Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Αγάπη μόνο

     Ημερολόγιο Αγάπης Εβδόμαδα  3η        


           Αυτό ήταν! Ήταν να μην πάρω φόρα και χωρίς καλά καλά να περάσουν ούτε 2 μήνες από το τελευταίο ταξίδι μου στην Λυών, ξαναμπήκα σε αεροπλάνο και αυτή την φορά οικογενειακως για νέες περιπέτειες.

 Όσο πάει φοβάμαι και λιγότερο τα αεροπλάνα. Αρχίζω και συνηθίζω τις αναταράξεις και απολαμβάνω πιο πολύ το ταξίδι και την απίθανη εμπειρία του να πετάς!


             Μπορεί να βρισκόμαστε στα ξένα μα τηρούμε πιστά το ημερολόγιο μας μικρές απλές καθημερινές πράξεις αγάπης. Όπως σας είπα και στο προηγούμενο ποστ δεν θα σας κουράζω αλλά θα αναφέρω τις πιο σημαντικές. Μια από τις αγαπημένες μου καφετέριες στα Χανιά είναι η κουκουβάγια που έχει τα πιο κολασμένα γλυκά και την πιο μαγευτική θέα στην πόλη.



             Οι ιδιοκτήτες είναι πολύ ευαισθητοποιημενοι στα κοινωνικά θέματα κι έτσι με κάθε ευκαιρία προσπαθούν να συνεισφέρουν. Στην εισοδο λοιπόν του μαγαζιού έχουν στήσει ένα εναλλακτικό δέντρο. Είναι ένα δέντρο από κούπες κουκουβαγιένιες και όποιος τις αγοράσει βοηθάει άμεσα το έργο του ΚΗΦΑΠ.


           
     
            Σκέφτηκα πως θα ήταν καλή ιδέα να αγοράσω μερικές και να τις δωρίσω σαν δώρα τώρα τα Χριστούγεννα. Οι παραλήπτες το χάρηκαν ιδιαίτερα μιας και η καφετέρια αυτή είναι σήμα κατατεθέν για την πόλη.Όσοι έχετε έρθει καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Επειδή γράφω αυτό το post από το κινητό μου δυσκολεύομαι αρκετά και γι αυτό συγχωρείστε μου την συντομία.
                     Θα σας αφήσω λοιπόν με 2 φωτογραφίες από την πόλη που βρισκόμαστε και θα σας αφήσω να μαντέψετε. Που είμαστε; Σε ποια πόλη;


     
             Το Ημερολόγιο Της Αγάπης τελειώνει σε λίγες μέρες και θα επανέλθω μετά τα Χριστούγεννα για την τελευταία εβδομάδα αγάπης και όχι μόνο. Μέχρι τότε σας εύχομαι να περάσετε υπέροχα, ήσυχα και οικογενειακά. Εκεί βρίσκεται η ευτυχία μας. Αυτό είναι Χριστούγεννα, μην περιμένετενα ζήσετε τις διαφημίσεις της coca cola. Ένα όμορφο στρωμένο τραπέζι με ζεστό φαγακι φτιαγμένο με αγάπη και οι δικοί μας αγαπημένοι άνθρωποι. Χαρείτε τους όσο μπορείτε γιατί κάποια Χριστούγεννα επόμενα που θα έρθουν κάποιες καρέκλες θα είναι άδειες.



 Ζήστε την μαγεία και εκτιμήστε ότι έχετε. Κυρίως όμως συγχωρείστε και δώστε αγάπη. 
Αγάπη μόνο!
                                                             Χρόνια Πολλά αγαπημένοι μου

                                                                           Γιώτα






Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Δώσε ελπίδα, δώσε ζωή !!!!

   ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΓΑΠΗΣ WEEK 2       

           Δεν ξέρω για εσάς αλλά τον τελευταίο καιρό νιώθω τρομερή εξάντληση. Κάθε πρωί ξυπνάω κουρασμένη και αναβάλλω το ξυπνητήρι κάθε 10 λεπτά μέχρι που δεν πάει άλλο και ύστερα τρέχουμε σαν τρελοί να προλάβουμε το σχολείο. Κάθε μέρα και χειρότερα. Ξυπνάω με απίστευτη κούραση και κάθε μέρα αναρωτιέμαι : "Άραγε θα τα καταφέρω να βγάλω την ημέρα;" Τρέχουν οι υποχρεώσεις , τρέχουν οι εκκρεμότητες και τρέχω κι εγώ πίσω από όλα αυτά. Όλα περνούν από εμένα μια και φέτος έτσι που ήρθαν τα πράγματα είμαι μόνη μου και πρέπει να φροντίζω τα πάντα. Από την κούραση ξεχνάω. Ξεχνάω ονόματα, πρόσωπα, γεγονότα,ξαναλέω τα ίδια πολλές φορές, βάζω πράγματα κάπου για να μην τα χάσω και τελικά ποτέ δεν θυμάμαι την κρυψώνα μου. Δεν βοηθάει και η εποχή βλέπεις. Το πάπλωμα είναι τόσο δελεαστικό το πρωί και μετά πάλι είναι τόσα πολλά τα καλέσματα. Γενέθλια κάθε μα κάθε Σαββατοκύριακο, εκδηλώσεις, bazaar και ξανά μανά εκδηλώσεις, πάρτι, γιορτές και πάει λέγοντας. Ούτε ένα Σ/Κ που να μην τρέχουμε σαν τρελοί.
           Ακόμη και τα παιδιά έχουν κουραστεί. Ο μικρός μου κάθε λίγο σκαρφίζεται κάτι για να μην πάει σχολείο. Πριν λίγες μέρες μου λέει: Μαμά δεν μπορώ να πάω σχολείο. Είμαι πολύ σοβαρά άρρωστος. Τι έχεις μωρό μου; Έχω απεργία μαμά. Θα τους κολλήσω όλους! Μεγάλο νούμερο σας λέω ο τύπος.

          Μπορεί να τρέχουμε σαν παλαβοί, αλλά δεν ξεχνάμε να τηρούμε καθημερινά το Χριστουγεννιάτικο Ημερολόγιο Αγάπης . Δεν ξέρω όμως τι νόημα έχει να κάθομαι και να γράφω αν πρόσφερα ένα ποσό στον τηλεμαραθώνιο της Unicef ή αν δώσαμε σε ένα ζητιάνο χρήματα ή αν μετέφερα με το αυτοκίνητο μου έναν έφηβο μαθητή σε μια ξαφνική βροχή κ άλλες τόσες καθημερινές πράξεις αγάπης. Από εδώ και στο εξής θα αναφέρω τις πιο σημαντικές από αυτές έτσι ώστε να μην σας κουράζω και να μην γίνομαι γραφική.


        Πριν μια εβδομάδα είχα δει ότι θα γινόταν στην πόλη μας μια 4ήμερη εκδήλωση που σκοπό είχε την ενημέρωση του κοινού σχετικά με την δωρεά μυελού των οστών.



 Την Δευτέρα λοιπόν το μεσημέρι ήμουν στο αμφιθέατρο του Πολυτεχνείου για να ενημερωθώ σχετικά. Από τα πρώτα λόγια δεν μπορούσες να μην συγκινηθείς με ότι άκουγες.....Γύρισα να ζητήσω ένα χαρτί από μια κοπέλα και παρατήρησα πως έκλαιγε κι εκείνη . Παντού δακρυσμένα πρόσωπα και πως να μην δακρύσεις με τα ποσοστά με τις εξομολογήσεις, με τις διαπιστώσεις. Να αντιλαμβάνεσαι το πόσο έχεις αργήσει να γίνεις δότης και πιθανότατα να είχες σώσει μια ζωή .Ίσως ήταν ένα παιδί. Σαν το δικό σου παιδί και η μανούλα του, που όπως κι εσύ έτσι κι αυτή έκανε όνειρα για το σπλάχνο της και τώρα καθόταν εκεί μαραζωμένη σε ένα παγωμένο δωμάτιο ενός νοσοκομείου και ήλπιζε πως θα βρεθεί ο δότης μέχρι και την τελευταία ημέρα που τελικά...... πέθανε. Ένα μικρό παιδί εκεί έξω να έφυγε και εσύ με μια τόσο μα τόσο απλή διαδικασία θα μπορούσες να το είχες σώσει όμως.... Ένας πατέρας που αρρώστησε κι ελπίζει πως κάπου στον κόσμο δεν μπορεί..... θα βρεθεί συμβατό μόσχευμα από κάποιον για να γυρίσει πάλι πίσω να διαβάζει παραμύθια στα παιδιά του,όμως δυστυχώς....... Έφυγε! Να βλέπεις ένα μικρό πλάσμα που έφτασε ένα βήμα πριν από τον θάνατο και τώρα να την βλέπεις στην αποφοίτησή της ολόκληρη γυναίκα πια και δίπλα της ο άνθρωπος που την ξαναγέννησε. Γιατί ουσιαστικά γέννα είναι. Δίνεις ζωή! Όλα αυτά δεν τα ήξερες και είναι όλα πραγματικές ιστορίες. Τώρα όμως που ξέρεις δεν έχεις άλλη επιλογή παρά μόνο να τρέξεις να προλάβεις να βοηθήσεις να μην φύγουν άδικα άλλοι άνθρωποι.
            Αυτό που με στεναχώρησε είναι το πόσο λίγοι εθελοντές είμαστε στην Ελλάδα σε μια τόσο μα τόσο ανώδυνη διαδικασία. Στην Ελλάδα μόλις 17.000 περίπου και στην Κύπρο 100.000 εθελοντές. Η διαφορά τεράστια. Κάποια στιγμή όταν μας έδειξαν το video της πρώτης εθελόντριας στην Ελλάδα αυτό ήταν! Το αποφάσισα! Ήθελα να γίνω εθελόντρια. Τώρα !

         Με λίγο υγρό από τα μάγουλα με μία μπατονέτα και συμπληρώνοντας μια απλή αίτηση. Τόσο απλά! Απλούστατα !Αρκεί να είστε υγιείς και από 18 - 45 ετών.


Από εκείνη την ημέρα , εκείνη την στιγμή που υπέγραψα, ένιωσα ένα υπέροχο συναίσθημα και ήθελα να πείσω όλον τον κόσμο να γίνει εθελοντής κι ελπίζω  να μπόρεσα να πείσω έστω και έναν από εσάς τουλάχιστον να πάει να ενημερωθεί από τους ειδικούς. Όταν θα το κάνει σίγουρα θα νιώσει όπως εγώ. Στην σελίδα τους μπορείτε να ενημερωθείτε σχετικά και να παρακολουθήσετε την αληθινή μαρτυρία μιας γυναίκας η οποία ήταν η πρώτη εθελόντρια στην χώρα μας. Ακούστε την ιστορία της και θα νιώσετε όπως κι εγώ....

      Αυτή ήταν η πιο σημαντική στιγμή στην δεύτερη μας εβδομάδα στο Ημερολόγιο της Αγάπης κι αφού όπως σας έχω πει είμαι Γενναία   έχω αποφασίσει να δίνω αγάπη. Μόνο αγάπη.....




                  
                                            Καλημέρα εκεί έξω.....
                                                Γιώτα



Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

Το Χριστουγεννιάτικο Ημερολόγιο της Αγάπης 2014 edition

             Πάει τόσος πολύς καιρός που έχω να γράψω.. Από τότε που επέστρεψα από το ταξίδι έπεσα κατευθείαν στα βαθιά. Από την επόμενη κιόλας ημέρα ξεκίνησα να πακετάρω και μέχρι αυτή την ώρα που γράφω,ακόμη υπάρχουν κούτες που δεν έχω ξεπακετάρει ακόμη. Μέσα σε λίγα 24ωρα το νέο μας σπίτι έμοιαζε με κανονικό σπιτικό. Κρέμασα τις κουρτίνες, έφτιαξα την κουζίνα, έστησα την βιβλιοθήκη και γενικά σε πολύ σύντομο χρόνο τίποτα δεν θύμιζε ότι πριν λίγες μέρες μέναμε αλλού. Κόλλησα όμως σε μερικές τελευταίες κούτες τις οποίες έχω αφήσει στην βεράντα και αρνούμαι πεισματικά να ανοίξω. Τέλος πάντων ! Τα της μετακόμισης θα τα γράψω σε ένα άλλο post μιας και θέλω να σας περιγράψω αρκετά !
              Δυστυχώς εδώ και ένα μήνα και κάτι δεν έχω τηλέφωνο και internet. Συνδέομαι με ένα στικάκι το οποίο όμως σέρνεται.Γι' αυτό δεν μπορώ να γράφω όσο συχνά θα ήθελα. Η αφορμή για την σημερινή μου ανάρτηση είναι το Χριστουγεννιάτικο Ημερολόγιο της Αγάπης  Για 2η συνεχή χρονιά μετράμε αντίστροφα προς τα Χριστούγεννα με μια τουλάχιστον καθημερινή πράξη αγάπης. Όμως όπως προανέφερα δυστυχώς δεν έχω καλή σύνδεση κι έτσι αντί να γράφω κάθε ημέρα από μια ανάρτηση, θα γράφω μία κάθε εβδομάδα.
              Τα φετινά Χριστούγεννα είναι για μένα εφιάλτης. Από τον Μάρτη που έχασα την μητέρα μου, είναι η πρώτη φορά που δυσκολέυομαι τόσο. Κάθε τέτοια εποχή είχαμε προετοιμασίες για το ταξίδι μας στο χωριό. Δεν ειχαμε ποτέ μα ποτέ κάνει Χριστούγεννα χώρια εκτός από την χρονιά που γέννησα το δεύτερο παιδί μου και ανήμερα των Χριστουγέννων ήμουν στο μαιευτήριο. Τότε ήταν που και η δική της υγεία είχε επιβαρυνθεί κι έτσι δεν είχε καταφέρει να έρθει μέχρι το νησί....Φέτος δεν υπάρχει καμιά διάθεση για στολισμό και παρόλο που έχω μικρά παιδιά, φέτος τους το ξεκαθάρισα οτι δεν θα στολίσουμε ! Η άρνησή μου ήταν και είναι μεγάλη μιας και όπου πάω, ακόμη και στο σούπερ μάρκετ και βλέπω στολισμένα, με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι και θέλω να ψωνίσω γρήγορα και να τρέξω μακριά .Μακρια από ότι μου θυμίζει χαρά και γιορτή. Αλήθεια έχετε νιώσει ποτέ έτσι; Άραγε είναι φυσιολογικό όλο αυτό που νιώθω; Παρατήρησα οτι το μόνο που μου δίνει χαρά αυτές τις ημέρες είναι η χαρά της προσφοράς και χάρη στο ημερολόγιο άρχισα να βλέπω με πιο θετική ματιά τις φετινές γιορτές.



  •  Η Δευτέρα που ήταν η πρώτη μας ημέρα έμοιαζε κατά κάποιο τρόπο στην περσινή 1η ημέρα. Αγόρασα τροφή για γάτες και ταισαμε μαζί με τα παιδιά τα γατάκια της νέας μας γειτονιάς.Τόσο απλά !
  • Την Τρίτη η πράξη αγάπης αφορούσε τα παιδιά μου. Τους αγόρασα ένα μικρό δεντράκι και το έβαλα στο δωμάτιό τους. Όταν επιστρέψαμε από την προπόνηση και το είδαν με τα λαμπάκια αναμμένα, άρχισα να χοροπηδούν και να με ευχαριστούν με αγκαλιάζουν και να με φιλούν. Πράγματι για μένα αυτό ήταν μια υπέρβαση μιας και όπως προείπα οτιδήποτε στολισμένο μου προκαλεί θλίψη.
  • Ένα ζευγάρι παπούτσια που δεν φοράω πλέον μαζί με μερικά ρούχα που έχω πλέον βαρεθεί χαρίστηκαν σε ανθρώπους που τα είχαν ανάγκη! Αυτή ήταν η καλή πράξη στο ημερολόγιο της αγάπης για αυτή την μέρα.
  • Στην βόλτα που κάνω με τον σκύλο μου στον δρόμο, παρατήρησα κάποια απορρίμματα πεταμένα στην άκρη. Το σημείο είναι αρκετά επικίνδυνο κι έτσι οι υπάλληλοι του δήμου δεν έρχονται.Ένα πρωί πήρα μια σακούλα και μάζεψα ότι μπορούσα.
  • Στο σούπερ μάρκετ πουλάνε κάποια μπισκότα σε σχήμα αστεριού και αγοράζοντάς τα βοηθάς στο έργο του Make A Wish. Αγόρασα αρκετά και τα μοίρασα στα παιδάκια της νέας μας γειτονιάς. Δοκίμασα κι εγώ και ήταν πολύ νόστιμα. Από εκείνη την ημέρα φροντίζω να έχω πάντα στο ντουλάπι μου και να συνοδεύω το ελληνικό καφεδάκι μου κι όχι μόνο. Βρείτε τα κι εσείς σε όλα τα μεγάλα σούπερ. Είναι το "Mπισκοτάκι Aγάπης" Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω πως δεν κάνω έμμεση διαφήμιση  στην εταιρεία σε καμιά μα καμιά περίπτωση !

  • Μια ηλικιωμένη κυρία φορτωμένη με ψώνια βρέθηκε μπροστά μου. Την πήγα με το αυτοκίνητο στο σπίτι της και μάλιστα την πήγα πρώτα από τον μανάβη να πάρει και μερικά ακόμη πράγματα. Μάλιστα το βράδυ που κοιτούσα την αντίστοιχη περσινή ημέρα παρατήρησα έκπληκτη ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τι άλλο να πω...
  • Σήμερα σηκώθηκα πρωί πρωί και  καθάρισα με ένα ειδικό σφουγγάρι τους τοίχους σε όλη την είσοδο στην νέα μας πολυκατοικία παρότι την βρήκαμε ήδη λερωμένη. Δεν έκανα και τίποτα σπουδαίο σήμερα και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλή πράξη ακριβώς ή υποχρέωσή μου. Όπως και να 'χει αυτές ήταν οι καλές πράξεις της εβδομάδας που πέρασε.
Θα χαρώ πολύ να μου στείλετε στο: yiotamar@gmail.com και τις δικές σας πράξεις αγάπης κι εγώ θα τις δημοσιεύω είτε στο instagram είτε στην σελίδα μου στο facebook ή στην επόμενη μου ανάρτηση. Θα τα πούμε την επόμενη εβδομάδα με τις επόμενες 7 καλές πράξεις . Μέχρι τότε να είστε όλοι καλά . 
                  
              Σήμερα είναι Κυριακή . Να περάσετε όσο πιο όμορφα μπορείτε !
                  
                                              Γιώτα
                

  
             

Παρασκευή 31 Οκτωβρίου 2014

Εγώ η.....ΓΕΝΝΑΙΑ !!!!!!!!!!

                         Το πρώτο ταξίδι που έκανα με αεροπλάνο ήταν στα έξι μου. Θυμάμαι σαν και τώρα εκείνο το καλοκαίρι που οι γονείς μου με έστειλαν ασυνόδευτη στην Γερμανία στην γιαγιά μου. Θυμάμαι το δέος που ένιωσα όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τον ουρανό από τόσο κοντά. Θυμάμαι το πόσο είχα ξετρελαθεί με τα σύννεφα που σχημάτιζαν μια ουράνια θάλασσα από αφρισμένα κύματα. Θυμάμαι το φτερουγισμα στο στομάχι την ώρα της απογείωσης,τα βουνά και τα σπίτια που έμοιαζαν με μακέτα. Είχα ενθουσιαστεί με όλα. Για ένα εξάχρονο πιτσιρίκι ήταν μια ανεπανάληπτη εμπειρία! Από τότε ερωτεύτηκα τα αεροπλάνα κι ότι είχε σχέση με αυτά. Κάθε φορά που περνούσε αεροπλάνο από ψηλά έτρεχα να το χαιρετήσω. Ζήλευα αυτούς που ήταν μέσα κι ευχόμουν να ξαναταξιδεψω.....
Τα χρόνια πέρασαν και κάπου στα 18 μου είδα ότι η τότε Ολυμπιακή Αεροπορία ζητούσε αεροσυνοδους. Έκανα τα χαρτιά μου και ευχόμουν το όνειρο μου να γίνει πραγματικότητα. Να μπορώ να πετάω. Να πετάω.!!!!!

                      Δυστυχώς όμως με έκοψαν λόγω εμφάνισης κι έτσι το όνειρό μου να δουλεύω στους αιθέρες και να κάνω ταξίδια δεν πραγματοποιηθηκε. Συνέχισα όμως να θαυμάζω κάθε τι που είχε σχέση με αεροπλάνο. Ωστόσο είχα γνωρίσει τον άντρα μου ο οποίος ήταν τότε στην σχολή Ικάρων και τώρα είναι πιλότος της πολεμικής Αεροπορίας. Μαζί του τα αγάπησα τα αεροπλάνα ακόμη περισσότερο και κάναμε πολλά ταξίδια....
                     Ότι είχε σχέση με αεροπλάνα απλά το ερωτευομουν και η ζωή τα έφερνε πάντα έτσι ώστε να βρίσκομαι συνεχώς γύρω από αυτά. Ακόμη και η εργασία μου μέχρι που γεννήθηκε ο μικρός μας γιος ήταν στο αεροδρόμιο όπου εκεί ήμουν υπεύθυνη του γραφείου πληροφοριών του αεροδρομίου. Παντού αεροπλάνα, όλη μου η ζωή γύρω από αεροπλάνα και πιλότους. Οι φίλοι μας, οι γείτονες μας, ο κουμπαρουλης μας, όλα είχαν σχέση με τα αεροπλάνα....

       

                    Όταν γεννήθηκε ο δεύτερος κανακαρης μας σταμάτησα να εργάζομαι και σταματήσαμε τα ταξίδια με το αεροπλάνο λόγω του ότι έπρεπε να κουβαλάμε καρότσια, παρκοκρέβατα κι όλα τα συναφή που χρειάζεται ένα μωρό. Όσο λοιπόν απομακρυνόμουν από τα αεροπλάνα είχε αρχίσει μέσα μου να γεννιέται μια μικρή φοβία μέσα μου γι αυτά. Ήμουν ήδη μητέρα 2 μικρών παιδιών που με είχαν απόλυτη ανάγκη και η σκέψη αυτή μου δυνάμωνε όλο και περισσότερο την φοβία μου αυτή. Όσο δεν πετούσα τόσο η σκέψη αυτή φούσκωνε μέσα μου μέχρι που κάποια δυσάρεστα γεγονότα από συναδέλφους του άντρα μου με έκαναν να δικαιολογώ απόλυτα αυτά που αισθανόμουν. Το αεροπλάνο ήταν επικίνδυνο μέσο. Πάει. Τέλος!


         Τα χρόνια περνούσαν και η οικογένεια μου ταξίδευε μόνο με πλοίο όταν έπρεπε να φύγει απ το νησί. Στο δικό μου μυαλό ήταν απόλυτα φυσιολογικό να ταξιδεύουμε με 8 μποφόρ για 8 ώρες παρά να ταξιδέψουμε για μισή ωρίτσα μέχρι την πρωτεύουσα. Όσο κι αν ο άντρας μου προσπαθούσε να με πείσει για το αντίθετο, εγώ εκεί. Φοβόμουν!  Ήταν τόσο πολύ μεγάλος ο φόβος μου και σταδιακά γινόταν γιγάντιος!  Πελώριος! Τόσο μεγάλος που όταν ο άντρας μου πετούσε (3 φορές την εβδομάδα) υπέφερα μέχρι να προσγειωθεί σε πολύ άσχημο βαθμό. Από την προηγούμενη ημέρα αγχωνόμουν, έκλαιγα, δεν κοιμόμουν και την ώρα που πετούσε δεν άνοιγα τηλεόραση, δεν απαντούσα στα τηλέφωνα μην τυχόν και δω κάποιο έκτακτο. Μην τυχόν και με πάρει ένας συγγενής μας ή κάποιος φίλος να μου πει ότι κάτι άκουσε για ένα αεροπλάνο που έπεσε.... Δεν μπορώ να σας περιγράψω το συναίσθημα αυτό. Για όλο το υπόλοιπο της ημέρας ήμουν άρρωστη μετά. Με το ζόρι έφτιαχνα ένα φαγητό και τα γόνατά μου ήταν κομμένα μέχρι αργά το βράδυ. Μισούσα την δουλειά του που με ανάγκαζε να περνώ όλο αυτό το μαρτύριο.......

                        Τι σου είναι όμως το μυαλό; Δεν μπορούσα να εξηγήσω πως ουσιαστικά μια ιδέα που μου καρφώθηκε ξαφνικά μετατράπηκε σε φοβία και ο τρόμος που ένιωθα με εξουσίαζε. Το χειρότερο; Όσο τον δικαιολογούσα τον φόβο μου τόσο αυτός γιγάντωνε και όχι μόνο. Πολλαπλασιάστηκε και άπλωσε τα πλοκάμια του και σε άλλες μορφές. Είχα αρχίσει να ψιλοφοβάμαι και στο πλοίο και στα μακρινά ταξίδια με το αυτοκίνητο. Παντού φοβίες και η μια γεννούσε την άλλη. Προτιμούσα να μένω εδώ στο νησάκι μου , το οποίο εξιδανίκευσα και ένιωθα πως δεν χρειαζόταν πια να μετακινηθώ από εδώ. Δεν μου έλειπε εξάλλου τίποτα. Γιατί να υποβάλλω τον εαυτό μου σε τέτοια ταλαιπωρία ;;;;

                   Αν κάτι μου είχε λείψει από αυτόν τον φόβο που ένιωθα ήταν τα ταξίδια. Όλοι μας οι φίλοι πήγαιναν ταξίδια μας έλεγαν πως τα πέρασαν και μέσα μου έλεγα : "τι κρίμα. Πόσο θα ήθελα να μπορούσα κι εγώ.... "


                 Φέτος όπως τα έχουμε ξαναπεί εδώ ήταν αντικειμενικά μια πολύ άσχημη χρονιά για το σπίτι μας. Προσωπικά κουράστηκα πολύ σωματικά αλλά κυρίως ψυχικά. Επιτέλους βρήκα και σπίτι και μέχρι την άλλη εβδομάδα (δυστυχώς) μετακομίζουμε. Ο άντρας μου όλο τον Οκτώβριο έλειπε για επαγγελματικούς λόγους στην Γαλλία. Στην επικοινωνία που είχαμε μου περιέγραφε το πόσο όμορφα ήταν εκεί που ήταν και το πόσο πιο όμορφα θα ήταν αν θα ήμασταν μαζί. Εγώ θύμωνα και του έλεγα : " γιατί μου το κάνεις αυτό; Ξέρεις το πρόβλημά μου". Αυτός συνέχιζε να μου στέλνει φωτογραφίες και σε κάθε τηλεφωνική επικοινωνία μου έλεγε το πόσο όμορφα ήταν εκεί, το ότι οι φωτογραφίες το αδικούν το μέρος κι άλλα τέτοια. Δεν μπορούσε να με καταλάβει με τίποτα. Πως ήταν δυνατόν; Αφού ήξερε....



                Πήρα την απόφαση να πάω να τον βρω 3 ημέρες πριν το ταξίδι μου. Δεν ξέρω τι με έπιασε και ξαφνικά ένα βράδυ θύμωσα. Θύμωσα με όλα αυτά που ένιωθα τόσον καιρό.Θύμωσα για την καθήλωση μου , γιατί ο φόβος σε καθηλώνει! Θύμωσα που του έδωσα χώρο να απλώσει τα πλοκάμια του μέσα μου. Για όλα αυτά που έχασα, για όλα αυτά που ένιωσα. Δεν ξέρω τι με έπιασε εκείνο το βράδυ... Σκέφτηκα πως αφού φέτος ήταν μια χρονιά μεγάλων αλλαγών θα έπρεπε να αλλάξει επιτέλους κι αυτό. Τέλος !!!! Στο τηλεφώνημά μου την άλλη ημέρα του είπα να κοιτάξει για εισιτήρια. Δεν πίστευε αυτό που άκουγε και με ρώτησε θυμάμαι 2-3 φορές αν θα τα κατάφερνα. Αν θα μπορούσα ...
             Ναι , ναι εγώ η γενναία τα κατάφερα. Τα κατάφερα !!!! Tα κατάφερααααααα !!!!!!

                     Έβαλα στην βαλίτσα μου λίγα ρούχα και πολλές θετικές σκέψεις και πέταξα. Δεν πήρα κάνενα ηρεμιστικό, δεν ήπια ρακές, δεν έκανα τίποτα από αυτά που λένε πως βοηθάνε. Ήμουν μόνη μου μαζί του. Εγώ κι αυτός. Ο φόβος μου! Ήμασταν επιτέλους σε μονομαχία και κάποιος εκείνο το βράδυ θα νικούσε. Και ναι ! Ημουν εγώ!!!


                    Δεν λέω πως δεν ζορίστηκα με τις αναταράξεις ή με τους κεραυνούς που έβλεπα από το παράθυρό μου. Είχα πιάσει τον συμπαθητικό κυριούλη που κάθοταν δίπλα μου και τον τρέλανα. Τον σκούνταγα όταν κοιμόταν και του έλεγα : "Συγγνώμη αλλά φοβάμαι! Μπορεις να μου μιλάς γιατί κοντεύω να τρελαθώ; Ο καλός μου ο Philip έσκαγε στα γέλια κάθε φορά που τον σκούνταγα, κάθε φορά που τον ζάλιζα. Μου σύστησε και την γυναίκα του η οποία φοβόταν κι αυτή και είχε πλακωθεί σε κάτι ομοιοπαθητικά ηρεμηστικά και ήταν σαν φυτό. Μου έδωσε πληροφορίες για το που να πάω και το τι θα κάνω τις ημέρες που θα είμαι εκεί. Τι να γευτούμε οπωσδήποτε , τι να δούμε. Και έτσι πέρασε η ώρα και προσγειωθήκαμε. Ήθελα τόσο πολύ να χειροκροτήσω αλλά ντράπηκα. Όταν ειδικά πάτησα έδαφος ήμουν με ένα χαμόγελο κολλημένο στα χείλη και όταν αντίκρυσα τον άντρα μου άρχισα να τσιρίζω και να χοροπηδώ φωνάζοντας : "ΕΙΜΑΙ ΓΕΝΝΑΙΑ !!!!!!
              Τώρα κάθομαι και σκέφτομαι πόσα θα έχανα αν δεν είχα πάει. Αν είχα αφήσει το τέρας να με νικήσει. Δεν θα είχα νιώσει ποτέ τόσο περήφανη για μένα , δεν θα είχα θυμηθεί πως είναι να είμαστε ξανά μόνοι 5 μέρες με τον άντρα μου μετά από 10 ακριβώς χρόνια. Δεν θα είχα θυμηθεί το πόσο εθιστικά όμορφο συναίσθημα είναι το να πετάς ! Αυτή η μοναδική αίσθηση της ελευθερίας. Δεν θα είχα νιώσει μετά από τόσα χρόνια τόσο δυνατή. Δεν θα είχα θαυμάσει αυτή την όμορφη εικονα στην επιστροφή που την ανέβασα και στον προσωπικό μου λογαριασμό στο instagram




           Ορκίστηκα πως από εδώ και στο εξής θα είμαι δυνατή. Θα ξαναγίνω εκείνο το κοριτσάκι που ήθελε να γίνει αεροσυνοδός, να όπως η γλυκιά maryhop που από τις αναρτήσεις της ήταν μια έμπνευση για μένα. Κανένας φόβος δεν θα μου στερήσει πια τέτοιους ουρανούς. Κι εσείς όλοι εκεί έξω που σίγουρα κάτι φοβάστε. Αντιμετωπίστε το ! Κάντε επίθεση και νιώστε και σεις μαζί μου γενναίοι. ΄Όπως νιώθω τώρα κι εγώ! Και ναι! Είμαι γενναία ! Γιατί όπως είπε και ο Nelson Mandela :

          Γενναίος δεν είναι αυτός που δεν νιώθει φόβο αλλά αυτός που τον νικά !

         Είμαι πλέον έτοιμη να αποχωριστώ το σπιτάκι μας που έχω τόσες αναμνήσεις από εδώ και να προχωρήσω γιατί... όταν κοιτάς από ψηλά.... μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά και εγώ τον πήρα σοβαρά κι εγώ τον πήρα σοβαρά





                                         Τελευταία μέρα του Οκτώβρη σήμερα. Μπαίνει Νοέμβριος. Νικήστε τους φόβους σας! Κοιτάξτε τους κατάματα και κάντε τους BOO !!!!

                           
   


































                                Καλό ΣαββατοΚύριακο γενναία μου lolipops
                                                                  Γιώτα
                   
                                                                                                                  yiotamar@gmail.com

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

ΤΟ..... ΚΑΡΔΙΟΓΡΑΦΗΜΑ

                     Φτάσαμε αισίως στο τελευταίο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη. Μπήκαμε και επισήμως ημερολογιακά στο φθινόπωρο. Είναι μια από τις σπάνιες φορές που έμεινα πρωί σπίτι. Κάθισα να απολαύσω την ησυχία του σπιτιού τώρα που τα μικρά είναι σχολείο. Να μείνω επιτέλους μόνη, να σκεφτώ και να πάρω κάποιες σοβαρές αποφάσεις που με απασχολούν το τελευταίο διάστημα. Μα πάνω από όλα κάθισα να γράψω. Το έχω μεγάλη ανάγκη το γράψιμο και μόνο όποιοι από εσάς το έχετε αυτό το μικρόβιο μπορείτε να με νιώσετε.Κι έχω τόσα πολλά να σας πω.....

                      Αυτή την χρονιά έχω ταλαιπωρηθεί πολύ σε τέτοιο μεγάλο βαθμό που τρομάζω. Κοντεύουν 7 μήνες από την ημέρα που έχασα την μητέρα μου κι αυτό από μόνο του είναι ήδη αρκετό. Δεν με άφησαν όμως οι καταστάσεις να το βιώσω αφού συνεχώς και χωρίς ανάσα συμβαίνουν απανωτά γεγονότα. Λίγο μετά τα σαράντα της μαμάς ζήσαμε μια ζόρικη εβδομάδα με τον ανηψιό μας διασωληνωμένο στην εντατική του ΠΑ.ΓΝΗ . Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες αλλά ένα έχω να σας πω μόνο. Nα προσέχετε τους ξηρούς καρπούς στο σπίτι σας. Ένα μήνα μετά, ανήμερα της Αγίας Ειρήνης, ο νονός του μεγάλου μας παιδιού και αδελφικός μας φίλος έπεσε κάπου στην Θεσσαλονίκη με το αεροπλάνο σε ώρα υπηρεσίας. Άλλες λαχτάρες και αγωνίες για το κουμπαράκι μας που ευτυχώς την γλύτωσε με μερικά σίδερα στο πόδι του. Ήταν 5 Ιουνίου και είπαμε πως πάει ...Aυτό ήταν. Τρίτωσε το κακό. Που όμως; Στις 27 /07 έφυγε κι ο πεθερός μου. Ήταν εντελώς ξαφνικό ! Μέσα σε όλα αυτά προέκυψε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας στο μοναδικό μου βαφτιστήρι το οποίο μαζί με την ηρωίδα μάνα του παιδεύεται ανάμεσα σε βιοψίες, μαγνητικές, νοσηλείες, τρυπήματα κι άλλα. Τι νομίζατε ότι αυτά ήταν μόνο; Όχι βέβαια! Το 2014 έχει βαλθεί να μας μείνει αξέχαστο.
         
 
                   Μέσα στον Ιούλιο ήρθε μετάθεση στον σύζυγο εκτός Κρήτης. Επειδή οι πιθανότητες να επιστρέψει τον Ιούλιο του '15 είναι πολύ μεγάλες πήραμε την απόφαση να μείνουμε εγώ με τα παιδιά στο νησί μέχρι εκείνος να ξαναγυρίσει. Δεν θέλαμε σε καμιά περίπτωση να ταράξουμε κι άλλο την ψυχική ηρεμία τους . Αποφασίσαμε λοιπόν να μείνουμε εδώ, σπίτι μας , στην ίδια γειτονιά που είναι οι φίλοι τους, έτσι ώστε να είναι ανώδυνη η έλλειψη του πατέρα τους. Ήδη για 2 μικρά παιδιά ήταν πολύ βαρύ που έχασαν παππού, γιαγιά, που έζησαν την αγωνία μας με τον κουμπάρο μας, με τον ξαδελφό τους στην εντατική , με αγωνίες και τηλεφωνήματα για το μικρό μας φιλιότσο (βαφτιστήρι) που λένε κι εδώ στην Κρήτη. Κι ενώ είχα να διαχειριστώ μόνη μου όοολα αυτά μαζί μας ανακοίνωσαν πως πρέπει να φύγουμε και από το σπίτι που μένουμε.Το αργότερο μέχρι αρχές Νοεμβρίου. Αυτό ήταν και το κερασάκι στην τούρτα !

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΟ ΠΟΣΟ ΔΥΝΑΤΟΣ ΕΙΣΑΙ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ ΕΊΝΑΙ Η ΜΟΝΗ ΣΟΥ ΕΠΙΛΟΓΗ.
                 Έχω τρελαθεί στην κυριολεξία. Τρέχω μόνη, με τα σχολεία των παιδιών, με τις δουλειές του σπιτιού , με ψώνια ,  με λίστες , με γιατρούς, με διαβάσματα , με ποδόσφαιρα, με αγγλικά , σε συναντήσεις με τους δασκάλους και με 1500 άλλα πράγματα συν τον μαύρο μου που θέλει κι αυτός την φροντίδα του και 3 βόλτες ημερησίως. Ο άντρας μου έρχεται πλέον πιο αραιά λόγω αυξημένων επαγγελματικών υποχρεώσεων. Δεν μου έφτανε λοιπόν όλη αυτή η τρελή καθημερινότητα που αντιμετωπίζω ήρθε να προστεθεί και μια μετακόμιση. Ψάχνω σε εφημερίδες, σταματάω σε κολώνες, ρωτάω περαστικούς,φουρνάρηδες,μπακάληδες, βενζινάδες και και και....... Έχω γίνει χταπόδι και έχω απλώσει παντού πλοκάμια. Βλέπω 3-4 σπίτια την ημέρα και πιστέψτε με δεν είμαι δύσκολη. Απλά με περιορίζει η περιοχή μιας και θέλω το σπίτι να είναι κοντά στο σχολείο τους. Δεν θέλω να χάσουν ΚΑΙ το σχολείο τους. Τα ενοίκια πανάκριβα ! Τα τριάρια έχουν 500 ευρώ. το ίδιο περίπου και τα 4αρια. Πρέπει να αποφασίσω, μικρό ή μεγάλο; Στο μικρό θα χωράμε; Το μεγάλο όμως θα μπορώ να το συντηρώ; Βλέπεις ο μισθός όμως είναι ένας, τα σπίτια που θα πρέπει να συντηρήσουμε είναι 2 συν τα εισητήρια από τα πηγαινέλα του άντρα μου.Ουφφφ !



          Ευτυχώς που εδώ ακόμη είναι καλοκαίρι και κάποια μεσημέρια πηγαίνω για μισή ωρίτσα στην θάλασσα και ξεπλένω με μια βουτιά τους καημούς μου. Λειτουργεί τόσο ψυχοθεραπευτικά για μένα και μόνο η θέα της θάλασσας αλλά όταν βουτάω στα νερά της όλα ξαφνικά μου φαίνονται τόσο εύκολα. Σαν να πατώ το pause σε ότι με βασανίζει....

φωτογραφία πριν λίγες ημέρες από το κινητό μου
                       
                  Άλλες φορές πάλι όταν τα παιδιά πάνε σχολείο και βγάζω τον σκύλο μας βόλτα φτιάχνω τον καφέ μου σε πλαστικό ποτήρι και τρέχω πάλι κοντά της. Όταν φυσάει αέρας και τα κύματα χτυπούν με μανία πάνω στα βράχια έχει μια άλλη ομορφιά ! Το έχω ρωτήσει κι άλλες φορές αλλά θα το ξαναρωτήσω άλλη μία : Τι κάνετε όλοι εσείς που δεν μένετε κοντά σε θάλασσα; Που στο καλό πνίγετε βρε παιδιά τον πόνο σας; Που γαληνεύει η ψυχή σας;;;

επίσης από το κινητό μου

                  Γκρινιάζω. Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ γκρινιάζω. Οι φίλοι μου έχουν γίνει τα δικά μου βράχια , οι δικοί μου κυματοθραύστες. Τα έχω πρήξει σε όλους. Λες και όλοι οι άλλοι δεν έχουν τα χίλια μύρια προβλήματα. Μόνο εγώ! Κανείς άλλος! ΜΟΝΟ ΕΓΩ ! Και κάθονται οι καημένοι και με ακούν και με καταλαβαίνουν, με παρηγορούν Όλοι θέλουν να μου βρουν ένα σπίτι κοντά τους, δίπλα τους , απέναντί τους, μέσα στο δικό τους αν μπορούσαν. Ψάχνουν για μένα, ρωτούν για μένα, σταματούν σε κολώνες και με παίρνουν επιτόπου τηλέφωνο " Έλα σημείωσε, μου λένε, ακούγεται καλό " Σόφι μου γλυκό μου κορίτσι με συγκινείς τόσο όταν το κάνεις αυτό. Τα τηλέφωνά μου δεν σταματούν να χτυπούν. " Τι έκανες; Πήγες εκεί; Πόσα σου ζήτησε; " Μαμάδες που απλά λέμε ένα απλό γεια με πιάνουν και μου λένε " Ε μην μασάς! Θα έρθουμε μαζί να σε βοηθήσουμε στην μετακόμιση. Ένα χεράκι η καθεμιά μας να βάλει.και όλα θα γίνουν "

Καλοί μου φίλοι, καλοί μου γνωστοί , καλοί μου γείτονες , καλοί μου άνθρωποι που έλεγε κι ο Βέγγος : ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ !!!!! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ ! 'Όλοι εσείς έχετε γίνει η κινητήριος δύναμή μου !

               Συμβαίνει κάτι το μαγικό ! Ένα παράλληλο σύμπαν με πολεμάει κι ένα παράλληλο σύμπαν με βοηθάει. Όπως μου είπε κι ο φίλος μας ο Κώστας είναι το YIN και το YANG.    




 Το καλό μέσα από το κακό , αυτή η λευκή μικρή κουκίδα μέσα στο μαύρο. Έτσι είναι πράγματι. Έτσι το βιώνω. Έτσι ακριβώς !

               Γκρινιάζω όπως προείπα σε όλους. Έτσι μια απ' αυτές τις ημέρες μιλούσα στο τηλέφωνο με τον αδελφό του πατέρα μου. Με ρώτησε τα νέα μου κι άρχισα να του τα εξιστορώ. Ήταν για όση ώρα του μιλούσα σιωπηλός και περίμενε να τελειώσω. Όταν λοιπόν τέλειωσα τον ρωτάω:
  • Θείε ακούς;;
  • Σ' ακούω παιδί μου. Το πρόβλημά σου ποιο είναι όμως δεν κατάλαβα.
  • Με δουλεύεις; Δεν άκουσες τίποτα; Για τους θανάτους, για την μετάθεση, για τις αναποδιές, για την μετακόμιση, και για όλα τα άλλα τίποτα δεν άκουσες;;;;
  • Αυτά τα άκουσα μα εξακολουθώ να προσπαθώ να καταλάβω που ακριβώς είναι το πρόβλημα.
  • Έμεινα σιωπηλή απορώντας γι'αυτά που άκουγα στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής...
  • Αγαπημένο μου κορίτσι -μου απαντάει- , όλα αυτά που τόση ώρα μου περιγράφεις δεν είναι προβλήματα. ΕΙΝΑΙ ΖΩΗ !!!!!!!! Η ρημάδα η ζωή αγαπούλα μου είναι σαν το καρδιογράφημα, με τα πάνω της και τα κάτω της. Αν δεν σε βασάνιζαν όλα αυτά και ήταν μια ευθεία γραμμή θα ήσουν νεκρή!!!! Σε παρακαλώ μωρό μου άσε την κλάψα και ΖΗΣΕ την ζωή σου !!!!!!


                Αυτό το χαστούκι ήταν πολύ δυνατό . Βασικά ήταν ότι έπρεπε.Τα λόγια του θείου Νίκου ήταν ότι πιο αληθινό έχω ακούσει. Ήταν αυτό που χρειαζόταν να ακούσω για να συνεχίσω. Καμιά φορά ένα χαστούκι λειτουργεί πιο λυτρωτικά ακόμη κι από ένα χάδι. Αυτές οι λέξεις ήταν το ταρακούνημα που χρειαζόμουν για να ξυπνήσω.
                    
                                                    Να ξαναθυμηθώ να ....ΖΗΣΩ!!!!!


* Το post αυτό είναι αφιερωμένο σε όλους εσάς που έχω κουράσει! Σ' όλους εσάς που κάθε μέρα " ΖΕΙΤΕ ". Δεν είστε μόνοι και δεν είμαι μόνή. Σας αγαπώ πολυ !
                       
                             Καλημέρα αγαπημένοι. Χαμογελάστε ! Κάνει ΖΩΗ εκεί έξω....
                                        
                                                    Γιώτα
                                
                                               yiotamar@gmail.com
              







Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

That's all Folks !!!!!

                       Αποχαιρετώ τον Αύγουστο θέλοντας να μοιραστώ μαζί σας μερικές φωτογραφίες από τις υπόλοιπες διακοπές μας στην όμορφη Μεσσηνία   Δεν σας έχω συνηθίσει σε τόσο λακωνικές αναρτήσεις μα είναι πολλοί οι παράγοντες που με αναγκάζουν να απέχω τον τελευταίο καιρό από το blogging. Εύχομαι να είστε όλοι καλά και να περάσατε ένα όμορφο ξεκούραστο καλοκαίρι....


           Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο από την διαμονή μας εκεί ήταν η θέα από το δωμάτιο μας. Οι φωτογραφίες αδικούν την πραγματικότητα. Η θέα ήταν ανεπανάληπτη. Όλος ο κόλπος του Ναυαρίνου φαινόταν από το μπαλκόνι μας . Μαγεία !

πρωινή θέα

απογευματινή θέα με απίστευτο ηλιοβασίλεμα

βραδάκι με τα φωτάκια του χωριού να τρεμοπαίζουν
                   Σε μια από τις λίγες ημέρες που μείναμε εκεί επισκεφτήκαμε το φρούριο της Πύλου στο οποίο είδαμε σε καταπληκτική αναπαράσταση την ναυμαχία του Ναυαρίνου. Αν ποτέ βρεθείτε προς τα εκεί αξίζει πραγματικά να το επισκεφτείτε...



            Στην Πύλο επίσης βρίσκεται και η οικία του Κώστα Τσικλητήρα ο οποίος ήταν μια πολύ αγαπητή φυσιογνωμία για τους ντόπιους κι όχι μόνο. Ήταν ένα σύμβολο της εποχής του...


                   Κάθε μα κάθε μέρα πηγαίναμε στον Κρίνο για τα γλυκά του και το φοβερό χειροποίητο παγωτό του. Μέχρι κι ο Μαμαλάκης έχει κάνει αφιέρωμα στην εκπομπή του για το θεϊκό τους γαλακτομπούρεκο. Ο Κρίνος ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τον αριθμό που έδειχνε μετά η ζυγαριά μου...

   
                   Η Πύλος ήταν η βάση μας για τις εξορμήσεις μας. Πήγαμε σε όλα τα όμορφα χωριουδάκια και παραλίες εκεί γύρω: Μεθώνη, Γιάλοβα,Φοινικούντα, Βοιδοκοιλιά κλπ. Μάλιστα στα Καμάρια της Φοινικούντας μπορώ να παραδεχτώ ότι απολαύσαμε την πιο ωραία θάλασσα με πεντακάθαρα παγωμένα νερά που πολύ άνετα θα μπορούσα να πω πως ξεπερνάει σε ομορφιά πολλές γνωστές παραλίες της Κρήτης.

                Το μέρος όμως που κέρδισε την καρδιά μου ήταν το Πολυλίμνιο. Κολυμπήσαμε στα πιο παγωμένα νερά, διασχίζοντας ένα μονοπάτι μέσα σε πυκνή βλάστηση παράλληλα με το ποτάμι. Όσο περιγραφική κι αν γίνω, δεν θα μπορέσω να σας μεταδώσω αυτό που νιώσαμε αν δεν το δείτε από κοντά το μέρος . Ίσως και το πιο όμορφο μέρος που έχω δει στην μέχρι τώρα ζωή μου χωρίς καμιά μα καμιά υπερβολή !








           Ημερολογιακά τουλάχιστον σήμερα το καλοκαίρι τελείωσε.Όμως υπάρχει και η άλλη άποψη που λέει :

                       Σήμερα μάλιστα διάβασα πως η 31η του Αυγούστου στους βυζαντινούς χρόνους ήταν κάτι σαν το τέλος του έτους και έκαναν μεγάλες εκδηλώσεις αντίστοιχες με αυτές της Πρωτοχρονιάς. Νέος μήνας, νέα εποχή , νέοι στόχοι, νέα όνειρα.  Και του χρόνου με υγεία. Αυτό ήταν για φέτος.



                                                 Καλό μήνα γλυκά μου lolipops .

                                                                   Γιώτα
                

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Σαν πας στην Καλαμάτα...... Vol 1

                 
               Κοντεύει μήνας που προσπαθώ γι' αυτήν την ανάρτηση μα κάποιες υποχρεώσεις που τρέχουν δεν με έχουν αφήσει σε ησυχία ώστε να μπορέσω να βρω λίγο χρόνο να συντάξω τις σκέψεις μου και να τις γράψω. Γύρω μου πραγματοποιούνται γεγονότα και καταστάσεις και εγώ έχω πια αφεθεί στην ροή τους . Ένα είναι το μόνο σίγουρο. Η χρονιά αυτή για εμένα ήταν μια χρονιά αλλαγών. Αλλαγών εξωτερικών παραγόντων που κατέληξαν να με αλλάξουν και εσωτερικά. Μια φίλη μου πριν λίγες μέρες μου είπε : " απορώ που βρίσκεις την δύναμη να χαμογελάς συνεχώς ; Σε θαυμάζω! Στη θέση σου εγώ πάντως θα είχα κλατάρει...... " Της απάντησα πως εκεί κρύβεται όλη μου η δύναμη και πως αν πάψω να το κάνω τότε απλά δεν θα είμαι πια εγώ.



                           Μερικές φορές η αλήθεια είναι πως απορώ κι εγώ η ίδια με την ενέργεια που βγάζω όλη την μέρα. Πως βρίσκω την όρεξη για να κάνω τόσα πράγματα και να ενεργώ σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα. Ίσως γι αυτό μερικές φορές τις νύχτες ξυπνώ κάπου 03:00 τα χαράματα και νιώθω απέραντη θλίψη. Χωρίς να έχω δει κάποιο όνειρο, χωρίς τίποτα. Είναι που μένω μόνη με το υποσυνείδητό μου και η παράσταση έχει τελειώσει. Τότε μου βγαίνει όλο μου το άγχος και όλοι μου οι φόβοι..........


                 Πριν από περίπου έναν μήνα συνδυάσαμε μια επαγγελματική υποχρέωση του άντρα μου με ολιγοήμερες διακοπές μόλις μιας εβδομάδας. Όπως προείπα είχα τεράστια ανάγκη για διακοπές. Διακοπές από υποχρεώσεις, μαύρες σκέψεις, κούραση , καθημερινότητα , πρέπει, πίεση.... Έτσι καταφέραμε μετά το κλείσιμο των σχολείων να  αποδράσουμε . Κι ενώ οι περισσότεροι ακόμη τις σχεδιάζετε (τις διακοπές σας ντε ), οι δικές μας τέλειωσαν προ πολλού και δεν προβλέπονται άλλες. Και πάλι καλά να λέμε ......


                    Προορισμός μας ήταν η πανέμορφη Μεσσηνία  Δεν ήταν η πρώτη μας φορά σε αυτά τα μέρη και για άλλη μια φορά γύρισα μαγεμένη. Κάθε φορά που πάμε και κάτι νέο ανακαλύπτουμε. Είναι τόσα πολλά αυτά που έχεις να δεις και να κάνεις σε αυτόν τον τόπο που η μια εβδομάδα πέρασε νεράκι. Ας τα πάρουμε όμως απ την αρχή.

            Φτάσαμε στην Καλαμάτα περίπου σε 2,5 ώρες από Αθήνα σε μια διαδρομή πολύ ευχάριστη (αν εξαιρέσεις τα απανωτά διόδια). Με τον νέο δρόμο η απόσταση έχει μειωθεί πάρα πολύ και ίσως εκεί να οφείλεται και η μεγάλη ανάπτυξη της περιοχής από την προηγούμενη  φορά που την είχαμε επισκεφθεί. Η Καλαμάτα είναι μια πανέμορφη πόλη που ξαναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της μετά τον καταστροφικό σεισμό του '86. Είναι μια σύγχρονη επαρχιακή πόλη με νέα κτίρια, καλή ρυμοτομία χωρίς όμως να χάσει την ταυτότητά της. Όλη η πόλη καταλήγει στην παραλία όπου όλη την μέρα σφύζει από ζωή. Ίσως και να είναι η μοναδική πόλη που μπορείς να κολυμπήσεις στην παραλία της. Μια  ατέλειωτη πεντακάθαρη παραλία που από το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα βλέπεις λουόμενους να κολυμπούν με φόντο τον Ταΰγετο και λίγο πριν ο ήλιος δύσει,  η θάλασσα λούζεται με τα χρυσά χρώματα του ήλιου και η παραλία γεμίζει από ποδήλατα και χαλαρές περαντζάδες...

 

           Κρυστάλλινα νερά και μια παραλία που συνδυάζει πολλές επιλογές. Μπορείς να διαλέξεις την απόλυτη ηρεμία ή την απόλυτη τρέλα. Διαλέγεις και παίρνεις....

       
              Τα πιτσιρίκια ξετρελάθηκαν τόσο πολύ με την τεράστια πισίνα του ξενοδοχείου μας και όλη την ημέρα τσαλαβουτούσαν ασταμάτητα. Εμείς βρήκαμε επιτέλους την ευκαιρία να χαλαρώσουμε στις ξαπλώστρες κάνοντας το απόλυτο τίποτα......

 



    Στην Καλαμάτα μείναμε μόνο για τρεις μέρες αλλά λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων που είχε ο άντρας μου δεν φύγαμε από τα όρια της πόλης. Τον χρόνο που διαθέταμε, τον περάσαμε πολύ χαλαρά μιας και οι δύο μας το είχαμε πολύ ανάγκη . Δεν θέλαμε να μας φάνε οι δρόμοι και οι εκδρομές. Την επόμενη φορά όμως δεν θα παραλείψουμε την Μεσσηνιακή Μάνη και τα πανέμορφα χωριουδάκια Στούπα και Καρδαμύλη...  
                       Από την Καλαμάτα δεν είδαμε και πάρα πολλά από την νυχτερινή της ζωή εκτός από ένα βράδυ μιας και και τα μικρά μας τέρατα λύσσαγαν όλη την ημέρα στο νερό κι όταν μπαίναμε στο αυτοκίνητο πριν καν βγούμε από το parking του ξενοδοχείου, αυτά ήδη ροχάλιζαν στα πίσω καθίσματα. Κι ενώ εμείς ήμασταν ξεκούραστοι εκείνα  zzzzzzzz  ....
                 'Ομως αυτή η πόλη δεν είναι μόνο η παραλία της. Έχει πολύ καλή αγορά, έχει όμορφα πάρκα, έχει υπέροχο φαγητό (όπου και να φάγαμε ), έχει ιστορία, έχει καλόκαρδους και φιλόξενους ανθρώπους, έχει υπέροχη παλιά πόλη, είναι γεμάτη ποδηλατόδρομους και την κεντρική της πλατεία στο κέντρο της πόλης στην Αριστομένους που μου θύμισε το όλο κλίμα της μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Κόσμος να βολτάρει, παππούδες σε μικρά πηγαδάκια γύρω από τα συντριβάνια, υπέροχα φωτισμένα κτίρια, γονείς με καρότσια, παιδιά και γονείς με ποδήλατα αλλά κυρίως νέους. Τώρα με την οικονομική κρίση αλλά και με τον νέο δρόμο πολλοί νέοι είδαν στην Καλαμάτα κάτι το διαφορετικό και ρίσκαραν να επενδύσουν σε ωραία ψαγμένα μαγαζιά και επιχειρήσεις. Μια πόλη που σέβεται τους κατοίκους της, πεντακάθαρη και αξιοπρεπής...

via
                       Όσο για το φαγητό δεν έχω λόγια. Όπου και να φάγαμε ήταν όλα θαυμάσια. Μεγάλες μερίδες, πολύ καλές τιμές, πολύ καλή εξυπηρέτηση και όλα πεντανόστιμα μαγειρεμένα με το φημισμένο καλαματιανό λάδι.. Φάγαμε ταλαγάνι σαγανάκι (τοπικό τυρί ), σφέλα (τοπικό τυρί σαν φέτα), ελιές καλαμών , βουτήξαμε το χωριάτικο ψωμί μας στο καταπληκτικό και γεμάτο άρωμα ελαιόλαδο (τώρα κλαίμε πάνω από την ζυγαριά ) , φάγαμε κόκκορα με τοπικές χυλοπίτες με την τοπική μυζήθρα και γλείφαμε τα δάχτυλά μας. Όσο για την γουρνοπούλα...... 
Για σνακ τρώγαμε θεϊκό παστέλι με μέλι από τον Λάμπου και στις υπογλυκαιμίες μας περνούσαμε κι από τον Αθανασίου που δεν ξέραμε τι να πρωτοθαυμάσουμε. Την τεράστια ποικιλία από γλυκά ή την πιο ωραία διακόσμηση που έχεις δει ποτέ σε ζαχαροπλαστείο. 

                              Για άλλη μια φορά αυτή η πόλη μας γοήτευσε. Ακόμα και τα πιτσιρίκια είχαν να το λένε. Όλα ήταν υπέροχα. Ένας προορισμός ιδανικός για οικογενειακές διακοπές και όχι μόνο που εύχομαι να ξαναεπισκεφτούμε σύντομα.Δεν ξέρω αν σας μετέδωσα τον ενθουσιασμό μας. Αν όχι, τότε μια δοκιμή θα σας πείσει.

* Κάποιο πρόβλήμα που προέκυψε με την φωτογραφική μας μηχανή δεν με αφήνει να μοιραστώ τις φωτογραφίες που έβγαλα. Οι λίγες δικές μας είναι από το κινητό μου. Μόλις αποκατασταθεί το πρόβλημα θα τις ανεβάσω στο post.
                      

                                         Stay tuned για τον επόμενο μας προορισμό που ήταν.......????

                                                              Πολλά φιλιά γλυκά μου 
                                            lolipops

                                                                     Γιώτα