Μια προφητεία

               Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ότι αναμνήσεις έχω από την παιδική μου ηλικία, είναι μόνο από καλοκαίρια που πέρασαν. Έτσι μετράω τα χρόνια που εχω ζήσει. Με τα καλοκαίρια της ζωής μου. Δεν θυμάμαι ούτε εντονα Χριστούγεννα, ούτε Απόκριες......μόνο καλοκαίρια. Όλες μου οι αναμνήσεις είναι ηλίολουστες και αλμυρές.....

                   Δεν έχω έντονες μνήμες από τους φίλους μου, ούτε από τα σχολικά χρόνια, ούτε από τα παιχνίδια στις αλάνες (ναι ,είμαι αρκετά μεγάλη και πρόλαβα αλάνες στην Αθήνα ) .Τα μόνα πράγματα που θυμάμαι, είναι καλοκαίρια.Τότε που ξεκαλοκαίριαζα στο χωριό της μαμάς μαζί με όλα τα ξαδέλφια και τρελαίναμε τον παππού και την γιαγιά. Θυμάμαι με τόση νοσταλγία εκείνες τις διακοπές..... Από τον Μάιο μετρούσα αντίστροφα τις μέρες που θα με άφηναν εκεί οι γονείς μου και σαν μοναχοπαίδι που ήμουν, περίμενα πως και πως να βρεθώ με τα ξαδέλφια μου. Σ'ενα σπιτάκι μια σταλίτσα, χωρούσαμε 3 ή 4 οικογένειες. Δυο δωμάτια ήταν όλο κι όλο και χωρούσαμε όλοι......  Τι ωραία και ανέμελα που ήταν κι ας μην είχαμε μπάνιο μέσα στο σπίτι, παρά ένα παλιό, έξω κι απέναντι, που την νύχτα αν ήθελες πιπί σου .......Όταν γυρνούσαμε από το μπάνιο, πλενόμασταν με τον αυτοσχέδιο ηλιακό...το βαρέλι. Αλήθεια εσείς είχατε βαρέλι; Ο παππούς είχε ένα γαιδουράκι την Μάρω και η γιαγιά μας η καλή είχε κότες στην αυλή  και είχε και ντομάτες πεντανόστιμες .Όσο για τις βυσσινάδες και το γλυκό βύσσινο της γιαγιάς.... ακόμα μου τρέχουν τα σάλια. Απ' όλα τα γλυκά που έχω δοκιμάσει, τίποτα δεν μαγεύει τον ουρανίσκο μου, όσο το γλυκό με την φρυγανιά και το ζελέ της θείας Ελένης που μας δρόσιζε τα ζεστά απογεύματα κάτω απ' την κληματαριά της αυλής και όταν τελείωνε, τότε γινόταν ο κακός χαμός με το υποβρύχιο. Αυτές τις αδυναμίες μου πληρώνω τώρα και δεν μου έχει μείνει ούτε ένα γερό δόντι.

   Τι είχε τραβήξει αυτή η αυλή.  Οι εκατονταφυλιές της γιαγιούλας μου μύριζαν μέχρι την στροφή που σε έβγαζε στην πλατεία του χωριού. Έτσι όπως ήταν ολάνθιστες, ρίχναμε μια με την μπάλα και τις καταστρέφαμε. Εκεί ποιος είδε την γιαγιά και δεν την φοβήθηκε !!!

Η αυλή από το μικρό σπιτάκι της γιαγιάς. Εκεί που είναι η μπάλα ήταν οι εκατονταφυλιές . Δυστυχώς έμεινε μόνο η μπάλα....

                  Με καλοκαίρια μετράω τις στιγμές της ζωής μου. Καλοκαίρι ήταν οι χαρές αλλά και οι λύπες. Θυμάμαι το καλοκαίρι που πέθανε ο παππούς και το χωριό δεν ήταν πια το ίδιο..... Αχ !!! Τι δεν θα έδινα να γυρνούσα πίσω σε εκείνα τα χρόνια. Να ξαναέτρωγα το γλυκό της θείας Ελένης και να  γελούσα μέχρι που κατουριόμουν στην κυριολεξία απάνω μου από τα αστεία του εξάδελφου μου του Χρήστου. Δυστυχώς όμως, δεν είναι πια κοντά μου αφού σκοτώθηκαν και οι δυο μαζί σε ένα τροχαίο πριν από αρκετά χρόνια. Εκείνο το  καλοκαίρι ήταν το χειρότερο της ζωής μου.. Από τότε κανείς δεν  πήγαινε εκεί.  Όλα ήταν γεμάτα μνήμες. Ευτυχώς η ζωή κάνει κύκλους και τώρα που γράφω το σπιτάκι είναι γεμάτο πάλι. Οι ίδιοι άνθρωποι αλλά και ο Χρήστος μιας και έτσι ονομάστηκε το ανηψάκι μας..........

               Άλλη μια έντονη ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια, είναι το camping που πήγαινα με τους γονείς μου. Διαβάστε τώρα σενάριο εντελώς επιστημονικής φαντασίας για τα σημερινά δεδομένα. Είχαμε που λέτε μια σκηνή και την είχαμε παρκάρει μόνιμα κάτω από ένα πεύκο στον Σχοινιά στον Μαραθώνα. Εκεί αφήναμε όλα μας τα υπάρχοντα για όλη την εβδομάδα. Όλα όμως, καρεκλάκια, τραπεζάκια, ψησταριές , σκηνή, φουσκωτά στρώματα, λουξ....τα πάντα. Κάθε Παρασκευή πηγαίναμε λοιπόν στο "εξοχικό " μας. Τα πράγματα ήταν όλα εκεί και δεν τα πείραζε ΚΑΝΕΙΣ !!!!! Εκεί είχαμε δημιουργήσει άλλη μια γειτονιά. Ψήναμε όλοι μαζί παρέα, παίζαμε, βλέπαμε πυγολαμπίδες και θυμάμαι έντονα τις φορές που ο μπαμπάς μου μας έπαιζε αυτοσχέδιο καραγκιόζη στην παραλία ολομόναχος ή τις φορές που μας έπαιζε φυσαρμόνικα γύρω από μια φωτιά. Πως να μην τον λατρεύω αυτόν τον άνθρωπο που με γέμισε τόσες τρυφερές αναμνήσεις...

εγώ μικρή και κοντοκουρεμένη, παίζω φυσαρμόνικα στο camping με τον μπαμπάκα μου

             Από μια ηλικία και μετά, έχω ένα τεράστιο κενό μνήμης. Για περίπου μια δεκαετία σχεδόν καμιά ανάμνηση. Παρόλο που οι διακοπές πλέον γινόντουσαν σε καταπληκτικά resort και το εξωτερικό μπάνιο του χωριού και το βαρέλι αντικαταστάθηκε με γρανίτες και μάρμαρα, εγώ δεν θυμάμαι ΤΙΠΟΤΑ που να θέλω να μοιραστώ εδώ . Τώρα που το σκέφτομαι. θυμάμαι έντονα 2 καλοκαίρια. Τις πρωτες μου διακοπές στην Σκόπελο με κοριτσοπαρέα  και  εκείνο το γαμήλιο ταξίδι μας στην Κούβα και αυτό επειδή ήταν σαν να πρωταγωνιστούσαμε σε ταινία του '50 και ήταν η αφετηρία για όσα θα ακολουθούσαν....

          Μετά από εκείνο το υπερατλαντικό ταξίδι λοιπόν ( τώρα δεν μπαίνω σε αεροπλάνο ούτε στην πτήση Χανιά - Αθήνα),  σαν να σταμάτησε η ζωή μου μέχρι το 2005 που έκανα restart . Τα καλοκαίρια μου με τα παιδιά μου έγιναν πάλι υπέροχα  και ξαναγεννήθηκα στην κυριολεξία !!!

                             Τι να πρωτοθυμηθώ; Το καλοκαίρι που περίμενα τον Μαριάκο μου;

          Το πρώτο μας καλοκαίρι με το μωράκι μας; Τι ευτυχία ήταν αυτή Θεέ μου !!!!

   Το 2009 ήμασταν πλέον  τέσσερις και πήγαμε τις πρώτες μας διακοπές στην Ρόδο. Αξέχαστο καλοκαίρι...

           Γίναμε τέσσερις και βάλαμε στόχο ζωής να προικίσουμε τα αγόρια μας με καλοκαιρινές και όχι μόνο, αναμνήσεις. Σταματήσαμε να ονειρευόμαστε ακριβές διακοπές και γυρίσαμε στα απλά και στα όμορφα. Όχι οτι μας έπαιρνε αλλιώς μιας και η οικ. κρίση μας ακούμπησε.  Μετά από 20 χρόνια σχεδόν ξαναρχίσαμε το camping  .Φέτος αγοράσαμε και δική μας σκηνή και ποιος μας πιάνει.

                     
                       Όταν κλείνουν τα σχολεία έχουμε πόλεμο στον κήπο . Μπουγέλοοοοο

  

                Το θερινό σινεμά είναι πλέον συνήθεια τα βράδια που μένουμε στο σπίτι. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το πόσο το απολαμβάνουν.......

   
          Άλλη μια καλοκαιρινή απόλαυση που έχει χαραχτεί στο μυαλό μου είναι το βραδινό μπανάκι. Παρατήρησα ότι στα παιδιά αρέσει το ίδιο. Όταν πηγαίνουμε για μπάνιο, φεύγουμε αφού κάνουμε και μια βραδινή βουτιά την ώρα που περνάει το πλοίο .

Τότε που η θάλασσα είναι μια μαγεία !!!!

     Όταν πάμε διακοπές προσπαθούμε να κάνουμε και κάτι διαφορετικό. Θέλουμε κάθε μέρος να τους θυμίζει κάτι. Όπως τότε που πήγαμε για ράφτινγκ στο Αχέροντα.

             Τα καλοκαίρια τους θέλουμε να έχουν μνήμες από καλοκαιρινές γεύσεις.

 καρπούζι που μόλις βγήκε από το νερό...

    

λουκουμάς 

            

και από καλαμπόκι

        Και έτσι απλά προσπαθούμε να τους εφοδιάσουμε με μνήμες. Μνήμες που θα τους ακολουθούν για πάντα και θα έχουν να διηγούνται. Όταν έχεις όμορφες αναμνήσεις, τότε είσαι πλούσιος.

 Α! Κάτι ακόμα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Στον γάμο μας ο άντρας μου μου αφιέρωσε 2 τραγούδια. Το ένα ήταν το Απορώ (δεν θέλω σχόλια) και το άλλο ήταν το "Πόσα Καλοκαίρια " Οι στίχοι έκρυβαν μια προφητεία για όσα θα ακολουθούσαν :

"Πέρασες τόσες βροχές για να 'ρθεις σε 'μενα..."

"Πέρασα τόσες ζωές για να βρω εσένα..."

"Τόσα καλοκαίρια

μου 'χαν φύγει από τα χέρια

τόσα καλοκαίρια που δεν σ' αγαπούσα'..." 

    Για αυτό και λάτρεψα το post των  λατρεμένων ΚαΠα  και την φράση του εξάδελφου Πέτρου :

"Πόσα καλοκαίρια είναι η ζωή μας;  60, 70 ίσως λιγότερα ίσως λίγα περισσότερα. Αυτά είναι μικρή. Αυτά σου αναλογούν ρε μάγκα, ζήστα. Ζούμε μίζερα, "μα, μου, μη, δεν μπορώ, δεν κάνω,  είμαι χάλια, δεν αντέχω, δεν προλαβαίνω"! Τι να προλάβεις ρε συ; Πόσα σου έμειναν ρε; 5, 10, 20;
Πόσα καλοκαίρια σου έμειναν; Αυτά που σου έμειναν να τα χαρείς. Μην τα χάσεις.. Μην αφήνεις καλοκαίρι να περάσει χωρίς να το ζήσεις, μην σου φύγει κανένα καλοκαίρι..."  

   Ξέρετε πόσο έχουμε σήμερα; Είμαστε στα μισά του καλοκαιριού. Πέρασε μισό καλοκαίρι. Μισό καλοκαίρι  !!!!! Έχετε άλλο μισό. Ακόμα και αν πάτε διακοπές στα Μπαλκονήσια σας κάντε τα αξέχαστα ! Δεν πειράζει. Αρκεί μια βραδιά με καρπούζι και φιδάκι με φίλους . Ένα γλαστράκι με βασιλικό , μια βραδινή βουτιά , ένα καλαμπόκι, ένας λουκουμάς. ΖΗΣΤΕ ΤΟ !!!! Γεμίστε αναμνήσεις! Αν είστε Αθήνα βγείτε στην Πλάκα, στα Αναφιώτικα, υπάρχει τρόπος . Χαμογελάστε μεταξύ σας! Ειναι ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ! Ζούμε σε μαγική χώρα ! Κάντε το μπαλκόνι σας νησί που λέει και ο Κότσιρας. Εγώ σας προειδοποίησα.........Ίσα - ίσα που προλαβαίνετε!!!!!!

      


Υ.Γ.  Για αυτή την ανάρτηση μαμούθ εμπνεύστηκα εκτός από τους ΚαΠα  και από αυτό το υπέροχο κείμενο  και ταυτίστηκα απόλυτα.

                    Καλοκαιρινά φιλιά αγαπημένοι μου lolipops και τρέξτε να προλάβετε