Σάββατο 11 Μαΐου 2013

Αγώνας Ψυχής

           
              Την Μαρία την ξέρω από μικρό παιδί στην κυριολεξία. Ήμουν στο νήπιο και αυτή λίγο μικρότερη από εμένα. Μεγαλώσαμε μαζί, χαθήκαμε για λίγο και όταν ξαναβρεθήκαμε γίναμε και κουμπάρες. Σχέση ζωής και όχι μόνο. Εγώ βάφτισα τον Γιώργο,  ένα πανέμορφο πλάσμα που δυόμιση χρόνια αργότερα διαγνώστηκε με αυτισμό. Η Μαρία πριν λίγο καιρό είχε την ανάγκη να γράψει για αυτά που πέρασε και περνάει σαν μια ανάγκη να βγάλει από μέσα της ότι την έπνιγε..

Αύριο είναι η γιορτή της μητέρας και αν σε κάποιες μητέρες αξίζουν συγχαρητήρια είναι σε αυτές τις μητέρες που πραγματικά αγωνίζονται ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ !!!



               
           Ήταν μόλις 200μ, κι όμως για να διανύσω αυτήν την απόσταση, δεν ξέρω πόσο χρόνο έκανα! Περπατούσα, μέσα στη βροχή, κρατώντας από το χέρι ό,τι  πολυτιμότερο είχα κι έχοντας μόλις μάθει κάτι που θα άλλαζε ριζικά τη ζωή μου. Ούτε το νερό της βροχής, ούτε τα κύματα της θάλασσας μπορούσαν να καθαρίσουν το μυαλό μου και να βάλουν σε μια σειρά τις σκέψεις μου. Άκουγα μόνο δύο λέξεις: ¨μορφή αυτισμού¨…
            Έσυρα κυριολεκτικά το κορμί μου μέχρι το νοσοκομείο του νησιού, όπου και εργαζόμουν τότε.  Έπρεπε να δω οικεία πρόσωπα, να μιλήσω σε κάποιον… Θα άλλαζε κάτι; Μάλλον όχι… Η λογοπαθολόγος που είχε δει το Γιώργο πριν λίγο ήταν σίγουρη! «Το παιδί σας, κυρία μου, έχει κάποια μορφή αυτισμού. Οτιδήποτε άλλο σας πουν, το θέλω γραπτώς γιατί δεν ισχύει.» Αυτά είπα στους συναδέλφους μου, όταν με ρώτησαν τι ήταν αυτό που με είχε φέρει σε αυτά τα χάλια… Έπρεπε να ειδοποιήσω τον άντρα μου και να τον ενημερώσω για αυτό που είχα μάθει.
             Ήξερα όμως τι ακριβώς είχα μάθει; Τι είναι ο αυτισμός; Στο παιδί μου, δεν έβλεπα τίποτα από αυτά που ήξερα για τον αυτισμό από τις ταινίες που είχα δει. Γιατί αυτό ήταν για μένα μέχρι τότε ο αυτισμός. Δακρύβρεχτα σενάρια, που σου προκαλούν συγκίνηση για την κατάσταση του παιδιού και συμπάθεια ή ακόμα και οίκτο, σε κάποιους, για την «ηρωίδα μάνα». Βγαλμένα από αληθινές ιστορίες, αλλά… απλώς σενάρια! Και τώρα θεατής και ταυτόχρονα πρωταγωνιστής του δικού μου σεναρίου ζωής, ήμουν ανήμπορη να κάνω το παραμικρό για να αλλάξω τη ροή της ιστορίας. Βλέπετε, δεν είμαστε ούτε σεναριογράφοι ούτε σκηνοθέτες της ζωής μας! Είμαστε μόνο ηθοποιοί και εκτελούμε το ρόλο που μια ανώτερη δύναμη μας καλεί να παίξουμε. Επιλογή έχουμε μόνο ως προς το πώς θα εκτελέσουμε με «επιτυχία» το ρόλο μας. Την πορεία μας χαράζουμε εμείς, όχι τον προορισμό!
            Μετά από το πρώτο γερό ταρακούνημα, έπρεπε να συνέλθω και να οργανώσω καταρχήν το μυαλό μου, που νόμιζα πως κόντευα να χάσω… Άρχισα να ψάχνω για πληροφορίες στο διαδίκτυο σχετικά με τον αυτισμό και το φάσμα του… Ταυτόχρονα, κανόνιζα απανωτά ραντεβού στην Αθήνα με ειδικούς, ώστε να σιγουρευτούμε για τη διάγνωση… Και όσο έψαχνα, τόσο δεν χωρούσε καμιά αμφιβολία… Ο Γιώργος ήταν χαρακτηριστικό δείγμα παιδιού στο φάσμα του αυτισμού. Οι ειδικοί απλώς μου επιβεβαίωσαν αυτό που ήδη είχα συνειδητοποιήσει.
            Και τώρα τι; Το μόνο σίγουρο ήταν πως έπρεπε άμεσα να επιστρέψω στην Αθήνα. Δυστυχώς, για όσους μένουν μόνιμα σε πόλεις της ελληνικής περιφέρειας, οι επιλογές είναι ελάχιστες αν όχι μηδαμινές. Έκανα όλες τις απαιτούμενες ενέργειες που σχετίζονταν με την υπηρεσία μου, άφησα πίσω τον σύζυγό μου που λόγω της δουλειάς του δεν μπορούσε να με ακολουθήσει, πήρα τα δυο μου παιδιά, και γύρισα στο σπίτι μου στην πρωτεύουσα. Φυσικά το ψάξιμο για το τι ήταν καλύτερο για το γιο μου δεν είχε σταματήσει. Κανένας από τους ειδικούς που συνάντησα δεν μου έλεγε τι πρέπει να κάνω, σε ποιον να απευθυνθώ! «Η απόφαση είναι δική σας, κυρία μου!» Νόμιζα ότι είχε πέσει όλος ο ουρανός στους ώμους μου! Έπρεπε να κάνω επιλογές για αυτό το πλάσμα που είχα φέρει στη ζωή σχεδόν πριν τρία χρόνια, που θα καθόριζαν την μετέπειτα πορεία του. Και ήμουν μόνη! Ή τουλάχιστον έτσι ένιωθα!
            Ο άντρας μου προσπαθούσε να είναι εκεί κυρίως μέσω τηλεφώνου, όμως αυτό δεν μου ήταν αρκετό κι ας μην το έλεγα. Τον ένιωθα απελπισμένο, χαμένο, σαν να μην πίστευε αυτό που μας συνέβαινε, κι έτσι προσπαθούσα πάντα να είμαι εγώ η δυνατή. Όλοι με κοιτούσαν με αγωνία να δουν πως πραγματικά είμαι και κατέληγαν να αντλούν εκείνοι δύναμη από εμένα. « Εγώ θα κάνω τα πάντα, για να πάει καλά το παιδί μου», έλεγα. Η ευθύνη όμως με κομμάτιαζε καθημερινά! Έπρεπε να επιλέξω άμεσα το είδος της παρέμβασης που θα λάμβανε ο Γιώργος. Κι αν έκανα λάθος; Η τελική απόφαση έπρεπε να είναι κοινή με τον άντρα μου, αν και, εκ των πραγμάτων, προκαθορισμένη από εμένα. 
 
       Και από εδώ και πέρα ξεκινά ο αγώνας δρόμου! Τι είπα στην αρχή; Ήταν μόλις 200μ; Έκανα λάθος! Δεν πρόκειται για αγώνα ταχύτητας, αν και ο χρόνος μπορεί να δράσει καταλυτικά, αλλά για αγώνα αντοχής και ψυχής. Ένας μαραθώνιος δίχως τέλος, με εμπόδια που ορθώνονται μπροστά σου από έναν αντίπαλο που λατρεύεις… τον ίδιο σου το γιο!
             Έχετε παιδιά;… Σκεφτείτε λοιπόν τα παιδιά σας, αυτά τα μικρά όμορφα πλασματάκια που είναι δικό σας δημιούργημα, να στέκονται απέναντι σας κι όμως να μην σας βλέπουν! Να κοιτούν μπροστά και το βλέμμα τους να σας διαπερνάει, σαν να είστε αόρατοι! Να λες «Σ’ ΑΓΑΠΩ», να γελάς, να κλαις και να εισπράττεις μηδενική αντίδραση, ούτε ένα βλέμμα… Δεν ξέρω πως περιγράφεται με λέξεις αυτό το συναίσθημα… Πάντως, πονάει πολύ! Μοιάζει σαν να χάνεις το παιδί σου καθημερινά… Και το χειρότερο, δεν στο παίρνει κάποιος, αλλά φεύγει οικειοθελώς! Και πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτό και να το αντιμετωπίζεις! Δεν αργείς βέβαια να συνειδητοποιήσεις πως  δεν φτάνει να είσαι απλώς «μαμά», πρέπει να μάθεις να είσαι «μαμά αυτιστικού»!
VIA http://content-mcdn.imerisia.gr/filesystem/images/20090506/low/newego_LARGE_t_1101_3399096.GIF
 
        Όσο πιο γρήγορα μπεις στη διαδικασία της ενημέρωσης και της εκπαίδευσης, τόσο το καλύτερο. Πρώτα για τον εαυτό σου, σαν γονιό και άνθρωπο και μετά για το παιδί σου. Για να αντιμετωπίσεις μια κατάσταση, πρέπει πρώτα να μάθεις ό,τι μπορείς για αυτήν. Για να παλέψεις με τον αυτισμό, πρέπει να τον κοιτάξεις κατάματα (κάτι που ο αυτισμός δεν κάνει). Δεν ωφελεί κανέναν και σίγουρα δεν βοηθάει το παιδί σου, να συνεχίσεις να κάνεις τις σκέψεις που σου γεννήθηκαν όταν πρωτοέμαθες τι συμβαίνει. Ξεχνάμε τα «γιατί;» και τα «μήπως έκανα κάτι λάθος;» και επικεντρωνόμαστε στο «τώρα τι πρέπει να κάνω;».
            Δεν χρειάζεται βέβαια να αναφέρω, αλλά θα το κάνω, πως η στήριξη από το κράτος είναι ελάχιστη έως ανύπαρκτη. Καμία υποδομή, καμία μέριμνα για αυτά τα παιδιά – άλλωστε είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού – που αφήνονται στην τύχη τους, στη δύναμη, το κουράγιο και τις αντοχές των γονιών τους, που αναγκάζονται να ζητήσουν βοήθεια και καθοδήγηση σε ιδιωτικούς φορείς. Πρέπει όμως και πάλι να είμαστε προσεκτικοί σε ποιον θα απευθυνθούμε. Δεν θέλουμε έναν απλό ειδικό. Θέλουμε έναν ειδικό στον αυτισμό, για να μην μπούμε σε λάθος μονοπάτια.
            Με αφορμή την προσωπική μου εμπειρία και την διαδρομή μου στα μοναχικά  μονοπάτια του αυτισμού, θα ήθελα να πω σε όσους γονείς παρατηρούν στο παιδί τους οποιαδήποτε συμπεριφορά που αποκλίνει της τυπικής, να μη διστάσουν να ζητήσουν τη γνώμη ενός ειδικού και όχι απλώς του παιδιάτρου τους – δυστυχώς δεν είναι όλοι τους καλά ενημερωμένοι. Η έγκαιρη διάγνωση και η πρώιμη παρέμβαση μπορεί να λειτουργήσουν καταλυτικά στην μετέπειτα πορεία του παιδιού τους. Και το σημαντικότερο όλων: Μη φοβάστε αυτό που ίσως ακούσετε! Αντιμετωπίστε το! Μόνο κερδισμένοι θα βγείτε και εσείς και το παιδί σας!      
 
            Άλλωστε κανείς μας δεν διαλέγει τον αυτισμό – ούτε τα παιδιά μας τον διαλέγουν! Ο αυτισμός μας διαλέγει! Παρά τη δύσκολη καθημερινότητα (με τα εμπόδια που σου βάζουν οι «αυτιστικές» ελληνικές δημόσιες υπηρεσίες) και το αβέβαιο μέλλον για την πορεία και την εξέλιξη του παιδιού μου, δεν θα άλλαζα με τίποτα αυτό που πλέον γράφει η ταυτότητά μου. Είμαι η Μαρία, η  ΜΑΜΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ, που είναι αυτιστικός, και της Αλεξάνδρας, που με κάνουν καθημερινά περήφανη ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Και είμαι τυχερή και ευλογημένη, γιατί παίρνω μιαν αγάπη δυνατή, δίχως όρους και ανταλλάγματα, που δεν είναι σε θέση όλοι να γευτούν. Εγώ, βλέπετε, είχα την τύχη να με επιλέξει ο Γιώργος! Ο δικός μου «ΑΓΓΕΛΟΣ»  πάνω στη γη! Σ’ ευχαριστώ αγάπη μου! Θα είμαι πάντα δίπλα σου και θα σου κρατώ το χέρι σφιχτά! Τόσο όσο εσύ μου επιτρέπεις! Σ’ ΑΓΑΠΩ! 


«Κι ένα τέταρτο μητέρας αρκεί για δέκα ζωές, και πάλι κάτι θα περισσέψει.
Που να το ανακράξεις σε στιγμή μεγάλου κινδύνου.»
(Ο. Ελύτης, Εκ του πλησίον)


Χρόνια Πολλά στην Μαρία , την Βάσω και όλες τις ΣΠΟΥΔΑΙΕΣ μητέρες εκεί έξω....

                                                                    Γιώτα

                       




24 σχόλια:

  1. Συγκινήθηκα...Χρόνια πολλά σε αυτή την υπέροχη μανούλα!....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο αυτισμός επιλέγει τα παιδάκια αυτά αλλά επιλέγει και μανούλες αξιόλογες με δύναμη ψυχής και παθος για να προσφέρουν στα παιδάκια τους μια καλυτερη ζωή. Μπράβο Μαρία που δεν επαναπαύεσαι και ψάχνεσαι. Εχω μια φιλη την Ειρηνη μαμά του Γιώργου που είναι πλέον 15 ετών με μια μορφη αυτισμού και εκείνος. Εχει τρια παιδια η Ειρήνη και πάντα έτρεχε για όλα και για τον Γιωργο περισσότερο. Ο Γιωργος με πολύ αγάπη και φροντίδα πάει σε κανονικό σχολείο και ειναι σε γενικές γραμμές ενα φυσιολογικό χαρούμενο παιδί!
    Λατρεύει τα ζώα, τον κινηματογράφο και τα άλλα παιδιά.
    Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες αύριο και σε εσένα Μαρία, Βάσω, Ειρήνη....... ακόμα πιο πολλά!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες που δεν θεωρούν ότι κάνουν θυσίες αλλά το καθήκον τους. Που αγαπάνε χωρίς να περιμένουν τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Με έκανες και συγκινήθηκα από την τόσο όμορφα γραμμένη ιστορία ζωής!
    Είπαμε, η μάνα ξέρει μόνο να δίνει! Δεν ζητά τίποτα παραπάνω από ένα φιλί, ένα βλέμμα, μια αγκαλιά! Και αυτά , όλα τα παιδιά ξέρουν να προσφέρουν, το καθένα με τον μοναδικό δικό του τρόπο!
    Χρόνια πολλά στις μανούλες !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Είσαι γενναία, μαμά του Γιώργου...Καλή δύναμη και καλό κουράγιο, σε μια χώρα που δεν βοηθά παιδιά και γιονείς με ιδιαιτερότητες...Απλά καλό κουράγιο.Να είστε όλοι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μαρία, μαμά του Γιώργου, χρόνια σου πολλά! Και σε εσένα και σε όλες τις μανούλες του κόσμου! Σ'ευχαριστούμε που μοιράστηκες μαζί μας αυτές τις σκέψεις.. Προσωπικά συγκινήθηκα, αλλά ένιωσα και περήφανη για σένα και για την οικογένειά σου! Να είσαι πάντοτε δυνατή και να τα καμαρώνεις!
    Μια νεαρή εκπαιδευτικός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτές οι μανούλες γιορτάζουν καθε μέρα και κάθε στιγμή που καταφέρνουν κάτι για τα παιδάκια τους γιατί ενώ τα γεννάνε μια φορά, τα ανασταίνουν καθημερινά. Να ναι καλά και η κουμπάρα σου και όλες οι γυναίκες του κόσμου που με τόση αγάπη αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις χωρίς κρατική βοήθεια και στήριξη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Καλησπέρα Γιώτα! Η κουμπάρα σου έγραψε ένα πολύ δυνατό κείμενο. Εύχομαι να είναι πάντα δυνατή, να μην χάνει το κουράγιο της και να παλεύει πάντα με τέτοια δύναμη για τα παιδιά της. Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μπραβο και ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ στην κουμπάρα σου. Συγκινήθηκα τόσο πολύ. Υπάρχουν μαμάδες πραγματικά αγωνίστριες και τις αξίζουν κάτι παραπάνω απο Χρόνια Πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μαρία, θέλω να ξέρεις ότι σε θαυμάζω πολύ! Χρόνια Πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Χρόνια Πολλά σε όλες τις μανούλες! Και πιο πολύ σε αυτές που η ζωή δεν τους τα έφερε όλα "φυσιολογικά"..Καλή δύναμη στη Μαρία και μπράβο για την προσπάθεια..Συγκινήθηκα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Γιώτα ευχαριστούμε γι αυτό το αφιέρωμα. Είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να γνωρίζουν και να προσφέρουν στα παιδια το καλύτερο. Γιατί αν εθελοτυφλείς το προβλημα δεν φεύγει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Γιωτουλα, παλι μου εκανες να δακρυσω... Οι μητερες σαν την Μαρια, την Βασω αξιζουν πολλα συχαριτηρια και θαυμασο. Ειδικη εδω στη Ελλαδα, που πραγματικα δεν υπαρχει υποστηριξει και βοηθεια...Να ειστε παντα δυνατη! Ιωαννα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Συγκινήθηκα πάρα πολύ, καλή δύναμη στην Μαρία, μην ξεχάσω σε επέλεξα για το βραβείο υπέροχου blog, πέρασε από το blogoσπιτάκι μου να το πάρεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες! Μαρία, μαμά του Γιώργου, ο Θεός να σας δίνει δύναμη και κουράγιο! Είσαι υπέροχη μαμά και ο Γιώργος σου σίγουρα είναι υπερήφανος που έχει τέτοιο στήριγμα δίπλα του!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Συγκινήθηκα. Συγκλονιστικό το κείμενο της φίλης σου. Τι να πω! Δε ξέρω. Κατάλαβα όμως ότι πρόκειται για μία γενναία μαμά που κοιτάζει αυτή την ιδιαιτερότητα (γιατί μόνο έτσι μπορώ να τη χαρακτηρίσω) κατάματα και την αντιμετωπίζει. Πιστεύω πώς η μπόλικη αγάπη που δίνει στο Γιώργο θα τον βοηθήσει να ζήσει μία φυσιολογική ζωή.
    Γιώτα μου, Χρόνια Πολλά και Χριστός Ανέστη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Χρόνια Πολλά και Χριστός Ανέστη! Είμαι η Μαρία,της οποίας το κείμενο διαβάσατε στην ανάρτηση της 11ης Μαϊου και θα ήθελα να ευχαριστήσω καταρχήν τη Γιώτα, που μου έδωσε τη δυνατότητα να επικοινωνήσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου με όλους έσας που ακολουθείτε το blog της, αλλά κυρίως όλους όσους αφιέρωσαν λίγο από τον χρόνο τους για να μάθουν τη δική μου αλήθεια και φυσικά εσάς που μέσα από τα σχόλιά σας μου στέλνετε πολλές ευχές και θετική ενέργεια.
    Σας ευχαριστώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ένα μήνα μετά, αλλα τώρα έτυχε να μπω για πρώτη φορά στο συγκεκριμένο μπλογκ, και διάβασα την αληθινή σου ιστορία! Δεν θα πώ τίποτα άλλο,απλά είναι ένα κείμενο αφιέρωμα που κάθε χρόνο θα πρέπει να το έχουμε υπόδειγμα.Μαρία, μαμά του Γιωργου και της Αλεξάνδρας, θα μείνω στη φράση, οτι επιλέχτηκες απο τον Θεό να είσαι ο επίγειος άγγελος αυτών των παιδιών και αυτό πρέπει να σε κάνει περήφανη και δυνατή να αγωνίζεσαι κάθε στιγμή πολύ παραπάνω απο άλλες μαμάδες!Διάβασα το κείμενό σου με πολλή μεγάλη προσοχή, περπάτησα μαζί σου τα... ατελείωτα 200 μ, (ξερω τι σημαίνει παραπατώ απο κατι που άκουσα )και ομολογώ απο αυτή τη στιγμή σε σκέφτομαι.Με σεβασμό στον καθημερινό σου αγώνα.Barby-b....απο τα kerinapoiimata.blogspot.gr

      Διαγραφή
    2. Εκείνες τις στιγμές που χάνεις το κουράγιο σου, είναι σημαντικό να ξέρεις πως έστω και νοερά, υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που σου στέλνουν τη θετική τους ενέργεια. Με έναν μαγικό τρόπο, αυτή φτάνει σε σένα και σε βοηθά να ξανασηκωθείς και να συνεχίσεις τον αγώνα σου! Σ' ευχαριστώ που μοιράστηκες την αλήθεια μου μαζί μου, όπως και όλους τους υπόλοιπους. Υπάρχουν όμως γύρω μας πολλές μανούλες-"συναθλήτριες" και με το κείμενο αυτό ήθελα να αναδείξω και εκείνες, γιατί ορισμένες διστάζουν να ζητήσουν βοήθεια για να συνεχίσουν να τρέχουν τα... δικά τους "μαραθώνια" 200μ. Πολλοί από εσάς που διαβάσατε την ιστορία μου ίσως να γνωρίζετε κάποιες από αυτές. Απλώστε τους το χέρι, ίσως να θέλουν από κάπου να πιαστούν! Ευχαριστώ και πάλι! Μαρία

      Διαγραφή
  18. Πολύ συγκινητική η κατάθεση ψυχής της μαμάς Μαρίας! Δεν ξέρω αν θα το άντεχα! Ίσως ο θεός δίνει δύναμη σε αυτούς τους ανθρώπους να αντέξουν! Τους αξίζουν πολλά μπράβο!
    kathy by anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Χριστός Ανέστη!
    Μαρία σου εύχομαι να εισαι καλά να είσαι πάντα δυνατή για οσα αγωνίζεσαι και να χαίρεσαι τα παιδάκια σου !!!χρόνια πολλά στο μικρό σου που γιόρταζε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. χρονια πολλα και σε σενα Μαρακι μαμα του Γιωργου,ειμαι η Μαρια μαμα του Θανου.Για μενα ο αυτισμος ειναι ενας υπουλος εχθρος που θελει το παιδι μου αλλα δεν θα του το παραδωσω αμαχητι..με οποιο τροπο μπορω θα τον κρατησω και θα τον φερω στον δικο μας κοσμο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Χρόνια Πολλά σε όλες τις μανούλες και κυρίως σε εκείνες που χρειάζονται περισσότερη στήριξη και δύναμη ψυχής!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Μανουλα γλυκια με την βοηθεια του θεου να ξεπερνας ολα τα εμποδια ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή