Μαμάκα μου.....

                        Σήμερα έχω ανάγκη να γράψω. Βασικά αν δεν γράψω δεν μπορώ να ησυχάσω. Λέξεις και συναισθήματα μπερδεμένα ανεβοκατεβαίνουν από το μυαλό στην καρδιά μου πάνω κάτω. Ξεκίνησα κι έγραψα μια παράγραφο και ήταν πολύ δακρύβρεχτη. Την έσβησα χωρίς δεύτερη σκέψη. Σκέφτηκα πως δεν χρωστάνε τίποτα όσοι θα με διαβάσουν να ψυχοπλακωθούν. Κλείνω το notebook . Άστο, σκέφτομαι, θα τα κρατήσω για μένα. Πηγαίνω να ξαπλώσω, παίρνω κι ένα βιβλίο που το παιδεύω από πέρυσι αλλά δεν καταφέρνω (και πάλι) να συγκεντρωθώ. Με το που ανοίγω την σελίδα το μυαλό ταξιδεύει. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις......

                     Κλείνω το βιβλίο (και πάλι ) και ξανανοίγω το notebook. Μα γι' αυτό δεν έφτιαξα το ρημάδι το blog ; Για να μπορώ να γράφω ότι αισθάνομαι και να αδειάζω από μέσα μου ότι με βαραίνει και να μοιράζομαι ότι με ευχαριστεί; Εγώ πάντως προειδοποίησα ! Θα είναι μια κάπως μελαγχολική ανάρτηση.

                        Όταν έχασα πέρσι την μάνα μου, μου συνέβη κάτι το πολύ παράξενο. Το έλεγα σε όλους προσπαθώντας να πάρω μια λογική εξήγηση. Ένιωθα πως το έδαφος δεν έχει πια την ίδια σύσταση . Τι εννοώ;  Ένιωθα (ακόμη το νιώθω) κάτι σαν μια αόρατη κλωστή - δύναμη να με τραβάει προς τα πάνω . Σαν να έγινα μαριονέτα να το πω, σαν να έγινε ελαφρύ το έδαφος σαν σύννεφο ένα πράγμα. Ειδικά στην αρχή θυμάμαι χτυπούσα τα πόδια μου στο έδαφος για να σιγουρευτώ πως πατάω κάτω .Κανείς δεν μου έδωσε ποτέ κάποια λογική εξήγηση, τι να μου εξηγήσει κιόλας δηλαδή ; Την απάντηση την βρήκα μόνη μου ένα από αυτά τα βράδια που ξαγρυπνούσα. Αν υποθέσουμε πως ήμουν ένα δέντρο, η μάνα ήταν οι ρίζες μου. Αυτό ακριβώς αισθάνομαι πως είμαι από τότε. Ένα δέντρο που το φυσάει ο άνεμος και το κουνάει δεξιά κι αριστερά και παλεύει για να σταθεί όρθιο. Σαν ένα σπίτι που έμεινε δίχως θεμέλια και προσπαθεί να γλυτώσει από τον σεισμό. Έναν φονικό σεισμό 10 ρίχτερ επιφανειακό που μετά σου φέρνει κι ένα τσουνάμι ξεγυρισμένο που αποτελειώνει ότι ακόμη έχει απομείνει όρθιο. Αυτό συμβαίνει ακριβώς όταν χάνεις την μάνα σου χωρίς υπερβολές. Αυτό είναι που λένε " έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου ".



                         Στην αρχή και πάνω στην απελπισία μου ρωτούσα όποιον είχε χάσει μάνα να μου πει πότε και πως το ξεπερνάς.  Η απάντηση που παίρνω ακόμη και σήμερα είναι πως απλά " ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΠΕΡΝΑΣ ! ΑΠΛΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΟ.
                         Κάθε μα κάθε πρωί από εκείνη την μαύρη μέρα ξυπνάω με το ίδιο βάρος στο στήθος και κάθε νύχτα ξυπνάω γύρω στις 02:00-04:00  τα χαράματα και ξανακοιμάμαι λίγο πριν χυπήσει το πρωί το ξυπνητήρι.΄Αλλες φορές βλέπω όνειρα που πότε με γαληνεύουν και πότε με τρομάζουν..... Το φως της ημέρας και οι ατελείωτες υποχρεώσεις λειτουργούν πολύ ψυχοθεραπευτικά. Ειδικά οι μέρες με ήλιο είναι σκέτο βάλσαμο. Κάπου μέσα στην ροή της μέρας ξαφνικά μου ξανάρχεται στο μυαλό το τι έχει συμβεί και "πέφτω ". Μπορεί και να ξεφύγει κι ένα δάκρυ που δεν θα προλάβει να δει κανένας. Κι έπειτα συνεχίζω την ζωή μου μέχρι την επόμενη αδύναμη στιγμή. Κάπως έτσι κυλούν οι μέρες από τότε που την έχασα την μάνα μου. Με ένα βάρος στο στήθος κι άλλο ένα φορτίο στην πλάτη και με τη γη χαμένη από κάτω από τα πόδια μου..
                           Το ξέρω πως αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων και νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που έγιναν όλα με αυτή την σειρά. Το παιδί πρέπει να αποχαιρετά τον γονιό του.¨Όμως είναι πολύ δύσκολος αυτός ο αποχαιρετισμός και ποτέ δεν είσαι έτοιμος γι αυτόν Η τραγική ειρωνεία είναι πως την ώρα που πονάω αφόρητα για τον χαμό της εκείνη ακριβώς την στιγμή είναι που θέλω να τρέξω να χωθώ στην αγκαλιά της και να με παρηγορήσει.....
                             Αχ ρε μανούλα.....αυτή η αγκαλιά σου που τα γιάτρευε όλα. Όλα ! Κλείνω τα μάτια και γυρίζω το χρόνο πίσω. Γίνομαι και πάλι παιδί και θυμάμαι τα ξενύχτια σου στο κρεβάτι μου όταν ψηνόμουν στον πυρετό να μου βάζεις στο μέτωπο κομπρέσες με ξύδι κι έπειτα θυμάμαι τα βράδια που μου ξεψείριζες το κεφάλι και αποκοιμιόμουν με τα χάδια σου..Μνήμες που προσπαθώ να κρατήσω ζωντανές, που φοβάμαι μην σβήσουν με το χρόνο και σε ξεχάσω για πάντα.
                            Υπάρχεις παντού ! Στις συμβουλές σου, στις συνταγές σου, στα ρούχα σου που κράτησα . Βάζω και ξαναβάζω το τραγούδι της Γαλάνη : Δεν είσαι εδώ δεν υπάρχεις πια μες στη ζωή μου, δεν είσαι εδώ, τώρα η νύχτα μετράει την αντοχή μου, δεν είσαι εδώ, δεν είσαι εδώ ...
                             Σε αναζητώ παντού ! Σε φωτογραφίες, σε φράσεις, σε τραγούδια......Και θέλω να σου πω τόσα πολλά που έχουν γίνει μαμάκα μου . Άραγε με ακούς εκεί που είσαι τώρα; Άραγε βλέπεις;  Βλέπεις που προσπαθώ να σε κάνω περήφανη κάθε μέρα; Βλεπεις τι βάσανα περνάω;
Να ΄ξερες πόσο μου λείπουν τα πρωινά τηλεφωνά μας,πόσο μου λείπουν οι τσακωμοί μας....Αχ πόσο πολύ μου λείπει η αγάπη σου. Η ανιδιοτελής αγάπη σου, το νοιάξιμό σου αν κοιμήθηκα, αν έφαγα, αν πήγα στον γιατρό, αν έχω χρήματα. Κι όταν έρχονται αυτές οι γιορτές...Από όταν έφυγες τις μίσησα. Ναι ναι το ξέρω πως έχω παιδιά και οφείλω σε αυτά και κάνω ότι μπορώ μα.....Σκατά!!!! Αυτό ακριβώς αισθάνομαι και δεν θέλω να μάθω να ζω όπως λένε όλοι με τούτο το απαίσιο συναίσθημα.

           
                             Την Κυριακή αυτή γιορτάζουν όλες οι μανουλες και εγώ θα σου βάλω ένα λουλούδι δίπλα στο αναμμένο καντήλι, εκεί δίπλα από την φωτογραφία σου. Θα σου ανάψω κι ένα κεράκι.Αυτό μόνο μπορώ να κάνω για εσένα. Κι έπειτα θα φορέσω το καλό μου χαμόγελο, εκείνο το Κυριακάτικο και θα συνεχίσω την ζωή μου που πλεον έμεινε μισή χωρίς εσένα ....

Υ.Γ.  Το παρακάτω video δημιουργήθηκε από την μη κερδοσκοπική οργάνωση Grief Encounter στην Μεγ. Βρετανία με αφορμή την Γιορτή Της Μητέρας και με σκοπό να δείξει τον τεράστιο ρόλο της μάνας στην ζωή ενός παιδιού. Ένα παιδάκι  μεγαλώνει μόνο του χωρίς την μητέρα του και κάθε στιγμή της καθημερινότητας δείχνει τόσο τρομακτικά κενή. Διαβάζει μόνο του το παραμύθι του , καληνυχτίζει μόνο του τον εαυτό του κι άλλα πολλά που κρύβουν μεγάλες αλήθειες !!!!

                         
                                            Χρόνια Πολλά μαμάκα μου .
                                                              Γιώτα