παλαιότερη φωτογραφία τραβηγμένη από τον γιο μου |
Επιτέλους συναντήσαμε τον γιατρό που μόνο τηλεφωνικά μιλούσαμε μαζί του. Ένας πολύ γλυκός άνθρωπος. Το ίδιο και οι νοσοκόμες. Όλοι. Παρά τα όσα αντιμετωπίζουν στις μέρες μας. Όλοι ευγενέστατοι.Το ένιωθα ότι άφηνα το παιδί μου σε ανθρώπους που σέβονται και τιμούν το λειτούργημά τους. Τελειώσαμε με τις υπόλοιπες εξετάσεις πολύ γρήγορα και έμενε μόνο το ραντεβού με τον αναισθησιολόγο. Μια γυναίκα πελαγωμένη, μας υποδέχθηκε στο γραφείο της και πήρε το ιστορικό του παιδιού. Μας απαντούσε μονολεκτικά σε όποιες ερωτήσεις είχαμε και δεν είχε καμιά σχέση με όσους είχαμε συναντήσει μέχρι εκείνη την στιγμή στο νοσοκομείο. Δεκτό. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Μου έδωσε να υπογράψω το χαρτί για την αναισθησία του παιδιού. Εκεί έκανα το λάθος να την ρωτήσω για το πόσο θα διαρκέσει η νάρκωση και ποιες αντιδράσεις θα πρέπει να περιμένουμε από το παιδί μας ( ναυτία , γκρίνια, ζαλάδα κλπ.). Η απάντηση που πήρα ήταν η εξής:
"Πέντε μαμάδες ευτυχώς έχω γνωρίσει σαν και εσένα και ευτυχώς είστε λίγες. Αν φοβάσαι φύγε! Πάρε το παιδί σου και φύγε ! Για αυτό υπογράφεις το χαρτί. Δεν θα μου μεταφέρεις την ευθύνη για ότι γίνει. Τα μάτια μου έχουν δει τόσα εδώ μέσα. Για ένα νύχι ήρθε ένα παιδάκι και μας έμεινε στα χέρια. Δεν υπόσχομαι τίποτα. Δεν είμαι Θεός"
Βγήκα από το γραφείο τρέμοντας και σαστισμένη από αυτά που είχα ακούσει πριν λίγο. Δεν μπόρεσα να αντιδράσω. Φοβήθηκα να μιλήσω. Σκέφτηκα ότι αυτή θα ήταν σε δυο μέρες υπεύθυνη για το παιδί μου. Σκέφτηκα πολλά. Το χαμόγελο που είχα κολλημένο στα χείλη είχε τώρα παγώσει.Τώρα ένιωθα φόβο. Οργή και φόβο. Δεν ενημέρωσα κανέναν. Δεν ήθελα να το κάνω θέμα. Τίποτα... Προσπαθούσα να το βγάλω εντελώς από το μυαλό μου. Είχα πολλούς ανθρώπους να δω μετά από καιρό και έτσι ξεχάστηκα. Έτσι κάπως πέρασε η Τρίτη.....
Την Τετάρτη ένα τηλεφώνημα από μια φίλη γιατρό από τα Χανιά ήταν αυτό που χρειάζονταν ώστε να επιστρέψει και πάλι το χαμόγελο στα χείλη μου. Γλυκιά μου Σόφι δεν ξέρεις πόσο πολύ με βοήθησες ! Είχαμε μια ολόκληρη ελεύθερη μέρα και ήθελε μόνο λίγο προσοχή για να μην κολλήσει κάτι ο μικρός. Σκεφτήκαμε έναν ανοιχτό χώρο και μιας και τα σχολεία είχαν απεργία, πήραμε την ανηψιά μας και όλοι μαζί πήγαμε στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Είχαμε πάει τόσες φορές αλλά ποτέ δεν είχαμε δει τα δελφίνια. Πόσο ψυχοθεραπευτικά λειτούργησε αυτή η βόλτα. Πόσο όμορφα ήταν !!!
http://atticaparkdolphinarium.blogspot.gr/ |
Πέμπτη 07:30 ήμασταν στο νοσοκομείο. Μας έδωσαν δωμάτιο και περιμέναμε. Γνωριστήκαμε με τους άλλους γονείς και οπλιστήκαμε με θετική ενέργεια. Δεν χώραγαν οι γρουσουζιές και οι αμφιβολίες . Όλα θα πήγαιναν καλά. Το μόνο που με απασχολούσε ήταν να μην πεινάσει και να μην διψάσει ο μικρός. Ήταν νηστικός και διψασμένος από το προηγούμενο βράδυ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι ότι ήταν πολύ συνεργάσιμος. Δεν παραπονέθηκε καθόλου. Όταν κάποια στιγμή έφεραν το φαγητό στα άλλα παιδάκια, τότε μόνο άρχισε να διαμαρτύρεται : " Μα πεινάω σας λέω" . Τον ξεγέλασα με μια τσίχλα. Ωστόσο τον ετοιμάσαμε για τον παιδότοπο (έτσι τους έλεγαν το χειρουργείο ). Του φορέσαμε την στολή των στρουμφ που ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για τον "παιδότοπο " και φύγαμε.
Στις 11:59 η πόρτα του χειρουργείου έκλεισε. Δυο μαμάδες δίπλα μου ξέσπασαν σε κλάματα. Στο σαλόνι παντού μάτια δακρυσμένα. Παππούδες, γιαγιάδες, θείοι... Εμείς τίποτα ! Βρέθηκα να αγκαλιάζω ξένες μανούλες και να τις καθησυχάζω. Δεν μπορούσα να καταλάβω που έβρισκα τόση δύναμη. Πήγαμε έξω και καθόμασταν στα σκαλιά ήρεμοι. Μόνο οι δυο μας. Δεν μπόρεσε να έρθει κανένας. Η αλήθεια είναι ότι τους απέτρεπα όλους να έρθουν : " Μπα είναι μακριά, αφού θα βγούμε το μεσημέρι και τέτοια". Καμιά φορά οι άλλοι με αγχώνουν περισσότερο.Συζητούσαμε περί ανέμων για κανένα μισάωρο. Ύστερα μπήκαμε πάλι μέσα. Τα άλλα χειρουργεία που μπήκαν πριν και μετά από εμάς έβγαιναν και τα δάκρυα γίνονταν χαμόγελα. Εμάς που ήταν ο Άγγελος μας ; Για ένα τέταρτο περίπου χάθηκα στις κατάμαυρες σκέψεις μου. Σκεφτόμουν ότι δεν πρόλαβα να του δώσω ένα τελευταίο φιλάκι κι ας του είχα δώσει χιλιάδες άλλα πριν. Μα που ήταν το μικρό μου; Ήρθαν στο μυαλό μου τα λόγια της αναισθησιολόγου : " Όλα μπορούν να συμβούν ! Δεν είμαι Θεός ". Θεέ μου! Ήθελα να δω το μωρό μου ΤΩΡΑ.
Πριν προλάβω να τρελαθώ και να καταρρεύσω ήρθε ο γιατρός χαμογελαστός." Όλα καλά παιδιά. Θα βγει σε λίγο. Είναι πολύ ήρεμος...." Ήρθε λοιπόν το μικρό μου και μπήκε η καρδιά μου στην θέση της. Ήταν ήσυχος, κοιμήθηκε για 3 ώρες μετά και όταν επιτέλους ξύπνησε, πεινούσε σαν τρελός . Ήταν τόσο καλά που όταν φεύγαμε έτρεχε στους διαδρόμους. Αυτό ήταν ! Ο εφιάλτης είχε τελειώσει. Πήραμε λοιπόν το ίδιο απόγευμα εξιτήριο και φύγαμε από το νοσοκομείο. Ουφ !!! Στο δρόμο βέβαια κάναμε και μια στάση σε γνωστό κατάστημα παιχνιδιών για να ανταμοίψουμε τον γενναίο μας .
Τώρα πλέον που πραγματικά πέρασαν όλα, συνειδητοποίησα για άλλη μια φορά πόσο τυχερή είμαι που έχω γύρω μου ανθρώπους που όταν τους χρειάζομαι είναι πάντα δίπλα μου. Αισθάνομαι μεγάλη ανάγκη να τους ευχαριστήσω για όλα.
Πρώτα απ' όλους θέλω να ευχαριστήσω την λατρεμένη οικογένεια του κουνιάδου μου που μας φιλοξένησε και μας περιποιήθηκε παρά τα όσα προβλήματα είχαν. Προχθές χειρούργησαν και αυτοί το αγόρι τους κι ευτυχώς πήγαν όλα καλά. Τον παππού Γιώργο που μας μαγείρευε χοχλιούς, γαμοπίλαφα, μουσταλευριές... Την γιαγιά Νίτσα που με πονεμένο και δεμένο χέρι, μας μαγείρευε και μας φρόντιζε μεσημέρι- βράδυ και με παρηγορούσε όταν λύγισα. Την Νέλη που μας έφτιαχνε καφέ, που μας φρόντιζε, μας καθάριζε το δωμάτιο.Την Σόφι που με βοήθησε τόσο πολύ με τα λόγια της, την ξαδέλφη μου που με πήρε 200 τηλέφωνα και αγόρασε δώρα και λιχουδιές για τα παιδάκια μου, παρόλο που ξέρω πόσο δυσκολεύονται. Τους φίλους από τα Χανιά και ειδικά την Φωτεινούλα που είναι πάντα πρόθυμη να με βοηθήσει παρόλο που έχει 3 πολύ μικρά παιδιά, την γειτόνισσα που μου φρόντιζε τα λουλούδια μου, τον Δημήτρη που πήρε τον σκύλο μας και όλους όσους μας παίρνατε τηλέφωνο για να μαθαίνετε νέα μας. Νιώθω πολύ ευλογημένη που σας έχω πλάι μου. Σας ευχαριστώ !
Τελευταίο αφήνω το προσωπικό του νοσοκομείου για την αμέριστη φροντίδα που έδειξαν στο παιδί μας, που ΔΕΝ χρηματίζονται, που είναι αξιοπρεπείς και προσπαθούσαν να μας σβήσουν κάθε αγωνία. Τους αναισθησιολόγους που φορούσαν σκουφάκια με καρτούν και ήταν χαμογελαστοί, τον τραυματιοφορέα που παρομοίαζε το φορείο με αυτοκινητάκι και όλο το προσωπικό. Πιο πολύ όμως θέλω να ευχαριστήσω τον γιατρό μας τον κύριο Γιάννη Αλεξάνδρου που ποτέ δεν δυσανασχέτησε στα τηλεφωνήματά μου και ήταν εξαιρετικός, ευγενικός και καλοσυνάτος. Πανούλη μου σ' ευχαριστώ πολύ και εσένα που μου τον σύστησες. Ευχαριστώ πάρα πολύ και εσάς που στην προηγούμενη ανάρτηση, μου στείλατε τις ευχές σας . Ουφ! Τώρα πλέον είμαι έτοιμη για τα όσκαρ.
Επιστρέφοντας στα Χανιά ο καιρός ήταν υπέροχος. Η καταιγίδα είχε φύγει και την θέση της είχε πάρει μια φθινοπωρινή χαραυγή.
Όλα αυτά που μας βασάνιζαν μήνες τώρα πέρασαν. Προσπαθούμε να συντονιστούμε και επιτέλους μπορούμε να βάλουμε στόχους για τον χειμώνα που έρχεται. Γυρίσαμε όλοι πίσω γεροί και πιο δυνατοί. Όλη η φαμίλια μας ενωμένη...Όλα καλά λοιπόν και τα καλύτερα έρχονται....
Kαλημέρα lolipops :)))
Να'ναι παντα γερος και δυνατος! Σιδερενιος ο μικρουλης! Με συγκινησες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ. Φιλια πολλά κορίτσι μου
ΔιαγραφήΑχ μωρέ κοριτσάκι μου...έζησα με την περιγραφή σου όλη την αγωνία και την ανακούφισή σου αργότερα και θέλω να σε κάνω μια μεγάλη αγκαλιά...Σιδερένιος να είναι και ποτέ να μην ξαναχρειαστεί να περάσετε τέτοιες μεγάλες πόρτες όπως του νοσοκομείου.Για το παίδων Πεντέλης έχω κι εγώ τις καλύτερες εντυπώσεις όταν χρειάστηκε μια φορά να το επισκεφτούμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος καλό, όλα καλά λοιπόν και εύχομαι να περνάτε όμορφα στο πανέμορφο μέρος που ζείτε...αχ Χανιά..!!!!
Λαμπρινούλα μου ευχαριστώ τόοοσο πολύ. Φιλιά και όταν συναντηθούμε κάποτε περιμένω την αγκαλίτσα που μου έταξες ε;;
ΔιαγραφήΝα ναι καλά το αγόρι σου. Ευχομαι με όλη μου την καρδια να ήταν η τελευταια δυσκολία και μεγάλη αγωνία που πέρασες. Γιατί πιο μικρές θα έχεις πάντα. Πολλά φιλάκια να του δώσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου τα δίνω τα φιλάκια Μαράκι μου. Βασικά τον έχω λίγο κατσιάσει μιας και αυτήν την εβδομάδα τον έχω στο σπίτι. Ευχαριστώ πολύ κούκλα μου μέσα από την καρδιά μου
ΔιαγραφήΑχ, το διάβασα με κομμένη την ανάσα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος καλό όλα καλά λοιπόν...
Εύχομαι να είναι το τελευταίο και από κι εμπρός μόνο χαμόγελα κι ευχάριστα πράγματα!
Φιλί κι αγκαλιά
Φλώρα μου πραγματικά ευχαριστώ πολύ. Φιλί κι αγκαλιά και από εδώ γλυκιά μου
ΔιαγραφήΠόσο συγκινήθηκα με τα λόγια σου! Ήταν σαν να το ζούσα εγώ το άγχος σου...Σιδερένιος ο πρίγκηπάς σου και από εδώ και πέρα μόνο ηλιόλουστοι ουρανοί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ τι όμορφη ευχή Μαριαντίνα μου, Αν δεν υπάρχουν και οι βροχεροί ουρανοί δεν θα βγει το ουράνιο τόξο. Φιλάκια πολλά
ΔιαγραφήΆκου ρε κουβέντα η αναισθησιολόγος!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος ξέρει, πράγματι τι έχουν δει τα μάτια της και τι την οδήγησε να μιλήσει με τέτοια... αναισθησία!...
Περαστικά στον μικρό σου! :)
Επάγγελμα και πράγμα ε;;; Δεν βαριέσαι. Ευχαριστώ για τα περαστικά σου Μαριάννα...
ΔιαγραφήΠάντα γεροί δυνατοί και ενωμένοι να είστε! Φιλιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστούμε βρε Ινάκι. Να είσαι καλά...
ΔιαγραφήΜου θύμισες πριν τρία χρόνια το χειρουργείο του Παναγιώτη που όλοι τέλειωναν κι έβγαιναν κι εμεις περιμέναμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα λιώσει στο κλάμα..
Περαστικά κι από δω και πέρα να μη ξαναμπείτε πια σε νοσοκομείο :)
Ο Παναγιώτης είναι ο θετός σου γιος αν θυμάμαι καλά; Την ίδια ευχή και για εσάς και για όλους τους γονείς κάνω. Να μην διαβούν ποτέ πόρτες νοσοκομείου για τα παιδιά τους. Καλημέρα Τζίνα μου...
ΔιαγραφήΑχ βρε κοριτσάκι μου πολύ με συγκίνησες, κι εσύ και όλοι όσοι σας φρόντισαν! Μπράβο παιδιά, χαίρομαι ειλικρινά που όλα πήγαν καλά! Εύχομαι τώρα να χαλαρώσετε και ν' απολαύσετε όλα τα όμορφα που έρχονται!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά φιλιά και περαστικά!
Τώρα κουκΛίτσα μου θα χαλαρώσουμε και θα απολαμβάνουμε τις συνταγές σου και τις ιδέες σου. Φιλάκια πολλά πολλά
ΔιαγραφήΒρε κοριτσι μου βασικα να ξερεις οτι εμεις οι μανες σε καταλαβαινουμε ...εδω ενα βηχαλακι μπορει να εχουν και θελεις να τα κανεις καλα αμεσως ......
ΑπάντησηΔιαγραφήΠηγαν ολα καλα ομως και αυτο εχει σημασια !!! Να εισαστε και παντα καλα !! Πολλα φιλια !
Οτι όλα πήγαν καλά είναι όντως το πιο σημαντικό Εύα μου. Φιλιά και από εδώ ....
ΔιαγραφήΞέρω ακριβώς πως ένιωθες γλυκό μου πλάσμα. Χαίρομαι που πέρασε και είστε όλοι χαρούμενοι κι ο ανθρωπάκος είναι μια χαρά και πέρασε τέλεια στον "παιδότοπο"....δεν σας πιστεύω που το σκεφτήκετε αυτό!!! Πανέξυπνο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜικρή μου πάει και πέρασε. Τέλειωσε και μπορέις επιτέλους να κοιμηθείς, να ξεκουραστείς, να φας σαν κανονικός άνθρωπος! Σε σφιχταγκαλιάζω...και σου στέλνω την αγάπη μου!
Κατερίνα μου δεν το σκεφτήκαμε εμείς αυτό με τον παιδότοπο. Ήταν "συνθηματικό" του νοσοκομείου. Απιστευτό;;; Αγκαλίτσες και αγαπούλες και από εμένα σε εσάς λατρεμένη μου !!!!
ΔιαγραφήΕνα μεγάλο ουφ κι από εμάς! Οσο διάβαζα τόσο σφιγγόμουν και ανυπομονούσα για την συνέχεια! Ουφ όμως γιατί τέλος καλό όλα καλά. Σε κατανοώ απόλυτα γιατί το πιο μικρό για τα παιδιά μας, μας φαίνεται βουνό. Επιστροφή στα καθημερινά τώρα με χαμόγελο και αισιοδοξία. Ενα μεγάλο φιλί στον μικρό στρουμφογενναίο!!! Κάλη
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάλη μου ευχαριστώ πολύ. Μόλις του το έδωσα του στρουμφογενναίου το φιλάκι σου.Φιλάκια και από εμάς :)))
ΔιαγραφήΓιωτούλα αδικείσαι γράφεις υπέροχα !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας αγαπάμε πολύ ...
Ποιοι μας αγαπάτε καλέ; Όνομα δεν έχετε;
ΔιαγραφήΑν σε καταλαβαίνουμε λέει....! Κι μονο διαβάζοντας την ανάρτηση σου μου ήρθε να κλαίω όχι να συμβαίνει κιόλας! Εύχομαι περαστικά στο αντράκι σου ο οποίος απο οτι κατάλαβα ήταν πραγματικά φοβερός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα όμως να σχολιάσω και κάτι ακόμα... Δεν μου άρεσε καθόλου η συμπεριφορά της αναισθησιολογου.... Μητέρα ενός παιδιού την ρωτάει βασικά πράγματα και απαντάει με αυτο τον τροπο? απαράδεκτη!
Ουφ... ουφ και χίλια ουφ Γιώτα μου, δεν θα προσθέσω τίποτα... μόνο θα μοιραστώ την χαρά σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΦιλάκια πολλά πολλά μέσα από την καρδιά μου!
Με δυσκολία διάβαζα...
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν αντέχω στη σκέψη πως μπορεί ένα παιδάκι να πάθει κάτι...
Να το χαίρεσαι το αγοράκι σου....
και ποτέ να μην πάθει τίποτα....
Φιλιά και καλή ανάρρωση.
Λαμπρινούλα μου ευχαριστώ τόοοσο πολύ. Φιλιά και όταν συναντηθούμε κάποτε περιμένω την αγκαλίτσα που μου έταξες ε;;
ΑπάντησηΔιαγραφήAYTH EINAI H AΠΑΝΤΗΣΗ ΣΟΥ... καλή μου... φίλη..
το δικό μου... φαντάζομαι...θα ήταν... περαστικά πολλά... και κουράγιο... (δυστυχώς... δεν βρήκα ακριβώς αυτό που σου έγραψα στον κάδο απορριμάτων του μέηλ μου... οπότε... γράφω αυτά που νομίζω ότι σου έγραψα... )...
ΑπάντησηΔιαγραφήμάκια... τα λέμε!!!
Γιωτάκι μου πολύ χαιρομαι που διαβάζω τωρα τις αναρτησεις σου και ειναι ολα καλα!!! Μπράβο στο λεβεντακο σου που ηταν γενναιος!! Σε νιωθω τοσο μα τοσο πολυ!! Περασαμε μια περιπετεια με το γιο μου τις τελευταιες δυο εβδομαδες και νοσηλευτηκε για καποιες μερες. Δεν ξεραμε τι εχει ακριβως. Δεν ηταν κατι απειλητικο για τη ζωη του, αλλα οταν εβλεπα το παιδι μου να υποφερει, εσβηνα. Οχι απλα σε νιωθω, συμπασχω απολυτα. Μακαρι Θεουλη μου να ειναι ΟΛΑ τα παιδακια του κοσμου γερά και να μην χρειάζονται τα νοσοκομεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου στελνω πολλα γλυκα φιλακια και ευχομαι παντοτινη υγεια!!!!!