Ο χρόνος....

        Πηγαίνοντας να ξυπνήσω τον μεγάλο μου γιο για το σχολείο, διαπίστωσα πως τα πόδια του, ίσα ίσα που ακουμπάνε στο κρεβάτι. Κι όμως θυμάμαι χαρακτηριστικά πως λίγο πριν τελειώσει η περσινή σχολική χρονιά, είχε ακόμα αρκετό περιθώριο. Είναι και κάτι άλλο. Τα ρούχα τα καλοκαιρινά που φόραγε στην αρχή του καλοκαιριού τώρα πια δεν του κάνουν. Πήγαμε και αγοράσαμε και παπούτσια για το σχολείο. Δεν το προλαβαίνω σε νούμερα.Είναι μόλις 8 ετών και φοράει 41 παρακαλώ. Ναι, ναι δεν υπερβάλλω καθόλου !!!!!

Πως τρέχει έτσι ο χρόνος ;;;; Όλα μου φαίνονται ότι κινούνται σε fast forward . Πότε γεννήθηκε, πότε κάθισε, πότε μπουσούλησε, πότε περπάτησε, πότε μίλησε, πότε πήγε σχολείο.......

 Κοιτάζω τις φωτογραφίες από τις πρώτες μέρες κάθε χρονιάς. Πέρυσι ας πούμε, η τσάντα του ήταν πιο παιδική με τον χαρακτηριστικό αυτοκινητάκι....

   Φέτος όμως, και ενώ στην αρχή χαλβάδιαζε μία με κάτι αεροπλανάκια, στο τέλος ενθουσιάστηκε με αυτή.

         Τα μολύβια που διάλεξε για το σχολείο ήθελε να είναι μηχανικά. Να μοιάζουν λέει με στυλό.....

Ένα αντράκι σε μικρογραφία πια και ενώ αυτός βιάζεται να μεγαλώσει, εγώ νιώθω πως το παραμύθι τελειώνει. Από το νήπιο ακόμα, δεν ήθελε να τον φιλάω δημόσια. Τον άφηνα έξω από την πόρτα του σχολείου και μου απαγόρευε να τον βάλω μέσα. " Άσε με μαμά, θα μπω μόνος μου, μην έρχεσαι, ξέρω ".......

      Σήμερα το πρωί όμως σοκαρίστηκα ! Σαν σήμερα να συνειδητοποίησα αυτή την αλλαγή. Όσο και να ζω τις στιγμές  ο χρόνος τρέχει γρηγορότερα από εμένα. Αυτή είναι δυστυχώς η αλήθεια. Τις προάλλες βρήκα αυτό και το πόσταρα στο fb. Πόσο μεγάλη αλήθεια....

          Σκέφτηκα ότι με τον μεγάλο γιο μας έχουμε φτάσει κάπου στα μισά. Αν τα δεις όλα με αριθμούς, φαντάζουν αλλιώς. Είναι τόσα λίγα τα χρόνια που θα είναι κοντά μας..

    Πιάνω τον εαυτό μου να γκρινιάζει πολλές φορές. Εκεί προς το τέλος Αυγούστου ανυπομονούσα μαζί με άλλες μαμάδες να ανοίξουν τα σχολεία γιατί τα παιδιά με είχαν κουράσει. 

  

    Ας μην γκρινιάζουμε για όλα αυτά που κάνουμε για εκείνα. Δεν ξέρω τι έπαθα σήμερα το πρωί. Φαίνεται με πιάνει ανά εποχή. Όπως εδώ Τώρα μάλλον με έπιασε το φθινόπωρο. Ελπίζω να μην σας άγχωσα.....

                                              "Να κάτεχα από που περνά, μωρό μου
                                                ο χρόνος και διαβαίνει
                                                σκιας να τον ετραυμάτιζα, καλό μου
                                                 σιγά σιγά να πηαίνει."

                                          "Τα χρόνια πάνε κι έρχονται, μωρό μου
                                                            κι ο ήλιος πάντα βγαίνει
                                            μα η νιότη κι η λεβεντία, καλό μου
                                                   οπίσω δεν παέρνει."

                   

                                                             Μ. Τζουγανάκης

          

       

                  Θα χρειαστώ την θετική σας ενέργεια αυτή την εβδομάδα , εκεί κάπου προς το τέλος της  που θα είμαστε στο Παίδων Πεντέλης ....   

                            

                                     Καλή φθινοπωρινή εβδομάδα αγαπημένοι μου