Τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα

                 Μία εβδομάδα έμεινε για τα Χριστούγεννα και ίσως είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που πραγματικά δεν θέλω να έρθουν αυτές οι γιορτές . Δεν έφταναν τα προβλήματα που βασανίζουν τον καθένα μας , ήρθε και αυτό το μακελειό που έγινε σε εκείνο το σχολείο να προστεθεί σαν ένα κερασάκι στην τούρτα . Σε μία τούρτα πικρή σαν δηλητήριο. Ξέρω, ξέρω πάει πέρασε θα μου πείτε , η ζωή προχωράει και άλλα τέτοια, όμως πως να γιορτάσουμε χαρούμενα τα Χριστούγεννα μετά από τέτοια νέα ? Οι τραγικές ειδήσεις μας βομβαρδίζουν, τις ακούμε ,κουβέντα να γίνεται για μια , δυο μέρες και μετά πάμε γι' άλλα .Θα μου πεις αλλιώς δεν γίνεται γιατί θα τρελαθούμε αλλά προσωπικά πάντα με ενοχλούσε αυτή η  "αναισθησία " . Σε τι κόσμο ζούμε Θεέ μου ? Μου γεννήθηκαν πολλές απορίες μ' αυτό το γεγονός .  Για ποιο λόγο να υπάρχουν τα όπλα ? Ας μου εξηγούσε κάποιος γιατί να χρειαζόμαστε όπλα στα σπίτια μας ???? Ποια η χρησιμότητα των όπλων γενικά ??? Για ποιο λόγο μία μάνα με αυτιστικό παιδί να μπορεί να έχει άδεια οπλοφορίας ? Εδώ στην Κρήτη έχει τόσους τρελούς με οπλοκατοχή . Για ψύλλου πήδημα αλληλοσκοτώνονται ! Τρέμω στην σκέψη ότι θα μπορούσε να ήταν ένα σχολείο εδώ !!!! ΤΡΕΜΩ !!!!
     
             Είχα τόση ανάγκη για πολλές αγκαλίτσες το Σαββατόβραδο . Ήθελα όλοι μαζί να κοιμηθούμε παρέα. Μας το ζητούσαν καιρό και τα παιδιά να κοιμηθούμε στο σαλόνι δίπλα από το δέντρο. Κουβαλήσαμε λοιπόν τα στρώματα στο σαλόνι , φτιάξαμε ποπ κορν και.....

     

Μαντέψτε την ταινία.....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μπούρδες και κωλοτούμπες μετά την ταινία....

                Τι όμορφα που ήταν ..... Ήταν από τις ομορφότερες στιγμές στην ζωή μου μαζί τους ! Αλήθεια σας λέω . Αυτό που κάναμε μας γέμισε χαρά . Κοιμηθήκαμε όλοι μαζί αγκαλίτσα δίπλα από το δέντρο.  Όπως λέει και μια αγαπημένη διαφήμιση : Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα...

                  Σήμερα διάβασα και αυτό εδώ το γράμμα που έγραψε ένας μικρούλης μαθητής λίγο πριν φύγει.....Συγκλονίστηκα !!! Ποιο πολύ από όλα αυτά που γράφει , με τάραξε το γεγονός ότι ζητάει συγγνώμη που δεν ήταν καλό παιδί . Αγάπη μου ! Αυτή η μαμά πόσες τύψεις θα νιώθει?

 Έχω πιάσει τον εαυτό μου τόσες φορές να λέει στα παιδιά ότι δεν είναι καλά παιδιά και είναι παλιόπαιδα .Έτρεξα να τους πω το αντίθετο. Τα πήρα αγκαλιά, τα φιλούσα και τα ευχαρίστησα για όλα όσα έχουμε περάσει μαζί .Έβαλα σκοπό της ζωής μου πως θα το κάνω κάθε βράδυ . Δεν θα αφήσω ποτέ ούτε μια χαραμάδα στο μικρό μυαλουδάκι τους για να μπει η αυτή η αμφιβολία ! Σε ένα μικρό παιδί τα λόγια είναι μαχαίρια που σφάζουν.
          
                Όλοι εσείς σήμερα το βράδυ , εκεί στις βραδινές αγκαλίτσες ζητήστε ΣΥΓΓΝΩΜΗ για αυτές τις κουβέντες που έχετε πει πάνω στα νεύρα σας . Πείτε τους πόσο περήφανοι γονείς είστε και πόσο τυχεροί νιώθετε που τα έχετε .
                              Εγώ πάντως αυτό θα κάνω.

             Σας φιλώ γλυκά και ζητώ συγγνώμη που σας μαυρίζω κάθε λίγο την ψυχή.....

                                                  Γιώτα