Το κορίτσι που άφησα πίσω.....

         Πήγαινα στην Γ' Δημοτικού. Η έκθεση που είχα γράψει βραβεύτηκε σαν η καλύτερη στην Ελλάδα από όλα τα Δημοτικά σχολεία. Μεγάλες στιγμές για το μοναχοπαίδι τους οι γονείς μου! Ήρθαν να μου παραδώσουν το " έπαθλο " . Ήταν  "Τα ψηλά Βουνά " του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ο κύριος που μου το παρέδωσε, μπορεί να ήταν και ο δήμαρχος, δεν θυμάμαι τώρα, με ρώτησε: Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Δεν ξέρω, του αποκρίθηκα χαμογελαστά. Κάτσε πρώτα να μεγαλώσω....

                     Ήμουν περίπου στα 14. Πήγαινα στη Β' Γυμνασίου. Ήμουν τρελά ερωτευμένη με τον Τάδε και όλες οι μέρες μου είχαν χρώμα. Πολύ χρώμα. Ξυπνούσα κάθε πρωί και χαμογελούσα. Είχα πάντα μια γλυκιά λαχτάρα για το τι θα μου φέρει η μέρα. Στο σχολείο γελούσαμε πολύ. Αφορμή ψάχναμε και μόλις την βρίσκαμε αυτό ήταν. Άρχιζαν τα χάχανα.. Τι γέλια κάναμε με τα κορίτσια. Στα διαλείμματα το ίδιο. Όλο χαχαχα. Όλα μας τα προβλήματα λυμένα. Άγνοια κινδύνου....

          Τα χρόνια περνούσαν. Ήμουν περίπου 17. Συνέχιζα να πιστεύω ότι θα έμενα για πάντα παιδί. Το μέλλον φάνταζε μακρινό. Η μόνη μας σκοτούρα ήταν τα μαθήματα που μας έτρωγαν χρόνο από τις βλακείες που θέλαμε να κάνουμε. Το μυαλό ήταν συνεχώς σε βλακείες. Μαζευόμασταν στα σπίτια και κάναμε τηλεφωνικές φάρσες. Το ομολογώ ότι ήμουν φοβερή σε αυτό. Δεν υπήρχε η αναγνώριση τότε στα τηλέφωνα και γινόταν χαμός! Έκανα πολύ καλά το μωρό που έπαιρνε κατά λάθος τηλέφωνα και έλεγα ότι δήθεν η μαμά του τα είχε με τον κουμπάρο . Ψόφαγε ο κόσμος για κουτσομπολιό και εμείς από τα γέλια. Δεν υπήρχε μέρα που δεν κάναμε κάτι. Δεν υπήρχε ούτε μια μέρα χωρίς γέλιο.

                       Ούτε μια χαμένη μέρα.......

                Να μαι λοιπόν τώρα εδώ, στο παρόν. Το κορίτσι που άφησα πίσω τελικά είναι ακόμα εδώ. Μετά από 21 χρόνια και ακόμα νιώθω ότι είμαι 16 ετών. Εκεί έχει μείνει η ψυχή μου. Σε αυτά τα χρόνια τα εφηβικά , με την ίδια όρεξη για ζωή. Σαν να έφευγε το λεωφορείο του χρόνου και δεν επιβιβάστηκα. Πόλλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κάνω πιο πολλές αηδίες και από τα παιδιά μου.  Εκεί ελπίζω να μείνω όσα χρόνια κι αν περάσουν. Όσο κι αν  μεγαλώσω εξωτερικά. Όπως αυτή η γλυκιά κυρία

        Σαν τη τρελή του χωριού, ψάχνω συνεχώς δίπλα μου κάποιον να νιώσουμε το ίδιο, να κάνουμε τις ίδιες βλακείες, αλλά μάταια. Οι μέρες μας πια δεν έχουν χρώμα. Παντού γκρίζο .Τους μεγάλωσε όλους η οικονομική κρίση και τα προβλήματα που έφερε. Λίγοι είναι οι φίλοι που με χαλαρώνουν πια. Παντού αγέλαστα πρόσωπα, παντού μιζέρια. Προτιμώ να χάνομαι στον δικό μου κόσμο γιατί ξέρω πως τα ομορφότερα πράγματα στην ζωή ΔΕΝ είναι πράγματα. Προσπαθώ καθημερινά να βρίσκω πράγματα να χαμογελάω όπως έχω ξαναγράψει εδώ


      
            Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνατε κάτι για να γελάσετε; Μια σαχλαμάρα, έναν τουρτοπόλεμο, ένα μπουγέλωμα ; Πότε τραγουδήσατε δυνατά , πότε χορέψατε, πότε κάνατε μια φάρσα ; Ψάξτε να βρείτε το αγόρι και το κορίτσι που αφήσατε πίσω. Ελάτε να γίνουμε πολλοί !

                                Εξάλλου ακόμα υπάρχουν κουδούνια στις πολυκατοικίες .....

                                                                  Καλή εβδομάδα :)))