Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που έγινε πριν από περίπου 20 χρόνια κι όμως είναι πέρα για πέρα επίκαιρη !
Στα χρόνια της εφηβείας ήμουν ένα ήσυχο παιδί , γελαστό και καλοπροαίρετο. Προσπαθούσα να τα έχω καλά με όλους και ποτέ δεν μπλεκόμουν σε φασαρίες. Κάπου εκεί στην Β' Λυκείου κάνοντας παρέα με μια κοπέλα βρέθηκα να κάνω παρέα και με κάποιες άλλες φίλες της που από την αρχή έβλεπα πως δεν μου ταίριαζαν. Παρατηρούσα διάφορες άσχημες συμπεριφορές τους σε κάποιες άλλες τότε μαθήτριες που δε μου άρεσαν καθόλου. Όταν δεν συμπαθούσαν κάποιον γίνονταν επικίνδυνες με πολύ κακόγουστες φάρσες. Για παράδειγμα μια φορά είχαν ενημερώσει τους γονείς μιας κοπέλας που δεν συμπαθούσαν πως η κόρη τους τα είχε με έναν παντρεμένο πράγμα που ήταν ψέμα. Κάποια από αυτές πήρε την μητέρα και της προσποιήθηκε την δυστυχισμένη σύζυγο. Μετά μια από την "συμμορία " που έκανε την φίλη (φίδι ) , ψάρευε την κοπέλα για να μάθει τι έγινε και έπειτα την παρηγορούσε. Έπειτα περιχαρής διηγούταν στην παρέα πως η φάρσα είχε επιτυχία και πως ο πατέρας είχε σαπίσει στο ξύλο το καημένο το κορίτσι.
Αυτά και άλλα πολλά γίνονταν με αυτά τα καλά κορίτσια και εγώ είχα γίνει μέλος μιας παρέας και άθελά μου συνεργός σε ότι βρώμικο σκάρωναν αφού τις άκουγα και ποτέ δεν διαφωνούσα μαζί τους μιας και φοβόμουν τις συνέπειες που θα είχε κάτι τέτοιο. Μια μέρα μια καθηγήτρια με παραμέρισε και μου είπε : " Τι δουλειά έχεις κορίτσι μου εκεί μέσα σε τούτη την παρέα εσύ; Γιατί κοριτσάκι μου ; Φύγε γρήγορα! Μην τις φοβάσαι "
Στις καλοκαιρινές μας διακοπές βρήκα επιτέλους την έξοδο κινδύνου που έψαχνα. Βρήκα αφορμή να εξαφανιστώ με ελαφρά πηδηματάκια. Τις απέφευγα, δεν τις ακολουθούσα στις εξόδους τους, δεν απαντούσα στα τηλεφωνήματά τους μέχρι που τα κατάφερα επιτέλους και δεν ήμουν μέλος εκείνης της ...συμμορίας ! Όταν άνοιξαν επιτέλους τα σχολεία ήμουν αλλού. Δεν λέγαμε ούτε γεια. Με κοιτούσαν με μισό μάτι και ήμουν το κόκκινο πανί ! Δυστυχώς είχε έρθει η δική μου σειρά.......
Ήταν γύρω στις 04:30 τα ξημερώματα ένα Σάββατο του Νοέμβρη που χτύπησε το τηλέφωνό μας στο σπίτι και από την άλλη άκρη της γραμμής μια παθιασμένη αντρική φωνή με ζητούσε με το όνομά μου."Ποιος είναι;" τον ρώτησα έντρομη ενώ αυτός συνέχισε να μου μιλάει ψιθυριστά . Έκλεισα το τηλέφωνο τρομαγμένη . Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε αναγνώριση κλήσεων . Συνέχισε να παίρνει τηλέφωνο όλη νύχτα μέχρι που κατέβασα το ακουστικό. Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε ο εφιάλτης μου. Το τηλέφωνό μας χτυπούσε τις πιο ακατάλληλες ώρες. Με ζητούσαν με το όνομά μου διάφοροι άντρες διαφόρων ηλικιών και μπορείτε να φανταστείτε το τι ήθελαν από εμένα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί ξαφνικά και το χειρότερο ήταν πως έπρεπε να τσακώνομαι με τους δικούς μου οι οποίοι είχαν καταστεναχωρηθεί νομίζοντας πως είχα μπλέξει.
Είχαν σπάσει τα νεύρα μας. Δεν κοιμόμασταν πλέον τις νύχτες, ο πατέρας μου με χτύπησε μια μέρα πάνω στην απελπισία του, φοβόμουν κάθε ήχο τηλεφώνου και ήμουν σε μεγάλο περιορισμό. Δεν με άφηναν να πάω ούτε μέχρι την ΕΒΓΑ της γειτονιάς χωρίς συνοδεία. Είχαν χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη τους απέναντί μου και την ψυχραιμία τους. Ωστόσο εγώ προσπαθούσα να καταλάβω από που μου είχε έρθει. Είχα μια υποψία πως ίσως ήταν εκείνη η περσινή παρέα μου αλλά και πάλι....πως. Δεν το συζητούσα με κανέναν μην τυχόν και το μάθουν και τους δώσω την ικανοποίηση που ήθελαν. Πήγαινα στο σχολείο και χαμογελούσα σαν να μην τρέχει τίποτα και αυτές σκύλιαζαν. Ήμουν πλέον σίγουρη ότι αυτές είχαν κάνει κάτι αλλά τι; Αγόραζα εφημερίδες και έψαχνα στις αγγελίες. Τίποτα. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως είχαν καταφέρει να μαθευτεί το τηλέφωνό μας σε τόσο κόσμο. Τι είχαν κάνει;
Μέχρι να το ανακαλύψω τα πράγματα είχαν χειροτερέψει. Τώρα πλέον χτυπούσε και το κουδούνι μας τα ξημερώματα! Ζούσαμε με τον τρόμο ! Φοβόμουν να μείνω στο σπίτι, φοβόμουν να βγω από το σπίτι, φοβόμουν το σχολείο, φοβόμουν τον ήχο του τηλεφώνου, φοβόμουν.
Ο πατέρας μου είχε κάνει τις απαραίτητες ενέργειες για παρακολούθηση της γραμμής αλλά και πάλι δεν βγάλαμε άκρη μιας και οι κλήσεις ήταν από διαφορετικά άτομα. Δεν ήταν ένας αλλά πολλοί.
Ένα απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνό μας. Δεν ήταν ένα συνηθισμένο τηλεφώνημα. Ήταν από έναν κύριο που με ενημέρωνε πως βρήκε πάνω σε ένα εκατοστάρικο γραμμένο το τηλέφωνό μας, την διεύθυνσή μας μαζί με πρόστυχες ζωγραφιές και ένα μικρό κείμενο που περιέγραφε πως ήμουν έτοιμη για όλα ! Επιτέλους είχα ανακαλύψει από που προέρχονταν όλα αυτά τα τηλεφωνήματα ! Παρόλα αυτά δεν μπορούσα να αποδείξω και να κάνω τίποτα
Είχα δεχτεί πρόστυχο bullying ,ήμουν στόχος, ήμουν απελπισμένη ! Δεν είχα κάνει κάτι να το προκαλέσω, δεν ήξερα γιατί ήμουν στόχος. Ψάχνοντας μέσα μου την αιτία, ένιωσα να φταίω. Ένιωθα ντροπή! Ήθελα να πεθάνω ! Φοβόμουν, ντρεπόμουν,φοβόμουν, ντρεπόμουν.......
Οι γονείς μου στην πορεία με κατάλαβαν και με στήριξαν πολύ κι αν δεν με είχαν στηρίξει και προστατέψει τότε ίσως και να είχα κάνει καμιά τρέλα πάνω στην απελπισία μου. Με βοήθησε πολύ κι εκείνη η καθηγήτρια που της τα είπα όλα μια μέρα κλαίγοντας και από τότε με είχε από κοντά και με βοήθησαν πολύ οι πολύωρες κουβέντες μαζί της.
Ωστόσο ο καιρός περνούσε κι όσο δεν μιλούσα εκείνες συνέχιζαν να γράφουν σε χαρτονομίσματα γιατί δεν έβλεπαν καμιά αντίδραση από εμένα. Προσπάθησαν να με ψαρέψουν μέσω τρίτων .Τοιχοκολούσαν τώρα σε κολόνες την"αγγελία " τους, σε στάσεις λεωφορείων, παντού ! Εγώ δεν μιλούσα μα μέσα μου καιγόμουν....
Η άρρωστη αυτή κατάσταση ευτυχώς μειώθηκε με το πέρασμα του χρόνου ! Έπιανα την κουβέντα με τον κάθε ανώμαλο στις 03:00 τα ξημερώματα και τον παρακαλούσα να σβήσει την αγγελία ή να σκίσει το χαρτί εκεί που το βρήκε. Την άλλη ημέρα στο σχολείο δεν έδειχνα τίποτα ενώ μέσα μου ήθελα να τις σκοτώσω ή να σκοτωθώ ! Μου είχαν καταστρέψει την ψυχική μου ηρεμία και γαλήνη ! Ότι και να περιγράψω είναι λίγο...
Για να σας λύσω την απορία δεν έκανα τίποτα σε εκείνη την συμμορία. Δεν μπορούσα να αποδείξω τίποτα ! Απλά αντιστάθηκα στην ύπουλη απειλή τους. Δεν τους έδειξα τι ένιωθα για να μην τους δώσω την χαρά. Δεν είχα άλλο όπλο.
Αν κάθομαι σήμερα τέτοια ώρα και γράφω είναι γιατί θέλω να μοιραστώ, γιατί θέλω να βοηθήσω. Να πω πως αν δεν είχα τους γονείς μου και την καθηγήτρια μου σύμμαχους μου δεν θα τα είχα καταφέρει . Εσύ που με διαβάζεις και ίσως βιώνεις κάτι παρόμοιο σε προτρέπω να μιλήσεις σε κάποιον που εμπιστεύεσαι ! Μην το κρατήσεις μέσα σου και κυρίως μην φοβάσαι ! Μίλα ! Είναι ίσως το μόνο που μπορείς να κάνεις ,φαίνεται λίγο αλλά μίλα ! Μίλα ! Μην το θάβεις μέσα σου ! Δεν ξέρεις πόσο βοηθάει. Μίλα! Για τον Θεό !
ΜΙΛΑ !!!!!
* Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας
Γιώτα
Στα χρόνια της εφηβείας ήμουν ένα ήσυχο παιδί , γελαστό και καλοπροαίρετο. Προσπαθούσα να τα έχω καλά με όλους και ποτέ δεν μπλεκόμουν σε φασαρίες. Κάπου εκεί στην Β' Λυκείου κάνοντας παρέα με μια κοπέλα βρέθηκα να κάνω παρέα και με κάποιες άλλες φίλες της που από την αρχή έβλεπα πως δεν μου ταίριαζαν. Παρατηρούσα διάφορες άσχημες συμπεριφορές τους σε κάποιες άλλες τότε μαθήτριες που δε μου άρεσαν καθόλου. Όταν δεν συμπαθούσαν κάποιον γίνονταν επικίνδυνες με πολύ κακόγουστες φάρσες. Για παράδειγμα μια φορά είχαν ενημερώσει τους γονείς μιας κοπέλας που δεν συμπαθούσαν πως η κόρη τους τα είχε με έναν παντρεμένο πράγμα που ήταν ψέμα. Κάποια από αυτές πήρε την μητέρα και της προσποιήθηκε την δυστυχισμένη σύζυγο. Μετά μια από την "συμμορία " που έκανε την φίλη (φίδι ) , ψάρευε την κοπέλα για να μάθει τι έγινε και έπειτα την παρηγορούσε. Έπειτα περιχαρής διηγούταν στην παρέα πως η φάρσα είχε επιτυχία και πως ο πατέρας είχε σαπίσει στο ξύλο το καημένο το κορίτσι.
Στις καλοκαιρινές μας διακοπές βρήκα επιτέλους την έξοδο κινδύνου που έψαχνα. Βρήκα αφορμή να εξαφανιστώ με ελαφρά πηδηματάκια. Τις απέφευγα, δεν τις ακολουθούσα στις εξόδους τους, δεν απαντούσα στα τηλεφωνήματά τους μέχρι που τα κατάφερα επιτέλους και δεν ήμουν μέλος εκείνης της ...συμμορίας ! Όταν άνοιξαν επιτέλους τα σχολεία ήμουν αλλού. Δεν λέγαμε ούτε γεια. Με κοιτούσαν με μισό μάτι και ήμουν το κόκκινο πανί ! Δυστυχώς είχε έρθει η δική μου σειρά.......
Ήταν γύρω στις 04:30 τα ξημερώματα ένα Σάββατο του Νοέμβρη που χτύπησε το τηλέφωνό μας στο σπίτι και από την άλλη άκρη της γραμμής μια παθιασμένη αντρική φωνή με ζητούσε με το όνομά μου."Ποιος είναι;" τον ρώτησα έντρομη ενώ αυτός συνέχισε να μου μιλάει ψιθυριστά . Έκλεισα το τηλέφωνο τρομαγμένη . Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε αναγνώριση κλήσεων . Συνέχισε να παίρνει τηλέφωνο όλη νύχτα μέχρι που κατέβασα το ακουστικό. Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε ο εφιάλτης μου. Το τηλέφωνό μας χτυπούσε τις πιο ακατάλληλες ώρες. Με ζητούσαν με το όνομά μου διάφοροι άντρες διαφόρων ηλικιών και μπορείτε να φανταστείτε το τι ήθελαν από εμένα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί ξαφνικά και το χειρότερο ήταν πως έπρεπε να τσακώνομαι με τους δικούς μου οι οποίοι είχαν καταστεναχωρηθεί νομίζοντας πως είχα μπλέξει.
Είχαν σπάσει τα νεύρα μας. Δεν κοιμόμασταν πλέον τις νύχτες, ο πατέρας μου με χτύπησε μια μέρα πάνω στην απελπισία του, φοβόμουν κάθε ήχο τηλεφώνου και ήμουν σε μεγάλο περιορισμό. Δεν με άφηναν να πάω ούτε μέχρι την ΕΒΓΑ της γειτονιάς χωρίς συνοδεία. Είχαν χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη τους απέναντί μου και την ψυχραιμία τους. Ωστόσο εγώ προσπαθούσα να καταλάβω από που μου είχε έρθει. Είχα μια υποψία πως ίσως ήταν εκείνη η περσινή παρέα μου αλλά και πάλι....πως. Δεν το συζητούσα με κανέναν μην τυχόν και το μάθουν και τους δώσω την ικανοποίηση που ήθελαν. Πήγαινα στο σχολείο και χαμογελούσα σαν να μην τρέχει τίποτα και αυτές σκύλιαζαν. Ήμουν πλέον σίγουρη ότι αυτές είχαν κάνει κάτι αλλά τι; Αγόραζα εφημερίδες και έψαχνα στις αγγελίες. Τίποτα. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως είχαν καταφέρει να μαθευτεί το τηλέφωνό μας σε τόσο κόσμο. Τι είχαν κάνει;
Μέχρι να το ανακαλύψω τα πράγματα είχαν χειροτερέψει. Τώρα πλέον χτυπούσε και το κουδούνι μας τα ξημερώματα! Ζούσαμε με τον τρόμο ! Φοβόμουν να μείνω στο σπίτι, φοβόμουν να βγω από το σπίτι, φοβόμουν το σχολείο, φοβόμουν τον ήχο του τηλεφώνου, φοβόμουν.
Ο πατέρας μου είχε κάνει τις απαραίτητες ενέργειες για παρακολούθηση της γραμμής αλλά και πάλι δεν βγάλαμε άκρη μιας και οι κλήσεις ήταν από διαφορετικά άτομα. Δεν ήταν ένας αλλά πολλοί.
Ένα απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνό μας. Δεν ήταν ένα συνηθισμένο τηλεφώνημα. Ήταν από έναν κύριο που με ενημέρωνε πως βρήκε πάνω σε ένα εκατοστάρικο γραμμένο το τηλέφωνό μας, την διεύθυνσή μας μαζί με πρόστυχες ζωγραφιές και ένα μικρό κείμενο που περιέγραφε πως ήμουν έτοιμη για όλα ! Επιτέλους είχα ανακαλύψει από που προέρχονταν όλα αυτά τα τηλεφωνήματα ! Παρόλα αυτά δεν μπορούσα να αποδείξω και να κάνω τίποτα
Είχα δεχτεί πρόστυχο bullying ,ήμουν στόχος, ήμουν απελπισμένη ! Δεν είχα κάνει κάτι να το προκαλέσω, δεν ήξερα γιατί ήμουν στόχος. Ψάχνοντας μέσα μου την αιτία, ένιωσα να φταίω. Ένιωθα ντροπή! Ήθελα να πεθάνω ! Φοβόμουν, ντρεπόμουν,φοβόμουν, ντρεπόμουν.......
Οι γονείς μου στην πορεία με κατάλαβαν και με στήριξαν πολύ κι αν δεν με είχαν στηρίξει και προστατέψει τότε ίσως και να είχα κάνει καμιά τρέλα πάνω στην απελπισία μου. Με βοήθησε πολύ κι εκείνη η καθηγήτρια που της τα είπα όλα μια μέρα κλαίγοντας και από τότε με είχε από κοντά και με βοήθησαν πολύ οι πολύωρες κουβέντες μαζί της.
Ωστόσο ο καιρός περνούσε κι όσο δεν μιλούσα εκείνες συνέχιζαν να γράφουν σε χαρτονομίσματα γιατί δεν έβλεπαν καμιά αντίδραση από εμένα. Προσπάθησαν να με ψαρέψουν μέσω τρίτων .Τοιχοκολούσαν τώρα σε κολόνες την"αγγελία " τους, σε στάσεις λεωφορείων, παντού ! Εγώ δεν μιλούσα μα μέσα μου καιγόμουν....
Η άρρωστη αυτή κατάσταση ευτυχώς μειώθηκε με το πέρασμα του χρόνου ! Έπιανα την κουβέντα με τον κάθε ανώμαλο στις 03:00 τα ξημερώματα και τον παρακαλούσα να σβήσει την αγγελία ή να σκίσει το χαρτί εκεί που το βρήκε. Την άλλη ημέρα στο σχολείο δεν έδειχνα τίποτα ενώ μέσα μου ήθελα να τις σκοτώσω ή να σκοτωθώ ! Μου είχαν καταστρέψει την ψυχική μου ηρεμία και γαλήνη ! Ότι και να περιγράψω είναι λίγο...
Για να σας λύσω την απορία δεν έκανα τίποτα σε εκείνη την συμμορία. Δεν μπορούσα να αποδείξω τίποτα ! Απλά αντιστάθηκα στην ύπουλη απειλή τους. Δεν τους έδειξα τι ένιωθα για να μην τους δώσω την χαρά. Δεν είχα άλλο όπλο.
Αν κάθομαι σήμερα τέτοια ώρα και γράφω είναι γιατί θέλω να μοιραστώ, γιατί θέλω να βοηθήσω. Να πω πως αν δεν είχα τους γονείς μου και την καθηγήτρια μου σύμμαχους μου δεν θα τα είχα καταφέρει . Εσύ που με διαβάζεις και ίσως βιώνεις κάτι παρόμοιο σε προτρέπω να μιλήσεις σε κάποιον που εμπιστεύεσαι ! Μην το κρατήσεις μέσα σου και κυρίως μην φοβάσαι ! Μίλα ! Είναι ίσως το μόνο που μπορείς να κάνεις ,φαίνεται λίγο αλλά μίλα ! Μίλα ! Μην το θάβεις μέσα σου ! Δεν ξέρεις πόσο βοηθάει. Μίλα! Για τον Θεό !
ΜΙΛΑ !!!!!
* Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας
Γιώτα
Απιστευτο...απλα συγχρητηρια για το μοιρασμα Γιωτα....μονο αυτο και μια ζεστη γκαλι σε εκειβο το τρομαγμενο εφηβακι. Ενα μεγαλο μπραβο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο κι από μένα... και σε ευχαριστώ! Θα το θυμάμαι, ως παράδειγμα σε συζήτηση με τα παιδιά μου! Συγχαρητήρια για την επιμονή σου...να μην τους δώσεις τη χαρά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιώτα δεν έχω ζήσει κάτι τόσο χοντρό. Αλλά δε φτάνει το μίλα. Θέλει δράση! Δεν ξέρω ποια θα είναι αυτή, αλλά θέλει σίγουρα νομικό κυνηγητό ή τουλάχιστον καταγραφή του περιστατικού στην αστυνομία. Πάρα πολύ θετικό το μήνυμα που περνάς στο κείμενο, αλλά επέτρεψέ μου να προσθέσω και την προτροπή για δράση. Εγώ έδρασα πρώτη φορά όταν με ενοχλούσε ένας συμφοιτητής μου. Φοβόμουν, γιατί ο τύπος μου φαινόταν τρελός και με ενοχλούσε διαρκώς στο κινητό με περίεργα μηνύματα. Τα έστελνε από το ίντερνετ, δεν του είχα δώσει το κινητό μου, δεν ήμουν σίγουρη ότι ήταν αυτός, αλλά δεν υπήρχε και κάποιος άλλος να υποψιαστώ. Δεν αντιδρούσα πιστεύοντας ότι θα κουραστεί και θα σταματήσει. Έδειχνα ότι δε με ενοχλούσε, αλλά με ενοχλούσε πάρα πολύ. Στη σχολή τον απέφευγα, μέχρι που μια μέρα τα πήρα πολύ άσχημα και όταν τον συνάντησα τον πλησίασα και του είπα να μαζευτεί γιατί με εμένα θα είχε άσχημα ξεμπερδέματα. Δε με ένοιαζε που δεν ήμουν σίγουρη αν ήταν αυτός, εγώ την επόμενη μέρα θα πήγαινα στην αστυνομία. Αυτός ήταν τελικά, γιατί κόπηκαν μαχαίρι τα μηνύματα. Ήμουν 2 χρόνια μεγαλύτερη από την ηλικία που έτυχε σε εσένα, αλλά δε μου το είχα να βγάλω τόση αντίδραση και να μιλήσω τόσο αποφασιστικά. Αντιδράστε θα πω εγώ! Αυτός που ασκεί τρομοκρατία φοβάται περισσότερο από όσο φανταζόμαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠόσο άσχημο αυτό που σου συνέβη και μπράβο σου που το αντιμετώπισες τόσο ώριμα..
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ σιωπή δεν χωράει σε τέτοιες περιπτώσεις..
Ότι και να πω είναι λίγο! Δεν έχω ζήσει κάτι τέτοιο αλλά μήπως κι η σιωπή τροφοδοτούσε την μανία τους? Πραγματικά δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα στην θέση σου. Μπράβο που τα κατάφερες όμως και το ξεπέρασες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜοιράστηκες κάτι τόσο προσωπικό που ομως ειναι μια καθημερινότητα για πολλά παιδια. Δεν θα ημουν τόσο ψυχραιμη. Και συμφωνω οτι δεν αρκει να μιλας. Αλλα είναι το πρώτο βήμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω διαβάσει την προσωπική σου αυτή ιστορία από τη μέρα που την ανέβασες Γιωτάκι. Μάλιστα την μοιράστηκα με τα παιδιά μου και την προώθησα σε φίλους μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε σόκαρε ομολογω. Δεν μπορώ να το πιστέψω πως παιδιά κάνουν τέτοια πράγματα διαβολικά. Δηλαδη πως προχωρούν πέρα απο ενα απλο τσαμπουκά. Όλα για μενα ξεκινουν απο την οικογένεια. Και για τους θύτες και για τα θύματα. Και στις δυο περιπτώσεις πρέπει να είναι κοντά στα παιδιά τους, να συζητάνε, να διαισθανθούν την αλλαγή.
Πρόσφατα ο 7,5 ετων γιός μου τσακώθηκε με ένα συμμαθητή του στο σχολείο για αυτές τις άτιμες τις τάπες. Το άλλο παιδί του πήρε κρυφά κάποιες και ο δικός μου κατόπιν τον χρύπησε. Τρελάθηκα Γιώτα! Το συζητήσαμε, πήρε την τιμωρία (χωρίς φωνές κλπ) που του ορίσαμε και πήγαμε μαζί και πήρε ενα δώρο στο συμμαθητή του. Του ειπα πως αυτο που έγινε δεν πρέπει να χαλάσει τη φιλία τους (ειναι και οι δυο τσαμπουκάδες που να πάρει) και μπορούν να το γυρισουν σε καλό.πως πρέπει να υπερασπίζεται τα πιστεύω του κ τον εαυτό του, αλλά πως η βία είναι η χειρότερη λύση και πως θα χάνει πάντα το δίκιο του αν τη χρησιμοποιεί.
Το ξέρεις πως τώρα ειναι καλά φιλαράκια και τις ανταλλάσουν όμορφα κι ωραία;
Χαίρομαι που βρήκες κι εσύ τη δική σου λύση με την αγάπη και τη στήριξη της οικογενειάς και της δασκάλας σου και τώρα εδώ τη μοιράζεσαι μαζί μας ώστε να βοηθηθούμε μελλοντικά κι άλλοι γονείς.
Έμεινα άφωνη από την αποκάλυψή σου, Γιώτα! Τι λες τώρα...Μα τι σκαρφίστηκε το βρώμικο μυαλό τους. Μα τι περνούσες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο σου για τη στάση σου στο σχολείο που δεν τους έδωσες τη χαρά και την ικανοποίηση να αισθανθούν ότι κατάφεραν το στόχο τους.