Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Εβαλε ο Θεός σημάδι......

                    Έβαλε ο Θεός σημάδι παλικάρι στα Σφακιά τραγουδούσε  ο Ξυλούρης . Μετά από 40 χρόνια έβαλε ο Θεός σημάδι στους Αρμένους αλλά τι σημασία έχει από που ήταν το παλικάρι; Σημασία έχει το ίδιο το παλικάρι. Σημασία έχει το παιδί ! Το παιδί που δεν πρόλαβε να γίνει παλικάρι ! Το παιδί που δεν μεγάλωσε γιατί το σταμάτησε ο τρόμος !


                    Ζω στην Κρήτη 16 χρόνια κι έχω γνωρίσει πολλούς λεβέντες Κρητικούς κι έχω ακούσει πολλές ιστορίες ! Η Κρήτη είναι πράγματι λεβεντογέννα ! Δεν βγήκε τυχαία η έκφραση αυτή.Οι Κρητικοί είναι ίσως οι πιο φιλότιμοι και ευαίσθητοι άνθρωποι ! Ειδικά οι άντρες. Εδώ οι  περισσότερες οικογένειες είναι μητριαρχικές ! Δίνουν χώρο στην γυναίκα. Στην μάνα ! Όμως έχω γνωρίσει και την άλλη τους πλευρά ! Αυτή του .....τσάμπα μάγκα, αυτή των ορεσίβιων που κυκλοφορούν μόνιμα με μια χαρακτηριστική εμφάνιση (στολή ) και τα κρυμμένα όπλα που είναι έτοιμα να βγουν με την πρώτη αφορμή. Επειδή είναι σε γάμο , σε βαφτίσια, επειδή είναι Πάσχα, επειδή είναι χαρά επειδή τους σταμάτησε ο έλεγχος , επειδή επειδή επειδή ! Δεν είναι λίγοι αυτοί οι .....μάγκες ! Είναι αρκετοί ρε γαμώτο.


                      Για εκείνους ισχύουν άγραφοι νόμοι! Αυτό που όλοι μας ονομάζουμε νόμους της ζούγκλας αυτοί τους ονομάζουν νόμους τιμής ! Δυστυχώς αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Είναι κοινό μυστικό.



                     Από τότε που έγινε γνωστή η περίπτωση του Βαγγέλη Γιακουμάκη και το bullying που δεχόταν από τους συμπατριώτες του , ήταν το θέμα όλων των ημερών μέχρι και σήμερα που επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι. Παρατηρώ πως με όσους το συζήτησα όλοι ήταν θλιμμένοι. Όλοι ήταν συντετριμμένοι!  Όπως όλοι οι Έλληνες δηλαδή . Γιατί οι πραγματικοί λεβέντες , οι πραγματικοί Κρητικοί, οι πραγματικοί οι άντρες , οι αληθινοί οι μάγκες ,αυτές τις συμπεριφορές τις καταδικάζουν και ντρέπονται πολύ για την συμπεριφορά των.... νταήδων ! Εξάλλου και ο Βαγγέλης κρητικός ήταν...



               Ήταν αλλά δεν είναι πια ζωντανός ....δυστυχώς !






                 Για την προσωπική μου εμπειρία με το bullying σας μίλησα στην προηγούμενη ανάρτηση. Τότε που η αυτοκτονία με γυρόφερνε σαν σκέψη για τον εξευτελισμό που δεχόμουν τότε. Τότε που το ανώριμο μου μυαλό, μου έλεγε πως αυτό που ζούσα δεν ήταν ζωή ,ήταν μαρτύριο ! Τότε που πίστευα πως μου άξιζε ότι ζούσα, ότι εγώ έφταιγα....



                   Δεν ξέρω αν ο Βαγγέλης ήταν θύμα bullying, ή κάποιας βεντέτας. Δεν ξέρω αν αυτοκτόνησε ή τον αυτοκτόνησαν. Ξέρω μόνο πως εκεί σε ένα μικρό χωριουδάκι που ούτε που το είχα ποτέ μου ξανακούσει μια μάνα ίσως και δύο γιαγιάδες ουρλιάζουν και τα ουρλιαχτά τους μου τρυπάνε την καρδιά . Ένας πατέρας σήμερα πονάει και σπαράζει κι αυτός αλλά βουβά και αυτά τα δικά του ουρλιαχτά είναι αυτά που μου την σκίζουν τελικά την καρδιά και γράφω τώρα αυτό το post !


                   Ο Βαγγέλης δεν θα αποφοιτήσει ποτέ από την σχολή του, δεν θα πάει ποτέ φαντάρος και δεν θα νιώσει την ομορφιά του να είσαι πατέρας ! Ο Βαγγέλης δεν θα γιορτάσει σε λίγες ημέρες το όνομά του . Έγινε χωρίς να το ξέρει μάρτυρας και αγαπήθηκε όσο δεν είχε ποτέ του φανταστεί ! Από όλους εμάς που ούτε τον ξέραμε. Από όλους εμάς που έχουμε μεγάλη ευθύνη για τον άσχημο αυτό κόσμο. Που οφείλουμε σαν γονείς να τον αλλάξουμε ! Αύριο ίσως είναι το δικό μας παιδί, στο σχολείο, στην πλατεία, στον στρατό, σε κάποια πανεπιστημιακή σχολή. Δεν ξέρω πια τι είναι καλό και τι κακό ! Να μαθαίνω το παιδιά μου να είναι καλά και ευαίσθητα ή να είναι σκληρά για να αντέχουν τους....αυριανούς νταήδες;;;; Τι πρέπει να κάνω σαν μάνα; Τι; Γιατί;

               Αν όλα όπως λένε γίνονται για κάποιο λόγο , τότε ας είναι ο θάνατός του η αφορμή να σταματήσει εδώ το παράλογο ! Ας γίνει ο σπαραγμός της χαροκαμένης αυτής μάνας η φωνή στην συνείδηση του κάθε..... ψευτόμαγκα .

          Γλυκιά μανούλα και λεβέντη κρητικέ μπαμπά σας εύχομαι κουράγιο! Σαν μάνα μόνο αυτό μπορώ να προσεύχομαι για εσάς. Σας εύχομαι να βρείτε την δύναμη να αντέξετε την συμφορά που σας βρήκε και να μπορέσετε να συνεχίσετε αυτό που πια  θα μοιάζει αλλά δεν θα είναι πια ζωή. Γιατί όλοι εμείς οι άλλοι θα ξεχάσουμε πολύ γρήγορα. Κι εγώ σίγουρα ! Εσείς όμως ποτέ ! Κρίμα μωρέ...... Κρίμα !

                                          Έβαλε ο Θεός σημάδι
                                           παλικάρι στα Σφακιά
                                           κι ο πατέρας του στον Άδη
                                           άκουσε μια τουφεκιά.

                                         Της γενιάς μου βασιλιά,
                                          μην κατέβεις τα σκαλιά.
                                          Πιες αθάνατο νερό
                                          να νικήσεις τον καιρό.

                                          Έβαλε ο Θεός σημάδι
                                        παλικάρι στα Σφακιά
                                       κι η μανούλα του στον Άδη
                                         τράβηξε μια χαρακιά.

                                          Της καρδιάς μου βασιλιά
                                         με τον ήλιο στα μαλλιά,
                                         μην περνάς τη χαρακιά
                                           η ζωή είναι πιο γλυκι
ά.





                

                   Καλό Παράδεισο μικρό παλικάρι......
                                                Γιώτα

                  
                 

Σάββατο 7 Μαρτίου 2015

Μίλα !

         Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία που έγινε πριν από περίπου 20 χρόνια κι όμως είναι πέρα για πέρα επίκαιρη !
           Στα χρόνια της εφηβείας ήμουν ένα ήσυχο παιδί , γελαστό και καλοπροαίρετο. Προσπαθούσα να τα έχω καλά με όλους και ποτέ δεν μπλεκόμουν σε φασαρίες. Κάπου εκεί στην Β' Λυκείου κάνοντας παρέα με μια κοπέλα βρέθηκα να κάνω παρέα και με κάποιες άλλες φίλες της που από την αρχή έβλεπα πως δεν μου ταίριαζαν. Παρατηρούσα διάφορες άσχημες συμπεριφορές τους σε κάποιες άλλες τότε μαθήτριες που δε μου άρεσαν καθόλου. Όταν δεν συμπαθούσαν κάποιον γίνονταν επικίνδυνες με πολύ κακόγουστες φάρσες. Για παράδειγμα μια φορά είχαν ενημερώσει τους γονείς μιας κοπέλας που δεν συμπαθούσαν πως η κόρη τους τα είχε με έναν παντρεμένο πράγμα που ήταν ψέμα. Κάποια από αυτές πήρε την μητέρα και της προσποιήθηκε την δυστυχισμένη σύζυγο. Μετά μια από την "συμμορία " που έκανε την φίλη (φίδι ) , ψάρευε την κοπέλα για να μάθει τι έγινε και έπειτα την παρηγορούσε. Έπειτα περιχαρής διηγούταν στην παρέα πως η φάρσα είχε επιτυχία και πως  ο πατέρας είχε σαπίσει στο ξύλο το καημένο το κορίτσι.
       Αυτά και άλλα πολλά γίνονταν με αυτά τα καλά κορίτσια και εγώ είχα γίνει μέλος μιας παρέας και άθελά μου συνεργός σε ότι βρώμικο σκάρωναν αφού τις άκουγα και ποτέ δεν διαφωνούσα μαζί τους μιας και φοβόμουν τις συνέπειες που θα είχε κάτι τέτοιο. Μια μέρα μια καθηγήτρια με παραμέρισε και μου είπε : " Τι δουλειά έχεις κορίτσι μου εκεί μέσα σε τούτη την παρέα εσύ; Γιατί κοριτσάκι μου ; Φύγε γρήγορα! Μην τις φοβάσαι "
         Στις καλοκαιρινές μας διακοπές βρήκα επιτέλους την έξοδο κινδύνου που έψαχνα. Βρήκα αφορμή να εξαφανιστώ με ελαφρά πηδηματάκια. Τις απέφευγα, δεν τις ακολουθούσα στις εξόδους τους, δεν απαντούσα στα τηλεφωνήματά τους μέχρι που τα κατάφερα επιτέλους και δεν ήμουν μέλος εκείνης της ...συμμορίας ! Όταν άνοιξαν επιτέλους τα σχολεία ήμουν αλλού. Δεν λέγαμε ούτε γεια. Με κοιτούσαν με μισό μάτι και ήμουν το κόκκινο πανί ! Δυστυχώς είχε έρθει η δική μου σειρά.......
           Ήταν γύρω στις 04:30 τα ξημερώματα ένα Σάββατο του Νοέμβρη που χτύπησε το τηλέφωνό μας στο σπίτι και από την άλλη άκρη της γραμμής μια παθιασμένη αντρική φωνή με ζητούσε με το όνομά μου."Ποιος είναι;" τον ρώτησα έντρομη ενώ αυτός συνέχισε να μου μιλάει ψιθυριστά . Έκλεισα το τηλέφωνο τρομαγμένη . Εκείνη την εποχή δεν υπήρχε αναγνώριση κλήσεων . Συνέχισε να παίρνει τηλέφωνο όλη νύχτα μέχρι που κατέβασα το ακουστικό. Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε ο εφιάλτης μου. Το τηλέφωνό μας χτυπούσε τις πιο ακατάλληλες ώρες. Με ζητούσαν με το όνομά μου διάφοροι άντρες διαφόρων ηλικιών και μπορείτε να φανταστείτε το τι ήθελαν από εμένα. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι είχε συμβεί ξαφνικά και το χειρότερο ήταν πως έπρεπε να τσακώνομαι με τους δικούς μου οι οποίοι είχαν καταστεναχωρηθεί νομίζοντας πως είχα μπλέξει.
             Είχαν σπάσει τα νεύρα μας. Δεν κοιμόμασταν πλέον τις νύχτες, ο πατέρας μου με χτύπησε μια μέρα πάνω στην απελπισία του, φοβόμουν κάθε ήχο τηλεφώνου και ήμουν σε μεγάλο περιορισμό. Δεν με άφηναν να πάω ούτε μέχρι την ΕΒΓΑ της γειτονιάς χωρίς συνοδεία. Είχαν χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη τους απέναντί μου και την ψυχραιμία τους. Ωστόσο εγώ προσπαθούσα να καταλάβω από που μου είχε έρθει. Είχα μια υποψία πως ίσως ήταν εκείνη η περσινή παρέα μου αλλά και πάλι....πως. Δεν το συζητούσα με κανέναν μην τυχόν και το μάθουν και τους δώσω την ικανοποίηση που ήθελαν. Πήγαινα στο σχολείο και χαμογελούσα σαν να μην τρέχει τίποτα και αυτές σκύλιαζαν. Ήμουν πλέον σίγουρη ότι αυτές είχαν κάνει κάτι αλλά τι; Αγόραζα εφημερίδες και έψαχνα στις αγγελίες. Τίποτα. Δεν μπορούσα να καταλάβω πως είχαν καταφέρει να μαθευτεί το τηλέφωνό μας σε τόσο κόσμο. Τι είχαν κάνει;
            Μέχρι να το ανακαλύψω τα πράγματα είχαν χειροτερέψει. Τώρα πλέον χτυπούσε και το κουδούνι μας τα ξημερώματα! Ζούσαμε με τον τρόμο ! Φοβόμουν να μείνω στο σπίτι, φοβόμουν να βγω από το σπίτι, φοβόμουν το σχολείο, φοβόμουν τον ήχο του τηλεφώνου, φοβόμουν.
          Ο πατέρας μου είχε κάνει τις απαραίτητες ενέργειες για παρακολούθηση της γραμμής αλλά και πάλι δεν βγάλαμε άκρη μιας και οι κλήσεις ήταν από διαφορετικά άτομα. Δεν ήταν ένας αλλά πολλοί.
           Ένα απόγευμα χτύπησε το τηλέφωνό μας. Δεν ήταν ένα συνηθισμένο τηλεφώνημα. Ήταν από έναν κύριο που με ενημέρωνε πως βρήκε πάνω σε ένα εκατοστάρικο γραμμένο το τηλέφωνό μας, την διεύθυνσή μας μαζί με πρόστυχες ζωγραφιές και ένα μικρό κείμενο που περιέγραφε πως ήμουν έτοιμη για όλα ! Επιτέλους είχα ανακαλύψει από που προέρχονταν όλα αυτά τα τηλεφωνήματα ! Παρόλα αυτά δεν μπορούσα να αποδείξω και να κάνω τίποτα
 Είχα δεχτεί πρόστυχο bullying ,ήμουν στόχος, ήμουν απελπισμένη ! Δεν είχα κάνει κάτι να το προκαλέσω, δεν ήξερα γιατί ήμουν στόχος. Ψάχνοντας μέσα μου την αιτία, ένιωσα να φταίω. Ένιωθα ντροπή! Ήθελα να πεθάνω ! Φοβόμουν, ντρεπόμουν,φοβόμουν, ντρεπόμουν.......
               Οι γονείς μου στην πορεία με κατάλαβαν και με στήριξαν πολύ κι αν δεν με είχαν στηρίξει και προστατέψει τότε ίσως και να είχα κάνει καμιά τρέλα πάνω στην απελπισία μου. Με βοήθησε πολύ κι εκείνη η καθηγήτρια που της τα είπα όλα μια μέρα κλαίγοντας και από τότε με είχε από κοντά και με βοήθησαν πολύ οι πολύωρες κουβέντες μαζί της.
Ωστόσο ο καιρός περνούσε κι όσο δεν μιλούσα εκείνες συνέχιζαν να γράφουν σε χαρτονομίσματα γιατί δεν έβλεπαν καμιά αντίδραση από εμένα. Προσπάθησαν να με ψαρέψουν μέσω τρίτων .Τοιχοκολούσαν τώρα σε κολόνες την"αγγελία " τους, σε στάσεις λεωφορείων, παντού ! Εγώ δεν μιλούσα μα μέσα μου καιγόμουν....
               Η  άρρωστη αυτή κατάσταση ευτυχώς μειώθηκε με το πέρασμα του χρόνου ! Έπιανα την κουβέντα με τον κάθε ανώμαλο στις 03:00 τα ξημερώματα και τον παρακαλούσα να σβήσει την αγγελία ή να σκίσει το χαρτί εκεί που το βρήκε. Την άλλη ημέρα στο σχολείο δεν έδειχνα τίποτα ενώ μέσα μου ήθελα να τις σκοτώσω ή να σκοτωθώ ! Μου είχαν καταστρέψει την ψυχική μου ηρεμία και γαλήνη ! Ότι και να περιγράψω είναι λίγο...
                Για να σας λύσω την απορία δεν έκανα τίποτα σε εκείνη την συμμορία. Δεν μπορούσα να αποδείξω τίποτα ! Απλά αντιστάθηκα στην ύπουλη απειλή τους. Δεν τους έδειξα τι ένιωθα για να μην τους δώσω την χαρά. Δεν είχα άλλο όπλο.


             Αν κάθομαι σήμερα τέτοια ώρα και γράφω είναι γιατί θέλω να μοιραστώ, γιατί θέλω να βοηθήσω. Να πω πως αν δεν είχα τους γονείς μου  και την καθηγήτρια μου σύμμαχους μου δεν θα τα είχα καταφέρει . Εσύ που με διαβάζεις και ίσως βιώνεις κάτι παρόμοιο σε προτρέπω να μιλήσεις σε κάποιον που εμπιστεύεσαι ! Μην το κρατήσεις μέσα σου και κυρίως μην φοβάσαι ! Μίλα ! Είναι ίσως το μόνο που μπορείς να κάνεις ,φαίνεται λίγο αλλά μίλα ! Μίλα ! Μην το θάβεις μέσα σου ! Δεν ξέρεις πόσο βοηθάει. Μίλα! Για τον Θεό !
                    ΜΙΛΑ !!!!!

     * Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Σχολικής Βίας
                  
                                       Γιώτα