Και η ζωή συνεχίζεται ......

                         Κοιτάζοντας το άλμπουμ με τις περσινές φωτογραφίες έπεσα στην παρακάτω φωτογραφία ....





















                    Η μαμά μου μαζί με τα εγγονάκια της να φτιάχνουν τα πασχαλινά κουλουράκια. Την θυμάμαι σαν τώρα εκείνη την στιγμή. Ήμουν τόσο πολύ συγκινημένη που την έβλεπα ! Τραβούσα και ξανατραβούσα συνεχώς φωτογραφίες για να θωρακίσω την στιγμή. Με συγκινούσε τόσο πολύ η προσπάθεια που έκανε. Θυμάμαι να την ενθαρρύνω λέγοντας της πόσο όμορφα τα έφτιαχνε κι ότι ήταν πολύ πιο όμορφα τώρα παρά όταν έβλεπε. Τι δεν θα 'κανα για να γυρίσω πίσω τον χρόνο και να φέρω πίσω όλες τις στιγμές .Και τι δεν θα ΄κανα......

               Τέτοιες αναμνήσεις σαν κι αυτή με στοιχειώνουν τις τελευταίες σαράντα μέρες. Μνήμες παντού. Όπου κι αν στραφώ , ότι κι αν σκεφτώ όπου κι αν κοιτάξω. Μνήμες, μνήμες, μνήμες......Όσο νωρίς κι αν είναι προσπαθώ πολύ να προσαρμοστώ στην νέα μου πραγματικότητα, να μην βυθιστώ στην κατάθλιψη, να μην αφεθώ στον πόνο που μου προκάλεσε αυτή η απώλεια.

                Όλη μου την μέρα την περνώ στο πόδι. Άλλωστε δεν με αφήνουν και οι υποχρεώσεις σε ένα σπίτι με τέσσερις άντρες και έναν σκύλο. Λέω τέσσερις άντρες γιατί εδώ και μερικές μέρες έχουμε μαζί μας και τον πατέρα μου που κυριολεκτικά έχει γίνει το κέντρο της προσοχής μας. Σε πείσμα λοιπόν στα μαύρα ρούχα που γέμισε η ντουλάπα μου, στους μαύρους κύκλους που είναι πλέον μόνιμοι κάτω από τα μάτια μου και σε όλο αυτό το μαύρο της ψυχής μου, βάλθηκα να αναζητήσω λίγη ευτυχία.

            Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να γεμίσω τα βάζα στο σπίτι με λουλούδια. Συγκεκριμένα τουλίπες. Έβαλα στα κομοδίνα μας λευκές για να παίρνω λίγη χαρά κοιτάζοντάς τες όταν ξυπνώ το πρωί . Και πραγματικά με βοήθησαν. Αυτό το βάρος στο στήθος δεν είναι πια το ίδιο ......





























                    Σε μια βόλτα στα μαγαζιά αγόρασα και το βιβλίο της Μανίνας. Μόνο και μόνο ο τίτλος ήταν αρκετός για να το αγοράσω. Τα βράδια πριν κοιμηθώ διαβάζω λίγες σελίδες ευτυχίας μήπως και την ξαναβρώ....

                         Λίγα λουλούδια σε ένα βάζο και αμέσως άλλαξε λίγο η διάθεση. Μετά από όλον αυτόν τον καιρό ένιωσα επιτέλους μια μικρή ψυχική ανάταση. Μια μικρή δόση χαράς και αισιοδοξίας που ελπίζω να μείνει .....

                   Σε μια βόλτα στα μαγαζιά ο άντρας μου γύρισε και μας έφερε αυτά εδώ τα λαγουδάκια. Τα έβαλα στην είσοδο και στην μέση έβαλα και ένα ρόδι, έτσι για καλή τύχη...

                     Μια άλλη μέρα αγοράσαμε δύο χρυσόψαρα που επίσης είναι καλή τύχη όπως λέει και το Feng-Shui . Για κάποιον λόγο όταν τα κοιτάζω γεμίζω με θετική ενέργεια.

               Πριν λίγες μέρες έφτιαξα μερικά στεφάνια πασχαλινά για φίλους. Η ενασχόληση αυτή μου έκανε τόσο καλό που ίσως και να ήταν και η μοναδική φορά που δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο από το τι χρώματα θα βάλω και τι άλλο θα μπορούσα να συνδυάσω. Εντελώς ψυχοθεραπευτική διαδικασία ....

                    Παρότι λόγω πένθους δεν είχα καμιά διάθεση να στολίσω , τελικά μπήκα στον πειρασμό και έφτιαξα κι ένα στην είσοδό μας.....
             Έξω στον κήπο μας η λεμονιά έχει γεμίσει λεμονάκια για πρώτη της φορά , η βουκαμβίλια έχει ανθίσει για τα καλά, φάγαμε τις πρώτες δέσπολες (μούσμουλα ) και περιμένουμε και τις φράουλες μας να ωριμάσουν ....

              Μέσα στο σπίτι μας γέμισα γυάλες με διάφορες πασχαλινές σοκολατένιες λιχουδιές . Δεν αποδείχθηκε τελικά και η καλύτερη ιδέα γιατί τα παιδιά κάθε φορά που περνούν τρώνε κι από ένα σοκολατάκι και πιστέψτε με περνούν πολλές φορές την ημέρα μέχρι να αρχίσω να τους φωνάζω...

           Πριν λίγες μέρες ο άντρας μου πειραματίστηκε με μια καταπληκτική συνταγή του Λαζάρου έτσι για να καλωσορίσουμε τον παππού και να τον περιποιηθούμε λίγο παραπάνω. Έτσι όπως καθόμασταν όλοι μαζί στο τραπέζι, παρόλο που έλειπε εκείνη, τολμώ να πω πως για λίγο αισθάνθηκα.... ευτυχισμένη . Ναι, το ομολογώ πως καθώς κοιτούσα τους άντρες μου όλους μαζεμένους γύρω από το τραπέζι πήρα τεράστια δύναμη. Ένα πιάτο μακαρόνια με θαλασσινά και έκρυβε τόσα συναισθήματα. Αγάπη, νοιάξιμο, φροντίδα, ευγνωμοσύνη ,δύναμη , ασφάλεια .....

              Φάγαμε γερό χαστούκι κι όμως σταθήκαμε όρθιοι ώστε σαράντα ημέρες μετά, να είμαστε όλοι μας μαζεμένοι γύρω από ένα τραπέζι πιο δυνατοί από ποτέ. Έτσι όπως παρατηρούσα  τον πατέρα μου δίπλα μου θυμήθηκα τον Ελύτη στο παράπονο κι ένιωσα θαυμασμό :
                    << Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα >>.

       Κάπου εκεί τότε  σκέφτηκα πως για τους τέσσερις άντρες μου λοιπόν αξίζει να το παλέψω ! Και ναι. Θα το παλέψω !!!!   
                   Και η ζωή συνεχίζεται λοιπόν και είναι τόσο ωραία η άτιμη.........

                 

                                     Καλή Ανάσταση σε όλους

                                          Γιώτα

* Ειλικρινά με συγκινούν πολύ τα λόγια συμπαράστασης που στέλνετε όλες αυτές τις ημέρες και το ενδιαφέρον σας που εκφράζετε είτε με σχόλια είτε με μηνύματα προσωπικά. Σας ευχαριστώ από καρδιάς !