Αρχές του μήνα, τα παιδιά πέρασαν μια πολύ δύσκολη ίωση. Ο πυρετός έφτασε 41 για τον Άγγελο (τον μικρούλι μου γιο ), και μέχρι 40 για τον μεγάλο μου. Αυτή η παλιοίωση τα δεκάτισε . Χρειάστηκε περίπου 2 1/2 εβδομάδες μέχρι να ορθοποδήσουν. Εννοείται ότι κόλλησα και εγώ ( ευτυχώς όχι με τόσο ψηλό πυρετό ) ,αλλά δεν είχα άλλη επιλογή από το να σταθώ στα πόδια μου. Ωστόσο είχε κολλήσει ΚΑΙ ο καλός μου.....
Πριν καλά καλά αναρρώσει ο μικρός μου, ένα βράδυ πριν δύο εβδομάδες, άρχισε λίγο πριν κοιμηθεί να διπλώνεται στα δύο από πόνο στην κοιλιά του ενώ είχε βγάλει μία κύστη χαμηλά στο εσώρουχο. Μετά από εξετάσεις και μια αγωνία που χτύπησε κόκκινο μάθαμε ότι ήταν κήλη. Έπρεπε να χειρουργηθεί την επόμενη ημέρα στις 19/4 όπως μας είπε ο παιδοχειρουργός όμως δεν γινόταν γιατί είχε ακόμα ΊΩΣΗ ! Αποφασίσαμε να κάνουμε το χειρουργείο στο ΠΑΓΝΗ για μεγαλύτερη ασφάλεια με το ρίσκο να περιμένουμε . Από τότε έχουν περάσει 10 ημέρες και η συνάντηση με τον παιδοχειρουργό όλο αναβάλλεται (όχι από εμάς ). Η εγχείρηση θα πάει για μετά το Πάσχα αλλά πόσο μετά; Πως μπορώ να περιορίσω τόσο πολύ καιρό έναν τετράχρονο πιτσιρίκο να μην κάνει ποδήλατο, να μην χοροπηδάει , να μην σηκώνει βάρη και να μην κουράζεται;
Προχθές μια φίλη μου προσφέρθηκε να πάρει τους δικούς μας στο σπίτι της για να με ξεκουράσει αφού εκείνη την μέρα πλέναμε τα χαλιά μας και είχα τον μικρό χωρίς πολύ επιτήρηση. Πήγανε λοιπόν και μετά από 2 ώρες χτυπάει το τηλέφωνο. Ο μικρός είχε χτυπήσει πολύ άσχημα στο πρόσωπο πάνω στο παιχνίδι . Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως ένιωσα όταν έφτασα στο σπίτι της φίλης μας και αντίκρισα παντού κάτω τα αίματα και το παιδί μου χτυπημένο . Τον φουκαρά, τον πόνεσε η καρδιά μου. Πόναγε , υπέφερε, ωστόσο του φούσκωνε και η κήλη . Προσπαθούσα να τον ηρεμήσω καθώς παρακαλούσα τον Θεό να του πάρει τον πόνο...Εφιάλτης που θέλω να ξεχάσουμε για πάντα...
Ευτυχώς δεν έσπασε τίποτα αλλά το παιδί έχει παραμορφωθεί από τα σημάδια και το πρήξιμο. Χριστέ μου ........πάει κι αυτό !!!!!!
Δεν τον χάρηκα λοιπόν τον αγαπημένο μου μήνα, αφού ήμουν κλεισμένη στο σπίτι ή έτρεχα σε γιατρούς. Είχα τόσο ανάγκη να βγω έξω και να περπατήσω. Είναι μια εσωτερική ανάγκη που έχω, όταν αισθάνομαι να πνίγομαι. Κατέβηκα στην πόλη και ξεκίνησα. Παρατήρησα ότι ένιωθα πολύ βαριά τα πόδια μου και με δυσκολία βημάτιζα. Σιγά , σιγά όμως , άρχισα να κοιτάζω γύρω μου σαν μαγεμένη . Σαν να είχα βγει από κώμα ......Σαν να έβλεπα τα Χανιά για πρώτη φορά. Αχ βρε Απρίλη ψεύτη πως με κορόιδεψες και μου ξέφυγες. Μέσα σε όλα αυτά που περάσαμε, είχα ξεχάσει την ομορφιά σου ! Περπατούσα για πάνω από δύο συνεχόμενες ώρες και πήρα την μηχανή και τραβούσα.......
Φωτογράφιζα τα σπίτια με τα ολάνθιστα μπαλκόνια
Τα ποδήλατα που ομορφαίνουν και άλλο αυτή την πόλη......
Τα γκρουπάκια στα σκαλάκια της Αγοράς......
Την τρομαγμένη γατούλα.......
Τα ξενοδοχεία που ετοιμάζονται πυρετωδώς για την σεζόν.....
και ένα παλιό σύνθημα σε έναν τοίχο.........
Μια βόλτα στην Απριλιάτικη Ελλάδα σε γεμίζει αισιοδοξία! Η καλύτερη ψυχοθεραπεία... Γέμισε η ψυχή μου ελπίδα. Λέω δεν μπορεί ...... όλα θα πάνε καλά! ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ.......
Σας φιλώ γλυκά ......Γιώτα
Υ.Γ. 1 : Ψηφιακά μου φιλαράκια ,σας καμάρωσα πολύ στις Ψηφιακές Γειτονιές αλλά ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ άλλη ανάρτηση από εκεί. Σκεφτήκατε ποτέ ότι αυτοί που σας διαβάζουν έχουν σκάσει από τη ζήλια τους ;;;;;;
Υ.Γ. 2: Αν ξέρει κάποιος ας μας ξεματιάσει ρε παιδιά ......
