Φτάσαμε αισίως στο τελευταίο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη. Μπήκαμε και επισήμως ημερολογιακά στο φθινόπωρο. Είναι μια από τις σπάνιες φορές που έμεινα πρωί σπίτι. Κάθισα να απολαύσω την ησυχία του σπιτιού τώρα που τα μικρά είναι σχολείο. Να μείνω επιτέλους μόνη, να σκεφτώ και να πάρω κάποιες σοβαρές αποφάσεις που με απασχολούν το τελευταίο διάστημα. Μα πάνω από όλα κάθισα να γράψω. Το έχω μεγάλη ανάγκη το γράψιμο και μόνο όποιοι από εσάς το έχετε αυτό το μικρόβιο μπορείτε να με νιώσετε.Κι έχω τόσα πολλά να σας πω.....
Αυτή την χρονιά έχω ταλαιπωρηθεί πολύ σε τέτοιο μεγάλο βαθμό που τρομάζω. Κοντεύουν 7 μήνες από την ημέρα που έχασα την μητέρα μου κι αυτό από μόνο του είναι ήδη αρκετό. Δεν με άφησαν όμως οι καταστάσεις να το βιώσω αφού συνεχώς και χωρίς ανάσα συμβαίνουν απανωτά γεγονότα. Λίγο μετά τα σαράντα της μαμάς ζήσαμε μια ζόρικη εβδομάδα με τον ανηψιό μας διασωληνωμένο στην εντατική του ΠΑ.ΓΝΗ . Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αλλά ένα έχω να σας πω μόνο. Nα προσέχετε τους ξηρούς καρπούς στο σπίτι σας. Ένα μήνα μετά, ανήμερα της Αγίας Ειρήνης, ο νονός του μεγάλου μας παιδιού και αδελφικός μας φίλος έπεσε κάπου στην Θεσσαλονίκη με το αεροπλάνο σε ώρα υπηρεσίας. Άλλες λαχτάρες και αγωνίες για το κουμπαράκι μας που ευτυχώς την γλύτωσε με μερικά σίδερα στο πόδι του. Ήταν 5 Ιουνίου και είπαμε πως πάει ...Aυτό ήταν. Τρίτωσε το κακό. Που όμως; Στις 27 /07 έφυγε κι ο πεθερός μου. Ήταν εντελώς ξαφνικό ! Μέσα σε όλα αυτά προέκυψε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας στο μοναδικό μου βαφτιστήρι το οποίο μαζί με την ηρωίδα μάνα του παιδεύεται ανάμεσα σε βιοψίες, μαγνητικές, νοσηλείες, τρυπήματα κι άλλα. Τι νομίζατε ότι αυτά ήταν μόνο; Όχι βέβαια! Το 2014 έχει βαλθεί να μας μείνει αξέχαστο.
Μέσα στον Ιούλιο ήρθε μετάθεση στον σύζυγο εκτός Κρήτης. Επειδή οι πιθανότητες να επιστρέψει τον Ιούλιο του '15 είναι πολύ μεγάλες πήραμε την απόφαση να μείνουμε εγώ με τα παιδιά στο νησί μέχρι εκείνος να ξαναγυρίσει. Δεν θέλαμε σε καμιά περίπτωση να ταράξουμε κι άλλο την ψυχική ηρεμία τους . Αποφασίσαμε λοιπόν να μείνουμε εδώ, σπίτι μας , στην ίδια γειτονιά που είναι οι φίλοι τους, έτσι ώστε να είναι ανώδυνη η έλλειψη του πατέρα τους. Ήδη για 2 μικρά παιδιά ήταν πολύ βαρύ που έχασαν παππού, γιαγιά, που έζησαν την αγωνία μας με τον κουμπάρο μας, με τον ξαδελφό τους στην εντατική , με αγωνίες και τηλεφωνήματα για το μικρό μας φιλιότσο (βαφτιστήρι) που λένε κι εδώ στην Κρήτη. Κι ενώ είχα να διαχειριστώ μόνη μου όοολα αυτά μαζί μας ανακοίνωσαν πως πρέπει να φύγουμε και από το σπίτι που μένουμε.Το αργότερο μέχρι αρχές Νοεμβρίου. Αυτό ήταν και το κερασάκι στην τούρτα !
Έχω τρελαθεί στην κυριολεξία. Τρέχω μόνη, με τα σχολεία των παιδιών, με τις δουλειές του σπιτιού , με ψώνια , με λίστες , με γιατρούς, με διαβάσματα , με ποδόσφαιρα, με αγγλικά , σε συναντήσεις με τους δασκάλους και με 1500 άλλα πράγματα συν τον μαύρο μου που θέλει κι αυτός την φροντίδα του και 3 βόλτες ημερησίως. Ο άντρας μου έρχεται πλέον πιο αραιά λόγω αυξημένων επαγγελματικών υποχρεώσεων. Δεν μου έφτανε λοιπόν όλη αυτή η τρελή καθημερινότητα που αντιμετωπίζω ήρθε να προστεθεί και μια μετακόμιση. Ψάχνω σε εφημερίδες, σταματάω σε κολώνες, ρωτάω περαστικούς,φουρνάρηδες,μπακάληδες, βενζινάδες και και και....... Έχω γίνει χταπόδι και έχω απλώσει παντού πλοκάμια. Βλέπω 3-4 σπίτια την ημέρα και πιστέψτε με δεν είμαι δύσκολη. Απλά με περιορίζει η περιοχή μιας και θέλω το σπίτι να είναι κοντά στο σχολείο τους. Δεν θέλω να χάσουν ΚΑΙ το σχολείο τους. Τα ενοίκια πανάκριβα ! Τα τριάρια έχουν 500 ευρώ. το ίδιο περίπου και τα 4αρια. Πρέπει να αποφασίσω, μικρό ή μεγάλο; Στο μικρό θα χωράμε; Το μεγάλο όμως θα μπορώ να το συντηρώ; Βλέπεις ο μισθός όμως είναι ένας, τα σπίτια που θα πρέπει να συντηρήσουμε είναι 2 συν τα εισητήρια από τα πηγαινέλα του άντρα μου.Ουφφφ !
Ευτυχώς που εδώ ακόμη είναι καλοκαίρι και κάποια μεσημέρια πηγαίνω για μισή ωρίτσα στην θάλασσα και ξεπλένω με μια βουτιά τους καημούς μου. Λειτουργεί τόσο ψυχοθεραπευτικά για μένα και μόνο η θέα της θάλασσας αλλά όταν βουτάω στα νερά της όλα ξαφνικά μου φαίνονται τόσο εύκολα. Σαν να πατώ το pause σε ότι με βασανίζει....
Άλλες φορές πάλι όταν τα παιδιά πάνε σχολείο και βγάζω τον σκύλο μας βόλτα φτιάχνω τον καφέ μου σε πλαστικό ποτήρι και τρέχω πάλι κοντά της. Όταν φυσάει αέρας και τα κύματα χτυπούν με μανία πάνω στα βράχια έχει μια άλλη ομορφιά ! Το έχω ρωτήσει κι άλλες φορές αλλά θα το ξαναρωτήσω άλλη μία : Τι κάνετε όλοι εσείς που δεν μένετε κοντά σε θάλασσα; Που στο καλό πνίγετε βρε παιδιά τον πόνο σας; Που γαληνεύει η ψυχή σας;;;
Γκρινιάζω. Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ γκρινιάζω. Οι φίλοι μου έχουν γίνει τα δικά μου βράχια , οι δικοί μου κυματοθραύστες. Τα έχω πρήξει σε όλους. Λες και όλοι οι άλλοι δεν έχουν τα χίλια μύρια προβλήματα. Μόνο εγώ! Κανείς άλλος! ΜΟΝΟ ΕΓΩ ! Και κάθονται οι καημένοι και με ακούν και με καταλαβαίνουν, με παρηγορούν Όλοι θέλουν να μου βρουν ένα σπίτι κοντά τους, δίπλα τους , απέναντί τους, μέσα στο δικό τους αν μπορούσαν. Ψάχνουν για μένα, ρωτούν για μένα, σταματούν σε κολώνες και με παίρνουν επιτόπου τηλέφωνο " Έλα σημείωσε, μου λένε, ακούγεται καλό " Σόφι μου γλυκό μου κορίτσι με συγκινείς τόσο όταν το κάνεις αυτό. Τα τηλέφωνά μου δεν σταματούν να χτυπούν. " Τι έκανες; Πήγες εκεί; Πόσα σου ζήτησε; " Μαμάδες που απλά λέμε ένα απλό γεια με πιάνουν και μου λένε " Ε μην μασάς! Θα έρθουμε μαζί να σε βοηθήσουμε στην μετακόμιση. Ένα χεράκι η καθεμιά μας να βάλει.και όλα θα γίνουν "
Καλοί μου φίλοι, καλοί μου γνωστοί , καλοί μου γείτονες , καλοί μου άνθρωποι που έλεγε κι ο Βέγγος : ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ !!!!! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ ! 'Όλοι εσείς έχετε γίνει η κινητήριος δύναμή μου !
Συμβαίνει κάτι το μαγικό ! Ένα παράλληλο σύμπαν με πολεμάει κι ένα παράλληλο σύμπαν με βοηθάει. Όπως μου είπε κι ο φίλος μας ο Κώστας είναι το YIN και το YANG.
Το καλό μέσα από το κακό , αυτή η λευκή μικρή κουκίδα μέσα στο μαύρο. Έτσι είναι πράγματι. Έτσι το βιώνω. Έτσι ακριβώς !
Γκρινιάζω όπως προείπα σε όλους. Έτσι μια απ' αυτές τις ημέρες μιλούσα στο τηλέφωνο με τον αδελφό του πατέρα μου. Με ρώτησε τα νέα μου κι άρχισα να του τα εξιστορώ. Ήταν για όση ώρα του μιλούσα σιωπηλός και περίμενε να τελειώσω. Όταν λοιπόν τέλειωσα τον ρωτάω:
Αυτό το χαστούκι ήταν πολύ δυνατό . Βασικά ήταν ότι έπρεπε.Τα λόγια του θείου Νίκου ήταν ότι πιο αληθινό έχω ακούσει. Ήταν αυτό που χρειαζόταν να ακούσω για να συνεχίσω. Καμιά φορά ένα χαστούκι λειτουργεί πιο λυτρωτικά ακόμη κι από ένα χάδι. Αυτές οι λέξεις ήταν το ταρακούνημα που χρειαζόμουν για να ξυπνήσω.
Να ξαναθυμηθώ να ....ΖΗΣΩ!!!!!
* Το post αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους εσάς που έχω κουράσει! Σ' όλους εσάς που κάθε μέρα " ΖΕΙΤΕ ". Δεν είστε μόνοι και δεν είμαι μόνή. Σας αγαπώ πολυ !
Καλημέρα αγαπημένοι. Χαμογελάστε ! Κάνει ΖΩΗ εκεί έξω....
Γιώτα
yiotamar@gmail.com
Αυτή την χρονιά έχω ταλαιπωρηθεί πολύ σε τέτοιο μεγάλο βαθμό που τρομάζω. Κοντεύουν 7 μήνες από την ημέρα που έχασα την μητέρα μου κι αυτό από μόνο του είναι ήδη αρκετό. Δεν με άφησαν όμως οι καταστάσεις να το βιώσω αφού συνεχώς και χωρίς ανάσα συμβαίνουν απανωτά γεγονότα. Λίγο μετά τα σαράντα της μαμάς ζήσαμε μια ζόρικη εβδομάδα με τον ανηψιό μας διασωληνωμένο στην εντατική του ΠΑ.ΓΝΗ . Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αλλά ένα έχω να σας πω μόνο. Nα προσέχετε τους ξηρούς καρπούς στο σπίτι σας. Ένα μήνα μετά, ανήμερα της Αγίας Ειρήνης, ο νονός του μεγάλου μας παιδιού και αδελφικός μας φίλος έπεσε κάπου στην Θεσσαλονίκη με το αεροπλάνο σε ώρα υπηρεσίας. Άλλες λαχτάρες και αγωνίες για το κουμπαράκι μας που ευτυχώς την γλύτωσε με μερικά σίδερα στο πόδι του. Ήταν 5 Ιουνίου και είπαμε πως πάει ...Aυτό ήταν. Τρίτωσε το κακό. Που όμως; Στις 27 /07 έφυγε κι ο πεθερός μου. Ήταν εντελώς ξαφνικό ! Μέσα σε όλα αυτά προέκυψε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας στο μοναδικό μου βαφτιστήρι το οποίο μαζί με την ηρωίδα μάνα του παιδεύεται ανάμεσα σε βιοψίες, μαγνητικές, νοσηλείες, τρυπήματα κι άλλα. Τι νομίζατε ότι αυτά ήταν μόνο; Όχι βέβαια! Το 2014 έχει βαλθεί να μας μείνει αξέχαστο.
Μέσα στον Ιούλιο ήρθε μετάθεση στον σύζυγο εκτός Κρήτης. Επειδή οι πιθανότητες να επιστρέψει τον Ιούλιο του '15 είναι πολύ μεγάλες πήραμε την απόφαση να μείνουμε εγώ με τα παιδιά στο νησί μέχρι εκείνος να ξαναγυρίσει. Δεν θέλαμε σε καμιά περίπτωση να ταράξουμε κι άλλο την ψυχική ηρεμία τους . Αποφασίσαμε λοιπόν να μείνουμε εδώ, σπίτι μας , στην ίδια γειτονιά που είναι οι φίλοι τους, έτσι ώστε να είναι ανώδυνη η έλλειψη του πατέρα τους. Ήδη για 2 μικρά παιδιά ήταν πολύ βαρύ που έχασαν παππού, γιαγιά, που έζησαν την αγωνία μας με τον κουμπάρο μας, με τον ξαδελφό τους στην εντατική , με αγωνίες και τηλεφωνήματα για το μικρό μας φιλιότσο (βαφτιστήρι) που λένε κι εδώ στην Κρήτη. Κι ενώ είχα να διαχειριστώ μόνη μου όοολα αυτά μαζί μας ανακοίνωσαν πως πρέπει να φύγουμε και από το σπίτι που μένουμε.Το αργότερο μέχρι αρχές Νοεμβρίου. Αυτό ήταν και το κερασάκι στην τούρτα !
 |
| ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΟ ΠΟΣΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΕΙΣΑΙ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ ΕΊΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΕΠΙΛΟΓΗ. |
Ευτυχώς που εδώ ακόμη είναι καλοκαίρι και κάποια μεσημέρια πηγαίνω για μισή ωρίτσα στην θάλασσα και ξεπλένω με μια βουτιά τους καημούς μου. Λειτουργεί τόσο ψυχοθεραπευτικά για μένα και μόνο η θέα της θάλασσας αλλά όταν βουτάω στα νερά της όλα ξαφνικά μου φαίνονται τόσο εύκολα. Σαν να πατώ το pause σε ότι με βασανίζει....
 |
| φωτογραφία πριν λίγες ημέρες από το κινητό μου |
Άλλες φορές πάλι όταν τα παιδιά πάνε σχολείο και βγάζω τον σκύλο μας βόλτα φτιάχνω τον καφέ μου σε πλαστικό ποτήρι και τρέχω πάλι κοντά της. Όταν φυσάει αέρας και τα κύματα χτυπούν με μανία πάνω στα βράχια έχει μια άλλη ομορφιά ! Το έχω ρωτήσει κι άλλες φορές αλλά θα το ξαναρωτήσω άλλη μία : Τι κάνετε όλοι εσείς που δεν μένετε κοντά σε θάλασσα; Που στο καλό πνίγετε βρε παιδιά τον πόνο σας; Που γαληνεύει η ψυχή σας;;;
 |
| επίσης από το κινητό μου |
Γκρινιάζω. Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ γκρινιάζω. Οι φίλοι μου έχουν γίνει τα δικά μου βράχια , οι δικοί μου κυματοθραύστες. Τα έχω πρήξει σε όλους. Λες και όλοι οι άλλοι δεν έχουν τα χίλια μύρια προβλήματα. Μόνο εγώ! Κανείς άλλος! ΜΟΝΟ ΕΓΩ ! Και κάθονται οι καημένοι και με ακούν και με καταλαβαίνουν, με παρηγορούν Όλοι θέλουν να μου βρουν ένα σπίτι κοντά τους, δίπλα τους , απέναντί τους, μέσα στο δικό τους αν μπορούσαν. Ψάχνουν για μένα, ρωτούν για μένα, σταματούν σε κολώνες και με παίρνουν επιτόπου τηλέφωνο " Έλα σημείωσε, μου λένε, ακούγεται καλό " Σόφι μου γλυκό μου κορίτσι με συγκινείς τόσο όταν το κάνεις αυτό. Τα τηλέφωνά μου δεν σταματούν να χτυπούν. " Τι έκανες; Πήγες εκεί; Πόσα σου ζήτησε; " Μαμάδες που απλά λέμε ένα απλό γεια με πιάνουν και μου λένε " Ε μην μασάς! Θα έρθουμε μαζί να σε βοηθήσουμε στην μετακόμιση. Ένα χεράκι η καθεμιά μας να βάλει.και όλα θα γίνουν "
Καλοί μου φίλοι, καλοί μου γνωστοί , καλοί μου γείτονες , καλοί μου άνθρωποι που έλεγε κι ο Βέγγος : ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ !!!!! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ ! 'Όλοι εσείς έχετε γίνει η κινητήριος δύναμή μου !
Συμβαίνει κάτι το μαγικό ! Ένα παράλληλο σύμπαν με πολεμάει κι ένα παράλληλο σύμπαν με βοηθάει. Όπως μου είπε κι ο φίλος μας ο Κώστας είναι το YIN και το YANG.
Το καλό μέσα από το κακό , αυτή η λευκή μικρή κουκίδα μέσα στο μαύρο. Έτσι είναι πράγματι. Έτσι το βιώνω. Έτσι ακριβώς !
Γκρινιάζω όπως προείπα σε όλους. Έτσι μια απ' αυτές τις ημέρες μιλούσα στο τηλέφωνο με τον αδελφό του πατέρα μου. Με ρώτησε τα νέα μου κι άρχισα να του τα εξιστορώ. Ήταν για όση ώρα του μιλούσα σιωπηλός και περίμενε να τελειώσω. Όταν λοιπόν τέλειωσα τον ρωτάω:
- Θείε ακούς;;
- Σ' ακούω παιδί μου. Το πρόβλημά σου ποιο είναι όμως δεν κατάλαβα.
- Με δουλεύεις; Δεν άκουσες τίποτα; Για τους θανάτους, για την μετάθεση, για τις αναποδιές, για την μετακόμιση, και για όλα τα άλλα τίποτα δεν άκουσες;;;;
- Αυτά τα άκουσα μα εξακολουθώ να προσπαθώ να καταλάβω που ακριβώς είναι το πρόβλημα.
- Έμεινα σιωπηλή απορώντας γι'αυτά που άκουγα στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής...
- Αγαπημένο μου κορίτσι -μου απαντάει- , όλα αυτά που τόση ώρα μου περιγράφεις δεν είναι προβλήματα. ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ !!!!!!!! Η ρημάδα η ζωή αγαπούλα μου είναι σαν το καρδιογράφημα, με τα πάνω της και τα κάτω της. Αν δεν σε βασάνιζαν όλα αυτά και ήταν μια ευθεία γραμμή θα ήσουν νεκρή!!!! Σε παρακαλώ μωρό μου άσε την κλάψα και ΖΗΣΕ την ζωή σου !!!!!!
Αυτό το χαστούκι ήταν πολύ δυνατό . Βασικά ήταν ότι έπρεπε.Τα λόγια του θείου Νίκου ήταν ότι πιο αληθινό έχω ακούσει. Ήταν αυτό που χρειαζόταν να ακούσω για να συνεχίσω. Καμιά φορά ένα χαστούκι λειτουργεί πιο λυτρωτικά ακόμη κι από ένα χάδι. Αυτές οι λέξεις ήταν το ταρακούνημα που χρειαζόμουν για να ξυπνήσω.
Να ξαναθυμηθώ να ....ΖΗΣΩ!!!!!
* Το post αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους εσάς που έχω κουράσει! Σ' όλους εσάς που κάθε μέρα " ΖΕΙΤΕ ". Δεν είστε μόνοι και δεν είμαι μόνή. Σας αγαπώ πολυ !
Καλημέρα αγαπημένοι. Χαμογελάστε ! Κάνει ΖΩΗ εκεί έξω....
Γιώτα
yiotamar@gmail.com
.jpg)
.jpg)
