Εγώ η.....ΓΕΝΝΑΙΑ !!!!!!!!!!

                         Το πρώτο ταξίδι που έκανα με αεροπλάνο ήταν στα έξι μου. Θυμάμαι σαν και τώρα εκείνο το καλοκαίρι που οι γονείς μου με έστειλαν ασυνόδευτη στην Γερμανία στην γιαγιά μου. Θυμάμαι το δέος που ένιωσα όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τον ουρανό από τόσο κοντά. Θυμάμαι το πόσο είχα ξετρελαθεί με τα σύννεφα που σχημάτιζαν μια ουράνια θάλασσα από αφρισμένα κύματα. Θυμάμαι το φτερουγισμα στο στομάχι την ώρα της απογείωσης,τα βουνά και τα σπίτια που έμοιαζαν με μακέτα. Είχα ενθουσιαστεί με όλα. Για ένα εξάχρονο πιτσιρίκι ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία! Από τότε ερωτεύτηκα τα αεροπλάνα κι ότι είχε σχέση με αυτά. Κάθε φορά που περνούσε αεροπλάνο από ψηλά έτρεχα να το χαιρετήσω. Ζήλευα αυτούς που ήταν μέσα κι ευχόμουν να ξαναταξιδεψω.....
Τα χρόνια πέρασαν και κάπου στα 18 μου είδα ότι η τότε Ολυμπιακή Αεροπορία ζητούσε αεροσυνοδους. Έκανα τα χαρτιά μου και ευχόμουν το όνειρο μου να γίνει πραγματικότητα. Να μπορώ να πετάω. Να πετάω.!!!!!

                      Δυστυχώς όμως με έκοψαν λόγω εμφάνισης κι έτσι το όνειρό μου να δουλεύω στους αιθέρες και να κάνω ταξίδια δεν πραγματοποιηθηκε. Συνέχισα όμως να θαυμάζω κάθε τι που είχε σχέση με αεροπλάνο. Ωστόσο είχα γνωρίσει τον άντρα μου ο οποίος ήταν τότε στην σχολή Ικάρων και τώρα είναι πιλότος της πολεμικής Αεροπορίας. Μαζί του τα αγάπησα τα αεροπλάνα ακόμη περισσότερο και κάναμε πολλά ταξίδια....
                     Ότι είχε σχέση με αεροπλάνα απλά το ερωτευομουν και η ζωή τα έφερνε πάντα έτσι ώστε να βρίσκομαι συνεχώς γύρω από αυτά. Ακόμη και η εργασία μου μέχρι που γεννήθηκε ο μικρός μας γιος ήταν στο αεροδρόμιο όπου εκεί ήμουν υπεύθυνη του γραφείου πληροφοριών του αεροδρομίου. Παντού αεροπλάνα, όλη μου η ζωή γύρω από αεροπλάνα και πιλότους. Οι φίλοι μας, οι γείτονες μας, ο κουμπαρουλης μας, όλα είχαν σχέση με τα αεροπλάνα....

       

                    Όταν γεννήθηκε ο δεύτερος κανακαρης μας σταμάτησα να εργάζομαι και σταματήσαμε τα ταξίδια με το αεροπλάνο λόγω του ότι έπρεπε να κουβαλάμε καρότσια, παρκοκρέβατα κι όλα τα συναφή που χρειάζεται ένα μωρό. Όσο λοιπόν απομακρυνόμουν από τα αεροπλάνα είχε αρχίσει μέσα μου να γεννιέται μια μικρή φοβία μέσα μου γι αυτά. Ήμουν ήδη μητέρα 2 μικρών παιδιών που με είχαν απόλυτη ανάγκη και η σκέψη αυτή μου δυνάμωνε όλο και περισσότερο την φοβία μου αυτή. Όσο δεν πετούσα τόσο η σκέψη αυτή φούσκωνε μέσα μου μέχρι που κάποια δυσάρεστα γεγονότα από συναδέλφους του άντρα μου με έκαναν να δικαιολογώ απόλυτα αυτά που αισθανόμουν. Το αεροπλάνο ήταν επικίνδυνο μέσο. Πάει. Τέλος!

         Τα χρόνια περνούσαν και η οικογένεια μου ταξίδευε μόνο με πλοίο όταν έπρεπε να φύγει απ το νησί. Στο δικό μου μυαλό ήταν απόλυτα φυσιολογικό να ταξιδεύουμε με 8 μποφόρ για 8 ώρες παρά να ταξιδέψουμε για μισή ωρίτσα μέχρι την πρωτεύουσα. Όσο κι αν ο άντρας μου προσπαθούσε να με πείσει για το αντίθετο, εγώ εκεί. Φοβόμουν!  Ήταν τόσο πολύ μεγάλος ο φόβος μου και σταδιακά γινόταν γιγάντιος!  Πελώριος! Τόσο μεγάλος που όταν ο άντρας μου πετούσε (3 φορές την εβδομάδα) υπέφερα μέχρι να προσγειωθεί σε πολύ άσχημο βαθμό. Από την προηγούμενη ημέρα αγχωνόμουν, έκλαιγα, δεν κοιμόμουν και την ώρα που πετούσε δεν άνοιγα τηλεόραση, δεν απαντούσα στα τηλέφωνα μην τυχόν και δω κάποιο έκτακτο. Μην τυχόν και με πάρει ένας συγγενής μας ή κάποιος φίλος να μου πει ότι κάτι άκουσε για ένα αεροπλάνο που έπεσε.... Δεν μπορώ να σας περιγράψω το συναίσθημα αυτό. Για όλο το υπόλοιπο της ημέρας ήμουν άρρωστη μετά. Με το ζόρι έφτιαχνα ένα φαγητό και τα γόνατά μου ήταν κομμένα μέχρι αργά το βράδυ. Μισούσα την δουλειά του που με ανάγκαζε να περνώ όλο αυτό το μαρτύριο.......

                        Τι σου είναι όμως το μυαλό; Δεν μπορούσα να εξηγήσω πως ουσιαστικά μια ιδέα που μου καρφώθηκε ξαφνικά μετατράπηκε σε φοβία και ο τρόμος που ένιωθα με εξουσίαζε. Το χειρότερο; Όσο τον δικαιολογούσα τον φόβο μου τόσο αυτός γιγάντωνε και όχι μόνο. Πολλαπλασιάστηκε και άπλωσε τα πλοκάμια του και σε άλλες μορφές. Είχα αρχίσει να ψιλοφοβάμαι και στο πλοίο και στα μακρινά ταξίδια με το αυτοκίνητο. Παντού φοβίες και η μια γεννούσε την άλλη. Προτιμούσα να μένω εδώ στο νησάκι μου , το οποίο εξιδανίκευσα και ένιωθα πως δεν χρειαζόταν πια να μετακινηθώ από εδώ. Δεν μου έλειπε εξάλλου τίποτα. Γιατί να υποβάλλω τον εαυτό μου σε τέτοια ταλαιπωρία ;;;;

                   Αν κάτι μου είχε λείψει από αυτόν τον φόβο που ένιωθα ήταν τα ταξίδια. Όλοι μας οι φίλοι πήγαιναν ταξίδια μας έλεγαν πως τα πέρασαν και μέσα μου έλεγα : "τι κρίμα. Πόσο θα ήθελα να μπορούσα κι εγώ.... "

                 Φέτος όπως τα έχουμε ξαναπεί εδώ ήταν αντικειμενικά μια πολύ άσχημη χρονιά για το σπίτι μας. Προσωπικά κουράστηκα πολύ σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά. Επιτέλους βρήκα και σπίτι και μέχρι την άλλη εβδομάδα (δυστυχώς) μετακομίζουμε. Ο άντρας μου όλο τον Οκτώβριο έλειπε για επαγγελματικούς λόγους στην Γαλλία. Στην επικοινωνία που είχαμε μου περιέγραφε το πόσο όμορφα ήταν εκεί που ήταν και το πόσο πιο όμορφα θα ήταν αν θα ήμασταν μαζί. Εγώ θύμωνα και του έλεγα : " γιατί μου το κάνεις αυτό; Ξέρεις το πρόβλημά μου". Αυτός συνέχιζε να μου στέλνει φωτογραφίες και σε κάθε τηλεφωνική επικοινωνία μου έλεγε το πόσο όμορφα ήταν εκεί, το ότι οι φωτογραφίες το αδικούν το μέρος κι άλλα τέτοια. Δεν μπορούσε να με καταλάβει με τίποτα. Πως ήταν δυνατόν; Αφού ήξερε....

                Πήρα την απόφαση να πάω να τον βρω 3 ημέρες πριν το ταξίδι μου. Δεν ξέρω τι με έπιασε και ξαφνικά ένα βράδυ θύμωσα. Θύμωσα με όλα αυτά που ένιωθα τόσον καιρό.Θύμωσα για την καθήλωση μου , γιατί ο φόβος σε καθηλώνει! Θύμωσα που του έδωσα χώρο να απλώσει τα πλοκάμια του μέσα μου. Για όλα αυτά που έχασα, για όλα αυτά που ένιωσα. Δεν ξέρω τι με έπιασε εκείνο το βράδυ... Σκέφτηκα πως αφού φέτος ήταν μια χρονιά μεγάλων αλλαγών θα έπρεπε να αλλάξει επιτέλους κι αυτό. Τέλος !!!! Στο τηλεφώνημά μου την άλλη ημέρα του είπα να κοιτάξει για εισιτήρια. Δεν πίστευε αυτό που άκουγε και με ρώτησε θυμάμαι 2-3 φορές αν θα τα κατάφερνα. Αν θα μπορούσα ...

             Ναι , ναι εγώ η γενναία τα κατάφερα. Τα κατάφερα !!!! Tα κατάφερααααααα !!!!!!

                     Έβαλα στην βαλίτσα μου λίγα ρούχα και πολλές θετικές σκέψεις και πέταξα. Δεν πήρα κάνενα ηρεμιστικό, δεν ήπια ρακές, δεν έκανα τίποτα από αυτά που λένε πως βοηθάνε. Ήμουν μόνη μου μαζί του. Εγώ κι αυτός. Ο φόβος μου! Ήμασταν επιτέλους σε μονομαχία και κάποιος εκείνο το βράδυ θα νικούσε. Και ναι ! Ημουν εγώ!!!

                    Δεν λέω πως δεν ζορίστηκα με τις αναταράξεις ή με τους κεραυνούς που έβλεπα από το παράθυρό μου. Είχα πιάσει τον συμπαθητικό κυριούλη που κάθοταν δίπλα μου και τον τρέλανα. Τον σκούνταγα όταν κοιμόταν και του έλεγα : "Συγγνώμη αλλά φοβάμαι! Μπορεις να μου μιλάς γιατί κοντεύω να τρελαθώ; Ο καλός μου ο Philip έσκαγε στα γέλια κάθε φορά που τον σκούνταγα, κάθε φορά που τον ζάλιζα. Μου σύστησε και την γυναίκα του η οποία φοβόταν κι αυτή και είχε πλακωθεί σε κάτι ομοιοπαθητικά ηρεμηστικά και ήταν σαν φυτό. Μου έδωσε πληροφορίες για το που να πάω και το τι θα κάνω τις ημέρες που θα είμαι εκεί. Τι να γευτούμε οπωσδήποτε , τι να δούμε. Και έτσι πέρασε η ώρα και προσγειωθήκαμε. Ήθελα τόσο πολύ να χειροκροτήσω αλλά ντράπηκα. Όταν ειδικά πάτησα έδαφος ήμουν με ένα χαμόγελο κολλημένο στα χείλη και όταν αντίκρυσα τον άντρα μου άρχισα να τσιρίζω και να χοροπηδώ φωνάζοντας : "ΕΙΜΑΙ ΓΕΝΝΑΙΑ !!!!!!
              Τώρα κάθομαι και σκέφτομαι πόσα θα έχανα αν δεν είχα πάει. Αν είχα αφήσει το τέρας να με νικήσει. Δεν θα είχα νιώσει ποτέ τόσο περήφανη για μένα , δεν θα είχα θυμηθεί πως είναι να είμαστε ξανά μόνοι 5 μέρες με τον άντρα μου μετά από 10 ακριβώς χρόνια. Δεν θα είχα θυμηθεί το πόσο εθιστικά όμορφο συναίσθημα είναι το να πετάς ! Αυτή η μοναδική αίσθηση της ελευθερίας. Δεν θα είχα νιώσει μετά από τόσα χρόνια τόσο δυνατή. Δεν θα είχα θαυμάσει αυτή την όμορφη εικονα στην επιστροφή που την ανέβασα και στον προσωπικό μου λογαριασμό στο instagram

           Ορκίστηκα πως από εδώ και στο εξής θα είμαι δυνατή. Θα ξαναγίνω εκείνο το κοριτσάκι που ήθελε να γίνει αεροσυνοδός, να όπως η γλυκιά maryhop που από τις αναρτήσεις της ήταν μια έμπνευση για μένα. Κανένας φόβος δεν θα μου στερήσει πια τέτοιους ουρανούς. Κι εσείς όλοι εκεί έξω που σίγουρα κάτι φοβάστε. Αντιμετωπίστε το ! Κάντε επίθεση και νιώστε και σεις μαζί μου γενναίοι. ΄Όπως νιώθω τώρα κι εγώ! Και ναι! Είμαι γενναία ! Γιατί όπως είπε και ο Nelson Mandela :

          Γενναίος δεν είναι αυτός που δεν νιώθει φόβο αλλά αυτός που τον νικά !

         Είμαι πλέον έτοιμη να αποχωριστώ το σπιτάκι μας που έχω τόσες αναμνήσεις από εδώ και να προχωρήσω γιατί... όταν κοιτάς από ψηλά.... μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά και εγώ τον πήρα σοβαρά κι εγώ τον πήρα σοβαρά

                                         Τελευταία μέρα του Οκτώβρη σήμερα. Μπαίνει Νοέμβριος. Νικήστε τους φόβους σας! Κοιτάξτε τους κατάματα και κάντε τους BOO !!!!

                           

   

                                Καλό ΣαββατοΚύριακο γενναία μου lolipops
                                                                  Γιώτα
                   
                                                                                                                  yiotamar@gmail.com