ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΓΑΠΗΣ WEEK 2
Δεν ξέρω για εσάς αλλά τον τελευταίο καιρό νιώθω τρομερή εξάντληση. Κάθε πρωί ξυπνάω κουρασμένη και αναβάλλω το ξυπνητήρι κάθε 10 λεπτά μέχρι που δεν πάει άλλο και ύστερα τρέχουμε σαν τρελοί να προλάβουμε το σχολείο. Κάθε μέρα και χειρότερα. Ξυπνάω με απίστευτη κούραση και κάθε μέρα αναρωτιέμαι : "Άραγε θα τα καταφέρω να βγάλω την ημέρα;" Τρέχουν οι υποχρεώσεις , τρέχουν οι εκκρεμότητες και τρέχω κι εγώ πίσω από όλα αυτά. Όλα περνούν από εμένα μια και φέτος έτσι που ήρθαν τα πράγματα είμαι μόνη μου και πρέπει να φροντίζω τα πάντα. Από την κούραση ξεχνάω. Ξεχνάω ονόματα, πρόσωπα, γεγονότα,ξαναλέω τα ίδια πολλές φορές, βάζω πράγματα κάπου για να μην τα χάσω και τελικά ποτέ δεν θυμάμαι την κρυψώνα μου. Δεν βοηθάει και η εποχή βλέπεις. Το πάπλωμα είναι τόσο δελεαστικό το πρωί και μετά πάλι είναι τόσα πολλά τα καλέσματα. Γενέθλια κάθε μα κάθε Σαββατοκύριακο, εκδηλώσεις, bazaar και ξανά μανά εκδηλώσεις, πάρτι, γιορτές και πάει λέγοντας. Ούτε ένα Σ/Κ που να μην τρέχουμε σαν τρελοί.
Ακόμη και τα παιδιά έχουν κουραστεί. Ο μικρός μου κάθε λίγο σκαρφίζεται κάτι για να μην πάει σχολείο. Πριν λίγες μέρες μου λέει: Μαμά δεν μπορώ να πάω σχολείο. Είμαι πολύ σοβαρά άρρωστος. Τι έχεις μωρό μου; Έχω απεργία μαμά. Θα τους κολλήσω όλους! Μεγάλο νούμερο σας λέω ο τύπος.
Μπορεί να τρέχουμε σαν παλαβοί, αλλά δεν ξεχνάμε να τηρούμε καθημερινά το Χριστουγεννιάτικο Ημερολόγιο Αγάπης . Δεν ξέρω όμως τι νόημα έχει να κάθομαι και να γράφω αν πρόσφερα ένα ποσό στον τηλεμαραθώνιο της Unicef ή αν δώσαμε σε ένα ζητιάνο χρήματα ή αν μετέφερα με το αυτοκίνητο μου έναν έφηβο μαθητή σε μια ξαφνική βροχή κ άλλες τόσες καθημερινές πράξεις αγάπης. Από εδώ και στο εξής θα αναφέρω τις πιο σημαντικές από αυτές έτσι ώστε να μην σας κουράζω και να μην γίνομαι γραφική.
Πριν μια εβδομάδα είχα δει ότι θα γινόταν στην πόλη μας μια 4ήμερη εκδήλωση που σκοπό είχε την ενημέρωση του κοινού σχετικά με την δωρεά μυελού των οστών.
Την Δευτέρα λοιπόν το μεσημέρι ήμουν στο αμφιθέατρο του Πολυτεχνείου για να ενημερωθώ σχετικά. Από τα πρώτα λόγια δεν μπορούσες να μην συγκινηθείς με ότι άκουγες.....Γύρισα να ζητήσω ένα χαρτί από μια κοπέλα και παρατήρησα πως έκλαιγε κι εκείνη . Παντού δακρυσμένα πρόσωπα και πως να μην δακρύσεις με τα ποσοστά με τις εξομολογήσεις, με τις διαπιστώσεις. Να αντιλαμβάνεσαι το πόσο έχεις αργήσει να γίνεις δότης και πιθανότατα να είχες σώσει μια ζωή .Ίσως ήταν ένα παιδί. Σαν το δικό σου παιδί και η μανούλα του, που όπως κι εσύ έτσι κι αυτή έκανε όνειρα για το σπλάχνο της και τώρα καθόταν εκεί μαραζωμένη σε ένα παγωμένο δωμάτιο ενός νοσοκομείου και ήλπιζε πως θα βρεθεί ο δότης μέχρι και την τελευταία ημέρα που τελικά...... πέθανε. Ένα μικρό παιδί εκεί έξω να έφυγε και εσύ με μια τόσο μα τόσο απλή διαδικασία θα μπορούσες να το είχες σώσει όμως.... Ένας πατέρας που αρρώστησε κι ελπίζει πως κάπου στον κόσμο δεν μπορεί..... θα βρεθεί συμβατό μόσχευμα από κάποιον για να γυρίσει πάλι πίσω να διαβάζει παραμύθια στα παιδιά του,όμως δυστυχώς....... Έφυγε! Να βλέπεις ένα μικρό πλάσμα που έφτασε ένα βήμα πριν από τον θάνατο και τώρα να την βλέπεις στην αποφοίτησή της ολόκληρη γυναίκα πια και δίπλα της ο άνθρωπος που την ξαναγέννησε. Γιατί ουσιαστικά γέννα είναι. Δίνεις ζωή! Όλα αυτά δεν τα ήξερες και είναι όλα πραγματικές ιστορίες. Τώρα όμως που ξέρεις δεν έχεις άλλη επιλογή παρά μόνο να τρέξεις να προλάβεις να βοηθήσεις να μην φύγουν άδικα άλλοι άνθρωποι.
Αυτό που με στεναχώρησε είναι το πόσο λίγοι εθελοντές είμαστε στην Ελλάδα σε μια τόσο μα τόσο ανώδυνη διαδικασία. Στην Ελλάδα μόλις 17.000 περίπου και στην Κύπρο 100.000 εθελοντές. Η διαφορά τεράστια. Κάποια στιγμή όταν μας έδειξαν το video της πρώτης εθελόντριας στην Ελλάδα αυτό ήταν! Το αποφάσισα! Ήθελα να γίνω εθελόντρια. Τώρα !
Με λίγο υγρό από τα μάγουλα με μία μπατονέτα και συμπληρώνοντας μια απλή αίτηση. Τόσο απλά! Απλούστατα !Αρκεί να είστε υγιείς και από 18 - 45 ετών.
Από εκείνη την ημέρα , εκείνη την στιγμή που υπέγραψα, ένιωσα ένα υπέροχο συναίσθημα και ήθελα να πείσω όλον τον κόσμο να γίνει εθελοντής κι ελπίζω να μπόρεσα να πείσω έστω και έναν από εσάς τουλάχιστον να πάει να ενημερωθεί από τους ειδικούς. Όταν θα το κάνει σίγουρα θα νιώσει όπως εγώ. Στην σελίδα τους μπορείτε να ενημερωθείτε σχετικά και να παρακολουθήσετε την αληθινή μαρτυρία μιας γυναίκας η οποία ήταν η πρώτη εθελόντρια στην χώρα μας. Ακούστε την ιστορία της και θα νιώσετε όπως κι εγώ....
Αυτή ήταν η πιο σημαντική στιγμή στην δεύτερη μας εβδομάδα στο Ημερολόγιο της Αγάπης κι αφού όπως σας έχω πει είμαι Γενναία έχω αποφασίσει να δίνω αγάπη. Μόνο αγάπη.....
Καλημέρα εκεί έξω.....
Γιώτα
Δεν ξέρω για εσάς αλλά τον τελευταίο καιρό νιώθω τρομερή εξάντληση. Κάθε πρωί ξυπνάω κουρασμένη και αναβάλλω το ξυπνητήρι κάθε 10 λεπτά μέχρι που δεν πάει άλλο και ύστερα τρέχουμε σαν τρελοί να προλάβουμε το σχολείο. Κάθε μέρα και χειρότερα. Ξυπνάω με απίστευτη κούραση και κάθε μέρα αναρωτιέμαι : "Άραγε θα τα καταφέρω να βγάλω την ημέρα;" Τρέχουν οι υποχρεώσεις , τρέχουν οι εκκρεμότητες και τρέχω κι εγώ πίσω από όλα αυτά. Όλα περνούν από εμένα μια και φέτος έτσι που ήρθαν τα πράγματα είμαι μόνη μου και πρέπει να φροντίζω τα πάντα. Από την κούραση ξεχνάω. Ξεχνάω ονόματα, πρόσωπα, γεγονότα,ξαναλέω τα ίδια πολλές φορές, βάζω πράγματα κάπου για να μην τα χάσω και τελικά ποτέ δεν θυμάμαι την κρυψώνα μου. Δεν βοηθάει και η εποχή βλέπεις. Το πάπλωμα είναι τόσο δελεαστικό το πρωί και μετά πάλι είναι τόσα πολλά τα καλέσματα. Γενέθλια κάθε μα κάθε Σαββατοκύριακο, εκδηλώσεις, bazaar και ξανά μανά εκδηλώσεις, πάρτι, γιορτές και πάει λέγοντας. Ούτε ένα Σ/Κ που να μην τρέχουμε σαν τρελοί.
Ακόμη και τα παιδιά έχουν κουραστεί. Ο μικρός μου κάθε λίγο σκαρφίζεται κάτι για να μην πάει σχολείο. Πριν λίγες μέρες μου λέει: Μαμά δεν μπορώ να πάω σχολείο. Είμαι πολύ σοβαρά άρρωστος. Τι έχεις μωρό μου; Έχω απεργία μαμά. Θα τους κολλήσω όλους! Μεγάλο νούμερο σας λέω ο τύπος.
Μπορεί να τρέχουμε σαν παλαβοί, αλλά δεν ξεχνάμε να τηρούμε καθημερινά το Χριστουγεννιάτικο Ημερολόγιο Αγάπης . Δεν ξέρω όμως τι νόημα έχει να κάθομαι και να γράφω αν πρόσφερα ένα ποσό στον τηλεμαραθώνιο της Unicef ή αν δώσαμε σε ένα ζητιάνο χρήματα ή αν μετέφερα με το αυτοκίνητο μου έναν έφηβο μαθητή σε μια ξαφνική βροχή κ άλλες τόσες καθημερινές πράξεις αγάπης. Από εδώ και στο εξής θα αναφέρω τις πιο σημαντικές από αυτές έτσι ώστε να μην σας κουράζω και να μην γίνομαι γραφική.
Πριν μια εβδομάδα είχα δει ότι θα γινόταν στην πόλη μας μια 4ήμερη εκδήλωση που σκοπό είχε την ενημέρωση του κοινού σχετικά με την δωρεά μυελού των οστών.
Την Δευτέρα λοιπόν το μεσημέρι ήμουν στο αμφιθέατρο του Πολυτεχνείου για να ενημερωθώ σχετικά. Από τα πρώτα λόγια δεν μπορούσες να μην συγκινηθείς με ότι άκουγες.....Γύρισα να ζητήσω ένα χαρτί από μια κοπέλα και παρατήρησα πως έκλαιγε κι εκείνη . Παντού δακρυσμένα πρόσωπα και πως να μην δακρύσεις με τα ποσοστά με τις εξομολογήσεις, με τις διαπιστώσεις. Να αντιλαμβάνεσαι το πόσο έχεις αργήσει να γίνεις δότης και πιθανότατα να είχες σώσει μια ζωή .Ίσως ήταν ένα παιδί. Σαν το δικό σου παιδί και η μανούλα του, που όπως κι εσύ έτσι κι αυτή έκανε όνειρα για το σπλάχνο της και τώρα καθόταν εκεί μαραζωμένη σε ένα παγωμένο δωμάτιο ενός νοσοκομείου και ήλπιζε πως θα βρεθεί ο δότης μέχρι και την τελευταία ημέρα που τελικά...... πέθανε. Ένα μικρό παιδί εκεί έξω να έφυγε και εσύ με μια τόσο μα τόσο απλή διαδικασία θα μπορούσες να το είχες σώσει όμως.... Ένας πατέρας που αρρώστησε κι ελπίζει πως κάπου στον κόσμο δεν μπορεί..... θα βρεθεί συμβατό μόσχευμα από κάποιον για να γυρίσει πάλι πίσω να διαβάζει παραμύθια στα παιδιά του,όμως δυστυχώς....... Έφυγε! Να βλέπεις ένα μικρό πλάσμα που έφτασε ένα βήμα πριν από τον θάνατο και τώρα να την βλέπεις στην αποφοίτησή της ολόκληρη γυναίκα πια και δίπλα της ο άνθρωπος που την ξαναγέννησε. Γιατί ουσιαστικά γέννα είναι. Δίνεις ζωή! Όλα αυτά δεν τα ήξερες και είναι όλα πραγματικές ιστορίες. Τώρα όμως που ξέρεις δεν έχεις άλλη επιλογή παρά μόνο να τρέξεις να προλάβεις να βοηθήσεις να μην φύγουν άδικα άλλοι άνθρωποι.
Αυτό που με στεναχώρησε είναι το πόσο λίγοι εθελοντές είμαστε στην Ελλάδα σε μια τόσο μα τόσο ανώδυνη διαδικασία. Στην Ελλάδα μόλις 17.000 περίπου και στην Κύπρο 100.000 εθελοντές. Η διαφορά τεράστια. Κάποια στιγμή όταν μας έδειξαν το video της πρώτης εθελόντριας στην Ελλάδα αυτό ήταν! Το αποφάσισα! Ήθελα να γίνω εθελόντρια. Τώρα !
Από εκείνη την ημέρα , εκείνη την στιγμή που υπέγραψα, ένιωσα ένα υπέροχο συναίσθημα και ήθελα να πείσω όλον τον κόσμο να γίνει εθελοντής κι ελπίζω να μπόρεσα να πείσω έστω και έναν από εσάς τουλάχιστον να πάει να ενημερωθεί από τους ειδικούς. Όταν θα το κάνει σίγουρα θα νιώσει όπως εγώ. Στην σελίδα τους μπορείτε να ενημερωθείτε σχετικά και να παρακολουθήσετε την αληθινή μαρτυρία μιας γυναίκας η οποία ήταν η πρώτη εθελόντρια στην χώρα μας. Ακούστε την ιστορία της και θα νιώσετε όπως κι εγώ....
Αυτή ήταν η πιο σημαντική στιγμή στην δεύτερη μας εβδομάδα στο Ημερολόγιο της Αγάπης κι αφού όπως σας έχω πει είμαι Γενναία έχω αποφασίσει να δίνω αγάπη. Μόνο αγάπη.....
Καλημέρα εκεί έξω.....
Γιώτα
Μπραβο σου Γιωτα ! Και εγω το σκεφτομαι σοβαρα να το κανω! Καλη σου μερα
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχη η προτροπή σου. Θα μπορούσαμε να χαρίσουμε ετσι όχι μόνο αγάπη αλλά και ζωή! Οσο για τα πιο μικρά πέρσι όχι μόνο δεν μας κουρασαν αλλα ηταν φωτεινό παράδειγμα. Ελπίζω στις γιορτές να είστε όλοι μαζί. Φιλάκια.
ΑπάντησηΔιαγραφή