Ο δικός μας ήρωας

                   Η δασκάλα του Μάριου αφού τους μίλησε όπως όφειλε για το "ΟΧΙ" του ' 40 και για τους ήρωες τότε , τους έβαλε για το σπίτι  μία εργασία . Τους έβαλε να γράψουν προτάσεις με τις λέξεις : ήρωας , ηρώο , πόλεμος , ειρήνη . Διαβάζοντας λοιπόν το παιδί , με ρώτησε : μαμά υπάρχουν  ήρωες ; Όταν του απάντησα πως βέβαια και υπάρχουν , τότε με ρώτησε : μα αφού δεν έχουμε πόλεμο πως έχουμε ήρωες ; Προσπάθησα να του εξηγήσω όσο μπορούσα τι σημαίνει ήρωας στη σημερινή εποχή και τότε με ξαναρώτησε : μπορείς να μου πεις ένα όνομα ;

                 Με τη δουλειά του άντρα μου εδώ και 20 χρόνια έχουμε ζήσει πολλά . Πιλότος στην πολεμική αεροπορία και στα μαχητικά , κάθε μέρα υπερασπίζεται τα ιδανικά του και την πατρίδα του με πολύ υψηλό κόστος . Τη Ζ Ω Η του !!!! Δεν είναι βέβαια ο μόνος .....

                  Ο Κώστας Ηλιάκης   ήταν από τους πρώτους φίλους που γνώρισα όταν κατέβηκα στα Χανιά και κάναμε αρκετή παρέα . Επιτραπέζια , γέλια , βόλτες  και όνειρα . Πολλά όνειρα που σταμάτησαν εκείνη τη μέρα . Στις 23  Μαΐου του 2006 σε έναν ακήρυχτο πόλεμο έπεσε στο " καθήκον " .
              Κώστα είναι πολύ μεγάλη μου τιμή που σε γνώρισα !!!

               
           Πήγα λοιπόν  να δείξω στον Μάριο την προτομή του Κώστα . Ο άντρας μου για κάποιο λόγο το απέφευγε . Βλέπεις γι' αυτόν είναι πολύ πιο δύσκολο....

        
       Έδειξε να κατάλαβε πολύ περισσότερα από ότι πίστευα ότι μπορεί να κατανοήσει ένα επτάχρονο....
             Την Κυριακή πήγαμε στην παρέλαση να καμαρώσουμε τον μπαμπά μας . Ο Μάριος ένιωθε
πολύ περήφανος και σε όποιον συναντούσε του έλεγε : Θα είναι και ο μπαμπάς μου !!!!

   Σε όλη τη διάρκεια της παρέλασης περίμεναν πολύ υπομονετικά και μου έκανε εντύπωση ο σεβασμός που έδειξαν.

   
            Στο πέρασμα των ειδικών σχολείων η συγκίνηση ήταν μεγάλη . Αξίζει ένα τεράστιο μπράβο στα παιδιά αυτά και στους δασκάλους τους....

        Τα περισσότερα παιδιά φορούσαν στα μανίκια ένα αυτοκόλλητο ενάντια στο φασισμό . Ας ελπίσουμε  ότι αυτή η γενιά θα κάνει τη διαφορά .... 

         Μετά τα σχολεία ήταν η σειρά των ένστολων και τα παιδιά σηκώθηκαν με άγχος για να δουν το μπαμπά τους....

   Όταν πέρασε από μπροστά μας , ο μεγάλος ,μας γιος του φώναζε : Μπαμπά μπράβο και χτυπούσε δυνατά παλαμάκια ! Συγκινήθηκα τόσο πολύ.     
       Γύρισε ο κόσμος και μας κοιτούσε  αλλά ο άντρας μου δεν τον άκουσε δυστυχώς ...

   Επιστρέφοντας στο σπίτι  ο μεγάλος αδελφός στο δρόμο κρατούσε τον μικρό από το χεράκι και του έλεγε για το μπαμπά τους .....

        Στο σπίτι  το γιορτάσαμε ... Τα κάρβουνα μπήκαν στη φωτιά ,  μερικές τηγανιές πατάτες, σαλάτες , στρώθηκε το τραπέζι και ήρθαν οι φίλοι μας ....

   
      Πρέπει να μιλάμε στα παιδιά μας για την ιστορία αυτού του τόπου που έχει ζήσει τόσα πολλά και ξαναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του . Γιατί όσο και να θέλουν να μας το χαλάσουν : Είναι ωραίο να είσαι Έλληνας ....
    
           Το βράδυ στο κρεβάτι του , ο Μάριος ρώτησε τον πατέρα του : Μπαμπά είσαι ήρωας ; Όχι βρε αγάπη μου του απάντησε , απλά κάνω τη δουλειά μου .
                                  
                              Κι όμως αγάπη μου είσαι ...........