Το έργο δεν ξαναπαίζεται Vol 2

                  Κάθε φορά που αλλάζει ο χρόνος,  όλοι θέτουμε νέους στόχους για τη νέα χρονιά που συνήθως δεν τους υλοποιούμε όλους και αυτό μας αφήνει ενδόμυχα στο τέλος κάθε χρονιάς ένα συναίσθημα αποτυχίας. Τα τελευταία χρόνια έπαψα να δίνω υποσχέσεις χωρίς αυτό να σημαίνει πως έπαψα και να ονειρεύομαι. Απλά οι μεγάλες υποσχέσεις αφορούν πάντα εύκολους στόχους όπως διατροφή, περισσότερο ύπνο, περισσότερες στιγμές με τους φίλους μου , με τα παιδιά μου. Πριν θέσω όμως τους στόχους μου, πάντα κοιτάζω πίσω στην χρονιά που φεύγει να δω τι θέλω να κρατήσω και τι θέλω να διώξω. 

               Το 2013 είναι μια χρονιά που μας ταλαιπώρησε αλλά όλα ευτυχώς ήταν περαστικά. 

               Πάνταθέλω να καλοσωρίζω την νέα χρονιά με κάτι χαρούμενο. Είναι κάτι σαν ένα ποδαρικό για να είναι η χρονιά μας  χαρούμενη και ανέμελη. Ο Ιανουάριος λοιπόν ήρθε με μια επίσκεψη στον Μύλο των Ξωτικών και έπειτα συνεχίστηκε στην βάση μας με αλκυονίδες μέρες, με βραδιές με ναργιλέ σε σπίτια φίλων και βόλτες ....

                     Ο  Φλεβάρης πάλι ήταν πολύ ανοιξιάτικος. Αυτός κι αν είχε βόλτες . Η άνοιξη έδειχνε τα πρώτα της σημάδια. Ανθισμένες αμυγδαλιές, πορτοκαλιές και ποδηλατάδες στις  χειμωνιάτικες λιακάδες. Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει....και φλέβισε για τα καλά.........

                     Ο Μάρτιος ήταν πολύ γεμάτος μήνας. η καλοκαιρία συνεχιζόταν και έτσι οι βόλτες συνεχίστηκαν. Κάναμε το πρώτο μας πικ νικ , καρναβαλιστήκαμε και μπορώ να πω πως ήταν ένας πολύ γελαστός μήνας...

                  Τον Απρίλη τον καλωσορίσαμε με μια φάρσα που μας χάρισε πολύ γέλιο αλλά δεν εξελίχτηκε όπως άρχισε. Ήταν ένας δύσκολος μήνας.
               Κρατάω μόνο τα υπέροχα χρώματα από τα λουλούδια που άνθιζαν γύρω μου. Την βουκαμβίλια μας, την ορχιδέα (δώρο του πατέρα μου πριν αρκετά χρόνια), τις ανθισμένες μανόλιες στους δρόμους της πόλης και την βραδιά που είδαμε τα άστρα και την σελήνη στο νηπιαγωγείο του Άγγελου. Τελικά δεν ήταν πολύ δύσκολος μήνας τώρα που το ξανασκέφτομαι.....

                    Τον Μάιο περάσαμε ένα υπέροχο Πάσχα. Ίσως και το ωραιότερο μέχρι τώρα. Για πρώτη φορά είχαμε συγκεντρωμένους σχεδόν όλους τους αγαπημένους μας (γονείς, αδέλφια, ανήψια, κουμπάρους, φίλους ) και ανοίξαμε τον κήπο μας και έγινε χαμός .  Ήταν ένας πολύ ζεστός μήνας και κάναμε εκεί στις αρχές του και τις πρώτες μας βουτιές...

                  Ο Ιούνιος δεν ήταν ιδιαίτερα καλοκαιρινός μήνας. Θύμισε περισσότερο Απρίλιο παρά καλοκαίρι. Εδώ  αναρωτιόμουν για το καλοκαίρι που δεν ερχόταν. Προς το τέλος του όμως μας αποζημίωσε. Αρχίσαμε τις προβολές στο αυτοσχέδιο θερινό μας σινεμά , γιορτάσαμε τα γενέθλια του Μάριου και τα δικά μου και κάθε Σ/Κ τρέχαμε σε γάμους και βαφτίσια. Το καλοκαίρι ήταν μπροστά μας....

                       Τον Ιούλιο ένα νέο μέλος προστέθηκε στην οικογένειά μας. Ο Nero μας. Τότε έγραψα για μια προφητεία  στο blog και κολυμπούσαμε σε κάτι νερά να τα πιεις στο ποτήρι.  Τι όμορφος μήνας....

              Ο Αύγουστος ήταν μαγικός μήνας. Ήρθαν φίλοι, κάναμε βουτιές, πήγαμε σε beach party, σε μουσεία. φάγαμε αντικριστά, αποδράσαμε και κολυμπήσαμε στο Λιβυκό....

                         Η πρώτη μέρα του Σεπτέμβρη μας βρήκε σε ελεύθερο camping κάπου κοντά στα Σφακιά. Τα σχολεία άνοιξαν και επιτέλους τελειώσαμε από αυτό που μας βασάνιζε . Ουφ !!!!

                   Τον Οκτώβρη περάσαμε όμορφες Κυριακές, με εκδρομές ψάχνοντας το φθινόπωρο. Παρατηρούσαμε τις αλλαγές στα χρώματα της φύσης, τα πρώτα μανιταράκια και κάναμε και τις τελευταίες προβολές σινεμά στον κήπο μας.


                 Ο Νοέμβρης πέρασε με βόλτες στην θάλασσα μετά το σχολείο, με πάρτυ γενεθλίων του μικρού Θάνου και γράφαμε ιστορία με όλη την παρέα στην καθιερωμένη γιορτούλα μας.

                        Ο Δεκέμβριος ήταν o μήνας της γενναιοδωρίας. Ξεκινήσαμε ένα διαφορετικό ημερολόγιο ως δείγμα ευγνωμοσύνης σε όσα μας χάρισε η χρονιά και περάσαμε τις πιο χουχουλιάρικες γιορτές κοντά στον παππού και την γιαγιά. Ακόμα θυμάμαι την γεύση από την τραχανόσουπα που γεύτηκα στην Μακρυνίτσα. Ίσως και ο πιο γεμάτος  και όμορφος μήνας της χρονιάς.

                         Αυτό ήταν. Ήδη κοντεύει να φύγει ο πρώτος μήνας του 2014 που για να είμαι ειλικρινής δεν ήρθε και με πολύ ευχάριστες ειδήσεις. Ήδη ο παππούς μας είναι στο νοσοκομείο από τον Δεκέμβρη και ευχόμαστε να πάνε όλα καλά.
Όπως έγραφα και πέρυσι  " Η ζωή δεν είναι πρόβα. Το έργο δεν ξαναπαίζεται " και γι αυτό δεν πρέπει να το χάσουμε ούτε μια σκηνή από την ταινία. Ούτε ένα πλάνο. 

                        Κλείνω λοιπόν με την ίδια ευχή (μαντινάδα ) που εύχομαι κάθε νέα χρονιά :

 
             Δεν θέλω χρόνε άλλες χαρές εμένα να χαρίσεις,
                μονάχα αυτές που τώρα ζω,
                  να μην μου τις στερήσεις...............................                            
                                        Αυτό ζητάω μόνο ......
                                        Μια γλυκιά καλημέρα σε όλους