Ξανασκέψου το !!!!

                       Πριν από αρκετά χρόνια εργαζόμουν ως ρεσεψιονίστ σε ένα 5άστερο ξενοδοχείο πάνω στην θάλασσα. Ήταν Αύγουστος και το ξενοδοχείο ήταν γεμάτο. Ήταν τόσο γεμάτο που δεν είχαμε κρατήσει ούτε μερικά ελεύθερα δωμάτια (καβάντζες ) που συνήθως κρατούσαμε όλη την υπόλοιπη σεζόν. Ένα από εκείνα λοιπόν τα γεμάτα βράδια είχαμε άφιξη ένα ζευγάρι Ελλήνων. ¨Ήταν αρκετά ευκατάστατοι ή τουλάχιστον έτσι έδειχναν τα ρούχα που φορούσαν και οι βαλίτσες LV της κυρίας.
                      Την ώρα που τους καλωσόριζα πάντα χαμογελαστή και πρόθυμη να καλύψω κάθε τους απορία, παρατήρησα μία....ξινίλα να το πω, μία ξιπασιά να το πω.....Δεν έδωσα και πολύ σημασία. Το μόνο που ήθελα ήταν να τακτοποιηθούν και να πάω σπίτι μου να ξεκουραστώ γιατί για όσους δεν το γνωρίζουν, οι βάρδιες στα ξενοδοχεία είναι συνήθως  !5:00 - 23:00 και την επομενη ημέρα πρωί  07:00 - 15:00 . Μάλιστα δεν ήταν λίγες οι  φορές που οι πελάτες μας καληνύχτιζαν και την επόμενη το πρωί μας καλημέριζαν με μια τεράστια έκπληξη στα μάτια και μας ρωτούσαν : Δεν πήγες σπίτι σου καθόλου;;;;;;

                       Το ζευγάρι αυτό εκείνο το βράδυ με παίδεψε όσο δεν φαντάζεστε. Τους αλλάξαμε 6 δωμάτια ( που προορίζαμε για άλλους πελάτες ) και με υπόσχεση την επόμενη ημέρα να μιλήσουν με την διεύθυνση. Όση ώρα προσπαθούσα ευγενικά και με όλη την κούραση της ολοήμερης μου ορθοστασίας να τους εξυπηρετήσω , ήταν πολύ προσβλητικοί απέναντί μου. Έφυγα για το σπίτι κλαίγοντας με αναφιλητά για την ταλαιπωρία που τράβηξα και για την κούραση που ένιωθα Αύγουστο μήνα . Έκλαιγα που δούλευα για 5ο στη σειρά Αύγουστο χωρίς διακοπές και ήμουν υποχρεωμένη να δουλεύω και να ανέχομαι τον κάθε νεόπλουτο. Ε λοιπόν ποτέ δε μπόρεσα να εξηγήσω τέτοιες συμπεριφορές. Ποτέ δεν κατάλαβα πως είναι δυνατόν όταν είσαι διακοπές, όταν είσαι σε μια ταβέρνα τέλος πάντων όταν είσαι κάπου για διασκέδαση να μην χαίρεσαι την τύχη σου που σε αφήνει να το ζήσεις όλο αυτό.

                         Το επόμενο πρωί είχαμε νωρίς άφιξη ένα γκρουπ από Ιρλανδία.  Στον έλεγχο που κάναμε παρατηρήσαμε πως το ένα από τα δωμάτια είχε σοβαρή βλάβη στο κλιματιστικό του και έβγαζε εκτός λειτουργίας το δωμάτιο αυτό. Το μόνο δωμάτιο που είχαμε ελεύθερο ήταν ένα ημιυπόγειο το οποίο δεν δίναμε ποτέ λόγω μιας πολύ άσχημης μυρωδιάς από την αποχέτευση. Σε αυτή την περίπτωση όμως ήταν μονόδρομος. Εκείνη την στιγμή σκέφτηκα : όχι πάλι Θεέ μου! Γιατί στην δική μου βάρδια;;;

                          Το γκρουπ ήρθε κι εγώ έπρεπε να βγάλω το φίδι από την τρύπα. Έδωσα λοιπόν τις κάρτες- κλειδιά και ενημέρωσα το "άτυχο " ζευγάρι για την "ευχάριστη έκπληξη " που τους περίμενε. Ήμουν έτοιμη να ακούσω πάλι τα σχολιανά μου αλλά η ευχάριστη έκπληξη ήταν μάλλον για μένα.
" No problem" μου απάντησαν χαμογελαστοί. Σκέφτηκα πως μόλις μείνουν λίγο και πάρουν μυρωδιά την αποχέτευση θα άλλαζαν γνώμη. Και πήραν μυρωδιά και ένα πρόβλημα με μούχλα πίσω από το κρεβάτι αντιμετώπισαν κι όλα αυτά με ένα πλατύ χαμόγελο, χωρίς ένα παράπονο,μία γκρινίτσα τέλος πάντων κάτι. Μα πως ήταν δυνατόν !!!!!

                        Την άλλη μέρα ήρθε ο κύριος από το προβληματικό εκείνο δωμάτιο στην υποδοχή για να του φτιάξω ακόμη μία κάρτα -κλειδί. Εκείνη μόνο την στιγμή παρατήρησα κάτι που την προηγούμενη ημέρα από το στρες δεν είχα προσέξει. Ο ευγενικός και αξιοπρεπής κύριος που είχα απέναντί μου δεν είχε χέρια. Από τους αγκώνες και κάτω έλειπαν τα χέρια του. Του έδωσα την κάρτα μην ξέροντας πως να του την δώσω να την κρατήσει καιχωρίς να θέλω να καρφωθώ για την αμηχανία που ένιωθα και τον ενημέρωσα πως αν επιθυμούσε μπορούσε να αλλάξει δωμάτιο. Χαμογέλασε και πάλι λέγοντάς μου πως είναι ευτυχισμένος που είναι διακοπές σε αυτή την υπέροχη χώρα που λέγεται Ελλάδα  και πως του αρκεί και μόνο που 2 εβδομάδες θα έβλεπε τον ήλιο και θα μπορούσε να διαβάζει τα βιβλία του ακούγοντας την θάλασσα και εννοείται πως δεν άλλαξε ποτέ δωμάτιο. Τώρα εξηγούνταν όλα ! Όταν έχεις ζήσει την ζωή σου χωρίς τα δάχτυλά σου να μετρούν αριθμούς, χωρίς να έχεις χαιδέψει τα μαλλιά σου , χωρίς να μπορείς να πιάσεις πηρούνι, ε τότε δεν δίνεις και πολύ σημασία για ένα δωμάτιο που μυρίζει....
                  Το καλύτερο σε όλη αυτή την συζήτηση ήταν ότι την άκουσε η.." ξινή κυρία" που μας είχε δημιουργήσει εκείνο το βράδυ τα όσα προβλήματα. Έτυχε να έρθει την κατάλληλη στιγμή για να μου ζητήσει μια εξυπηρέτηση και άκουγε με προσοχή τα πάντα !

                    Εκείνη την ημέρα έπαιρνα ένα ακόμη μάθημα ζωής. Δεν θα ξαναπαραπονιόμουν για τον Αύγουστο που δούλευα. Εξάλλου ποιος άλλος δούλευε με θέα το απέραντο γαλάζιο; Βέβαια μάθημα δεν πήρα μόνο εγώ αλλά και η κυρία ξινή που ως δια μαγείας άλλαξε από τότε συμπεριφορά απέναντί μου και μάλιστα όταν έφυγε μου άφησε και το καλύτερο μέχρι τότε φιλοδώρημα καθώς και την κάρτα της για αν ποτέ την χρειαστώ.

                  Ποτέ κανείς μας δεν έχει σκεφτεί την θέση του στην θέση ενός άλλου ανθρώπου που στερείται υγείας. Ενός οποιουδήποτε ανθρώπου όπως ο Ιρλανδός. Υπάρχουν άνθρωποι ανάμεσά μας που δεν έχουν ακούσει τα πουλιά να κελαηδούν γιατί δεν ακούν, άλλοι δεν έχουν θαυμάσει ένα λιβάδι από χρωματιστά λουλούδια, παιδιά καθηλωμένα σε ένα καρότσι που ποτέ δεν έπαιξαν κυνηγητό και κρυφτό. Μου κάνει πάντα τόση εντύπωση πως προσπερνούν μερικοί άνθρωποι το καθημερινό δώρο που λέγεται ζωή ! Μα πώς είναι δυνατόν να προσπερνούν την ομορφιά μιας ανθισμένης μανόλιας, μιας φουντωτής ολάνθιστης αμυγδαλιάς , τους ήχους της βροχής, ενα πορφυρό ηλιοβασίλεμα και ένα ολόγιωμο φεγγάρι μια Αυγουστιάτικη νύχτα ;;;;

               Αν τα δικά μου λόγια δεν σας πείθουν θέλω να δείτε τα παρακάτω video :
Ένας άντρας με αχρωματοψία ανακαλύπτει έναν νέο κόσμο όταν η γυναίκα του του έκανε δώρο ειδικά γυαλιά. Παρακολουθήστε τις αντιδράσεις του ειδικά όταν βλέπει το χρώμα των ματιών των παιδιών του....

 
                             Στο επόμενο βίντεο θυμήθηκα εκείνον τον Ιρλανδό. Ένα πανέμορφο χαμογελαστό κοριτσάκι τρώει όλο το φαγάκι του χωρίς όμως χεράκια. Δείτε το και την επόμενη φορά που θα γκρινιάξετε για την άτυχη ζωή σας ξανασκεφτείτε το !

Το παρακάτω βιντεο είναι άλλο ένα μάθημα ζωης ! Ρωτησαν μια ομάδα υγειών ανθρώπων τι όνειρα έχουν για την ζωή τους και ταυτόχρονα έκαναν την ίδια ερώτηση σε ανθρώπους με καρκίνο! Είναι συγκλονιστικό !

          Πριν 3 χρόνια είχα γράψει αυτήν εδώ  την ανάρτηση που μοιάζει πολύ με την σημερινή. Ίσως να επαναλαμβάνομαι  μα με έχει κουράσει η τόση μιζέρια γύρω μου . Αν νομίζεις πως η ζωή σου φέρθηκε άδικα δες σε παρακαλώ τα βιντεάκια και ΞΑΝΑΣΚΕΨΟΥ ΤΟ !

                                         Να γελάτε μωρέ ! Να γελάτε

                                               Γιώτα ( yiotamar@gmail.com )


                   

Μαμάκα μου.....

                        Σήμερα έχω ανάγκη να γράψω. Βασικά αν δεν γράψω δεν μπορώ να ησυχάσω. Λέξεις και συναισθήματα μπερδεμένα ανεβοκατεβαίνουν από το μυαλό στην καρδιά μου πάνω κάτω. Ξεκίνησα κι έγραψα μια παράγραφο και ήταν πολύ δακρύβρεχτη. Την έσβησα χωρίς δεύτερη σκέψη. Σκέφτηκα πως δεν χρωστάνε τίποτα όσοι θα με διαβάσουν να ψυχοπλακωθούν. Κλείνω το notebook . Άστο, σκέφτομαι, θα τα κρατήσω για μένα. Πηγαίνω να ξαπλώσω, παίρνω κι ένα βιβλίο που το παιδεύω από πέρυσι αλλά δεν καταφέρνω (και πάλι) να συγκεντρωθώ. Με το που ανοίγω την σελίδα το μυαλό ταξιδεύει. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις......

                     Κλείνω το βιβλίο (και πάλι ) και ξανανοίγω το notebook. Μα γι' αυτό δεν έφτιαξα το ρημάδι το blog ; Για να μπορώ να γράφω ότι αισθάνομαι και να αδειάζω από μέσα μου ότι με βαραίνει και να μοιράζομαι ότι με ευχαριστεί; Εγώ πάντως προειδοποίησα ! Θα είναι μια κάπως μελαγχολική ανάρτηση.

                        Όταν έχασα πέρσι την μάνα μου, μου συνέβη κάτι το πολύ παράξενο. Το έλεγα σε όλους προσπαθώντας να πάρω μια λογική εξήγηση. Ένιωθα πως το έδαφος δεν έχει πια την ίδια σύσταση . Τι εννοώ;  Ένιωθα (ακόμη το νιώθω) κάτι σαν μια αόρατη κλωστή - δύναμη να με τραβάει προς τα πάνω . Σαν να έγινα μαριονέτα να το πω, σαν να έγινε ελαφρύ το έδαφος σαν σύννεφο ένα πράγμα. Ειδικά στην αρχή θυμάμαι χτυπούσα τα πόδια μου στο έδαφος για να σιγουρευτώ πως πατάω κάτω .Κανείς δεν μου έδωσε ποτέ κάποια λογική εξήγηση, τι να μου εξηγήσει κιόλας δηλαδή ; Την απάντηση την βρήκα μόνη μου ένα από αυτά τα βράδια που ξαγρυπνούσα. Αν υποθέσουμε πως ήμουν ένα δέντρο, η μάνα ήταν οι ρίζες μου. Αυτό ακριβώς αισθάνομαι πως είμαι από τότε. Ένα δέντρο που το φυσάει ο άνεμος και το κουνάει δεξιά κι αριστερά και παλεύει για να σταθεί όρθιο. Σαν ένα σπίτι που έμεινε δίχως θεμέλια και προσπαθεί να γλυτώσει από τον σεισμό. Έναν φονικό σεισμό 10 ρίχτερ επιφανειακό που μετά σου φέρνει κι ένα τσουνάμι ξεγυρισμένο που αποτελειώνει ότι ακόμη έχει απομείνει όρθιο. Αυτό συμβαίνει ακριβώς όταν χάνεις την μάνα σου χωρίς υπερβολές. Αυτό είναι που λένε " έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου ".



                         Στην αρχή και πάνω στην απελπισία μου ρωτούσα όποιον είχε χάσει μάνα να μου πει πότε και πως το ξεπερνάς.  Η απάντηση που παίρνω ακόμη και σήμερα είναι πως απλά " ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΠΕΡΝΑΣ ! ΑΠΛΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΟ.
                         Κάθε μα κάθε πρωί από εκείνη την μαύρη μέρα ξυπνάω με το ίδιο βάρος στο στήθος και κάθε νύχτα ξυπνάω γύρω στις 02:00-04:00  τα χαράματα και ξανακοιμάμαι λίγο πριν χυπήσει το πρωί το ξυπνητήρι.΄Αλλες φορές βλέπω όνειρα που πότε με γαληνεύουν και πότε με τρομάζουν..... Το φως της ημέρας και οι ατελείωτες υποχρεώσεις λειτουργούν πολύ ψυχοθεραπευτικά. Ειδικά οι μέρες με ήλιο είναι σκέτο βάλσαμο. Κάπου μέσα στην ροή της μέρας ξαφνικά μου ξανάρχεται στο μυαλό το τι έχει συμβεί και "πέφτω ". Μπορεί και να ξεφύγει κι ένα δάκρυ που δεν θα προλάβει να δει κανένας. Κι έπειτα συνεχίζω την ζωή μου μέχρι την επόμενη αδύναμη στιγμή. Κάπως έτσι κυλούν οι μέρες από τότε που την έχασα την μάνα μου. Με ένα βάρος στο στήθος κι άλλο ένα φορτίο στην πλάτη και με τη γη χαμένη από κάτω από τα πόδια μου..
                           Το ξέρω πως αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων και νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που έγιναν όλα με αυτή την σειρά. Το παιδί πρέπει να αποχαιρετά τον γονιό του.¨Όμως είναι πολύ δύσκολος αυτός ο αποχαιρετισμός και ποτέ δεν είσαι έτοιμος γι αυτόν Η τραγική ειρωνεία είναι πως την ώρα που πονάω αφόρητα για τον χαμό της εκείνη ακριβώς την στιγμή είναι που θέλω να τρέξω να χωθώ στην αγκαλιά της και να με παρηγορήσει.....
                             Αχ ρε μανούλα.....αυτή η αγκαλιά σου που τα γιάτρευε όλα. Όλα ! Κλείνω τα μάτια και γυρίζω το χρόνο πίσω. Γίνομαι και πάλι παιδί και θυμάμαι τα ξενύχτια σου στο κρεβάτι μου όταν ψηνόμουν στον πυρετό να μου βάζεις στο μέτωπο κομπρέσες με ξύδι κι έπειτα θυμάμαι τα βράδια που μου ξεψείριζες το κεφάλι και αποκοιμιόμουν με τα χάδια σου..Μνήμες που προσπαθώ να κρατήσω ζωντανές, που φοβάμαι μην σβήσουν με το χρόνο και σε ξεχάσω για πάντα.
                            Υπάρχεις παντού ! Στις συμβουλές σου, στις συνταγές σου, στα ρούχα σου που κράτησα . Βάζω και ξαναβάζω το τραγούδι της Γαλάνη : Δεν είσαι εδώ δεν υπάρχεις πια μες στη ζωή μου, δεν είσαι εδώ, τώρα η νύχτα μετράει την αντοχή μου, δεν είσαι εδώ, δεν είσαι εδώ ...
                             Σε αναζητώ παντού ! Σε φωτογραφίες, σε φράσεις, σε τραγούδια......Και θέλω να σου πω τόσα πολλά που έχουν γίνει μαμάκα μου . Άραγε με ακούς εκεί που είσαι τώρα; Άραγε βλέπεις;  Βλέπεις που προσπαθώ να σε κάνω περήφανη κάθε μέρα; Βλεπεις τι βάσανα περνάω;
Να ΄ξερες πόσο μου λείπουν τα πρωινά τηλεφωνά μας,πόσο μου λείπουν οι τσακωμοί μας....Αχ πόσο πολύ μου λείπει η αγάπη σου. Η ανιδιοτελής αγάπη σου, το νοιάξιμό σου αν κοιμήθηκα, αν έφαγα, αν πήγα στον γιατρό, αν έχω χρήματα. Κι όταν έρχονται αυτές οι γιορτές...Από όταν έφυγες τις μίσησα. Ναι ναι το ξέρω πως έχω παιδιά και οφείλω σε αυτά και κάνω ότι μπορώ μα.....Σκατά!!!! Αυτό ακριβώς αισθάνομαι και δεν θέλω να μάθω να ζω όπως λένε όλοι με τούτο το απαίσιο συναίσθημα.

           
                             Την Κυριακή αυτή γιορτάζουν όλες οι μανουλες και εγώ θα σου βάλω ένα λουλούδι δίπλα στο αναμμένο καντήλι, εκεί δίπλα από την φωτογραφία σου. Θα σου ανάψω κι ένα κεράκι.Αυτό μόνο μπορώ να κάνω για εσένα. Κι έπειτα θα φορέσω το καλό μου χαμόγελο, εκείνο το Κυριακάτικο και θα συνεχίσω την ζωή μου που πλεον έμεινε μισή χωρίς εσένα ....

Υ.Γ.  Το παρακάτω video δημιουργήθηκε από την μη κερδοσκοπική οργάνωση Grief Encounter στην Μεγ. Βρετανία με αφορμή την Γιορτή Της Μητέρας και με σκοπό να δείξει τον τεράστιο ρόλο της μάνας στην ζωή ενός παιδιού. Ένα παιδάκι  μεγαλώνει μόνο του χωρίς την μητέρα του και κάθε στιγμή της καθημερινότητας δείχνει τόσο τρομακτικά κενή. Διαβάζει μόνο του το παραμύθι του , καληνυχτίζει μόνο του τον εαυτό του κι άλλα πολλά που κρύβουν μεγάλες αλήθειες !!!!

                         
                                            Χρόνια Πολλά μαμάκα μου .
                                                              Γιώτα