Το ουράνιο τόξο δεν βγαίνει πάντα.....

             Άλλη μια εβδομάδα φτάνει σιγά σιγά στο τέλος της  . Όλα τα είχε αυτή η εβδομάδα . Είχε ήξεις αφίξεις ( βλ. Μέργκελ ) , είχε ζέστη , αλλά επιτέλους είχε και πρωτοβρόχια . Α! Πάλι θα το ξεχάσω αλλά είχε και βραβείο . Η γλυκιά Κάλλη σκέφτηκε πως αξίζω αυτό το βραβείο :

        Σε ευχαριστώ Κάλλη μου . Με τιμάει ιδιαίτερα που με σκέφτηκες . Το βραβείο το αφιερώνω σε όλες εσάς εκεί έξω που με εμπνέετε καθημερινά . Keep blogging.....
                                      
            Η βροχή που έριξε το προηγούμενο διήμερο ήταν αναγκαία . Παρότι είμαι φανατική οπαδός του καλοκαιριού, την απόλαυσα πραγματικά . Έφτιαξα μία κούπα ζεστό καφεδάκι για μένα και μια κούπα ζεστή σοκολάτα για τον μικρό μου Μάριο και βγήκαμε έξω μαζί , ενώ ο Αγγελάκος κοιμόταν.  Καθίσαμε εκεί για ώρες να χαζεύουμε τις αστραπές μέχρι που νύχτωσε .Ήταν υπέροχα...
 
                                                Τα σύννεφα πύκνωσαν στον ουρανό ....

       
               Στον κισσό μας παρατηρήσαμε τα πρώτα κόκκινα φυλλαράκια. Επιτέλους Φθινόπωρο....

     Η βροχή όλο και δυνάμωνε....

                 Μέχρι που σταμάτησαν όλα και βγήκε ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο.....

via : http://creteweather.blogspot.gr/2010_11_01_archive.html

       Ύστερα  ήρθαν και επισκέπτες....

Τα παιδιά το χάρηκαν πολύ αυτό το διήμερο . Είχαν επιθυμήσει τη βροχούλα , έβαλαν τα αδιάβροχα τους , άνοιξαν τις ομπρέλες τους και στρίγγλιζαν από χαρά και ευτυχία . Δυστυχώς όμως η ζωή δεν είναι για όλα τα παιδάκια χαρούμενη........
  
  Εχθές το βράδυ σερφάροντας , έπεσα πάνω σ' αυτήν την τραγική είδηση !!!

         Δεν έκλεισα μάτι όλη νύχτα . Στο μυαλό μου στριφογύριζε η εικόνα αυτού του παιδιού:

                       
             Αυτό το αθώο πλασματάκι είδε τη σφαγή των γονιών του και έχει υποστεί τρομερό σοκ !   Πόσο κτήνη έχουμε γίνει οι άνθρωποι ; Πως θα κλείσει αυτή η πληγή από την ψυχούλα του; Αυτοί οι φονιάδες δεν είχαν οικογένειες ; Δεν έχουν καρδιά ;  Γιατί ρε γαμώτο ; Προσπαθώ να διδάξω στα παιδιά μου την αγάπη και όσο τα έχω κλεισμένα στις φτερούγες μου νιώθω μια μικρή ασφάλεια .
 Τι άνθρωποι υπάρχουν εκεί έξω ; Αν μπορώ να τους ονομάσω έτσι .....Φρίκη !!!!

           Πείτε πως είμαι υπερβολική αλλά σαν μάνα σε αυτή την εικόνα λυγίζω.  Συγγνώμη αν σας στεναχώρησα και εσάς αλλά είναι κάτι που ήθελα να το μοιραστώ και ξέρω ότι σαν μανούλες που είστε και εσείς , θα με καταλάβετε .
                   
                            Βλέπεις για κάποιους η ζωή δεν έχει ουράνια τόξα.....

                                                Γιώτα