Το δευτερόλεπτο

                       
                               Έχει πια μεγαλώσει. Το μεγάλο μου το αγοράκι το καλοκαίρι που έρχεται θα γίνει 10 χρόνων. Τον καμαρώνω καθώς μεγαλώνει και σχηματίζεται ο χαρακτήρας του. Καθώς μεγαλώνει μοιάζει φυσιογνωμικά όλο και περισσότερο στον πατέρα του. Ένα καλό παιδί, ευαίσθητο, καλός γιος, καλός αδελφός. Στο σχολείο , στην γειτονιά , στις προπονήσεις δέχομαι συνεχώς συγχαρητήρια για τον καλό του χαρακτήρα. Με κάνει τόσο υπερήφανη !

                               Γυρίζω πίσω τον χρόνο και θυμάμαι  τις τρυφερές στιγμές που έχω ζήσει μαζί του. Θυμάμαι την στιγμή της καληνύχτας που πήγαινα στην κούνια του κι αργότερα στο κρεβατάκι του και δεν με άφηνε να φύγω από τις αγκαλίτσες και τα φιλιά. Που κατέβαζα ρολά εκείνη την ώρα και δεν υπήρχα για κανέναν άλλο παρά μόνο για τον γιο μου. Κρατούσα σαν φυλαχτό αυτές τις μελωμένες μας στιγμές και με έπαιρνε ο ύπνος με ένα ηλίθιο χαμόγελο. Αυτό του ερωτευμένου που θέλει να κρυφτεί και η χαρά δεν τον αφήνει. Ο " απατημένος " σύζυγος με κορόιδευε γι' αυτό. "Σιγά! κολλήσαμε" μου έλεγε. Την άλλη φορά που θα μας έβλεπε να κυλιόμαστε κάτω στα χαλιά και να τον γαργαλάω και μετά να τον τρελαίνω στα φιλιά μου έλεγε: " σου έχει πάρει τον αέρα και να δω πως θα τον κάνεις καλά ". Ε ναι. Ζήλευε ! 

                               Πόσα τέτοια αποστάγματα αγάπης έχω κλειδώσει μέσα μου. Πόσες αγκαλιές. πόσα φιλιά,πόσα "σ΄αγαπάω μανούλα" πόσα λουλουδάκια κομμένα από τους κήπους, πόσα κοχυλάκια μόνο για μένα και πόσα τρυφερά λόγια που μου δίνουν δύναμη για 10 ζωές !
                              Το πρώτο σοκ το έπαθα ένα πρωί καθώς τον άφηνα στο σχολείο. Κάνει να τρέξει προς τους φίλους του και του λέω : Ε! Που πας μικρέ χωρίς φιλάκι;;;;; Η απάντηση που πήρα από το νήπιο ήταν: Όχι τώρα μαμά .Άσε με  ! Μας βλέπουν οι φίλοι μου. Ντρέπομαι ! Δεν θέλω !!!!
Αμάν Αμάν !!!!!!!!!! Τι ήταν αυτό ;;;; Τότε είχα γεννήσει τον δεύτερο έρωτα και θήλαζα. Αυτό θα είναι,σκέφτηκα. Με εκδικείται για την ζήλια που νιώθει .Έλα όμως που δεν ήταν αυτό. Ο μικρός μου πλέον με φιλούσε και με αγκάλιαζε μόνο στα κρυφά όπως όλοι οι μεγάλοι έρωτες που ζουν τον παράνομο μεγάλο έρωτά τους. Είχε κι αυτό την μαγεία του. Έτσι το έχτιζα στο μυαλό μου ! 
                             Με τα χρόνια σταμάτησαν τα φιλιά. Εντελώς όμως! Οι μόνες φορές που δέχεται να τον φιλήσω είναι όταν ζηταέι μια χάρη π.χ. να δει τηλεόραση ή να του αγοράσω κάτι. Ειδικά όταν μου ζητάει τάπες εκεί παιρνω το αίμα μου πίσω. Εκεί τον τρελαίνω στα φιλιά. Μια από αυτές τις φορές έζησα το 2ο σοκ! Αμέσως μόλις τον φίλησα αυτός σκουπίστηκε. Ναι ναι καλά διαβάζετε ! Το αγόρι που κάποτε έλιωνε για μένα και δεν χόρταινε τις αγαπούλες μας τώρα....σκούπιζε τα μάγουλά του να φύγουν τα ίχνη μου.

• "Τι έκανες;;; τον ρώτησα. Σκούπισες τα φιλιά της μανούλας ;  
• Ε ρε μαμά με γέμισες σάλια !!!!

                           Μπαρδόν ;;;;;;; ΜΠΑΡΔΟΝ;;;;;;;; Το χειρότερο από όλα ήταν το σαρκαστικό γέλιο του...."απατημένου " που έπαιρνε το αίμα του πίσω . Γκρρρρ                             Το τρίτο σοκ το έπαθα όταν είχαμε καλέσει πριν λίγο καιρό ένα φίλο του για φαγητό. Ρωτάω λοιπόν τον Δημητράκι:

•  Αγαπούλα μου εσύ την φιλάς την μαμά σου;
•  Τι;; μου απαντάει ο πιτσιρίκος. Όχι βέβαια. Οι μαμάδες είστε αηδιαστικές. Μπλιαξ !Η μαμά μου με γεμιζει σάλια και μετά πάω και πλένομαι! 
• Ναι ρε μαμά καλά λέει. Κι εσύ επειδή με σαλιώνεις γι΄αυτό σκουπίζομαι 

                               Από τότε όταν αποκοιμιέται για τα καλά πηγαίνω και τον φιλάω με τρόμο μην ξυπνήσει και... σκουπιστεί και ενοείται πως ο μικρός Δημήτρης μπήκε στην μαύρη λίστα (αστειέυομαι ). Ευτυχώς παρηγοριέμαι ακόμη με τον μικρό μου έρωτα που ακόμη ζει για την μανούλα του και τις αγκαλιες της , μέχρι ένα ωραίο πρωί να ξυπνήσει και να μου πει κι αυτός "Μη μαμά ! Μας βλέπουν οι φίλοι μου "
                               
                             Κάθε πρωί λίγο πριν φύγει για το σχολείο κι αφού δεν φτάνει ακόμη τον καθρέφτη στο μπάνιο μου ζητάει να του βάλω ζελέ στα μαλλιά του. Εκείνη την στιγμή που το προσωπάκι του έρχεται τόσο κοντά με το δικό μου και με κοιτάζει μέσα στα μάτια νιώθω κάθε φορά το ίδιο σκίρτημα. Το ίδιο καρδιοχτύπι. Μόλις τελειώσω με τα μαλλάκια του, του δίνω ένα τρυφερο φιλάκι στο μέτωπο ( με την άδειά του φυσικά ). Εκείνο το δευτερόλεπτο που κλείνω τα μάτια μου για να τον φιλήσω περνάνε από μπροστά μου 10 χρόνια. Μας πως περνούν έτσι τα ατιμά; Περιμένω κάθε πρωί να ζήσω εκείνο το δευτερόλεπτο. Το δικό μας δευτερόλεπτο που ξέρω πως θα χάσω καθώς μεγαλώνει και θα φτάνει μόνος του τον καθρέφτη ....

                               Καλημέρα lolipops . Παέι κι ο Απρίλης :)))

                                               Γιώτα
                                   
                                          yiotamar@gmail.com