Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2013

Το κορίτσι που άφησα πίσω.....

         Πήγαινα στην Γ' Δημοτικού. Η έκθεση που είχα γράψει βραβεύτηκε σαν η καλύτερη στην Ελλάδα από όλα τα Δημοτικά σχολεία. Μεγάλες στιγμές για το μοναχοπαίδι τους οι γονείς μου! Ήρθαν να μου παραδώσουν το " έπαθλο " . Ήταν  "Τα ψηλά Βουνά " του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Ο κύριος που μου το παρέδωσε, μπορεί να ήταν και ο δήμαρχος, δεν θυμάμαι τώρα, με ρώτησε: Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Δεν ξέρω, του αποκρίθηκα χαμογελαστά. Κάτσε πρώτα να μεγαλώσω....



                     Ήμουν περίπου στα 14. Πήγαινα στη Β' Γυμνασίου. Ήμουν τρελά ερωτευμένη με τον Τάδε και όλες οι μέρες μου είχαν χρώμα. Πολύ χρώμα. Ξυπνούσα κάθε πρωί και χαμογελούσα. Είχα πάντα μια γλυκιά λαχτάρα για το τι θα μου φέρει η μέρα. Στο σχολείο γελούσαμε πολύ. Αφορμή ψάχναμε και μόλις την βρίσκαμε αυτό ήταν. Άρχιζαν τα χάχανα.. Τι γέλια κάναμε με τα κορίτσια. Στα διαλείμματα το ίδιο. Όλο χαχαχα. Όλα μας τα προβλήματα λυμένα. Άγνοια κινδύνου....

          Τα χρόνια περνούσαν. Ήμουν περίπου 17. Συνέχιζα να πιστεύω ότι θα έμενα για πάντα παιδί. Το μέλλον φάνταζε μακρινό. Η μόνη μας σκοτούρα ήταν τα μαθήματα που μας έτρωγαν χρόνο από τις βλακείες που θέλαμε να κάνουμε. Το μυαλό ήταν συνεχώς σε βλακείες. Μαζευόμασταν στα σπίτια και κάναμε τηλεφωνικές φάρσες. Το ομολογώ ότι ήμουν φοβερή σε αυτό. Δεν υπήρχε η αναγνώριση τότε στα τηλέφωνα και γινόταν χαμός! Έκανα πολύ καλά το μωρό που έπαιρνε κατά λάθος τηλέφωνα και έλεγα ότι δήθεν η μαμά του τα είχε με τον κουμπάρο . Ψόφαγε ο κόσμος για κουτσομπολιό και εμείς από τα γέλια. Δεν υπήρχε μέρα που δεν κάναμε κάτι. Δεν υπήρχε ούτε μια μέρα χωρίς γέλιο.

                       Ούτε μια χαμένη μέρα.......


                Να μαι λοιπόν τώρα εδώ, στο παρόν. Το κορίτσι που άφησα πίσω τελικά είναι ακόμα εδώ. Μετά από 21 χρόνια και ακόμα νιώθω ότι είμαι 16 ετών. Εκεί έχει μείνει η ψυχή μου. Σε αυτά τα χρόνια τα εφηβικά , με την ίδια όρεξη για ζωή. Σαν να έφευγε το λεωφορείο του χρόνου και δεν επιβιβάστηκα. Πόλλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να κάνω πιο πολλές αηδίες και από τα παιδιά μου.  Εκεί ελπίζω να μείνω όσα χρόνια κι αν περάσουν. Όσο κι αν  μεγαλώσω εξωτερικά. Όπως αυτή η γλυκιά κυρία



        Σαν τη τρελή του χωριού, ψάχνω συνεχώς δίπλα μου κάποιον να νιώσουμε το ίδιο, να κάνουμε τις ίδιες βλακείες, αλλά μάταια. Οι μέρες μας πια δεν έχουν χρώμα. Παντού γκρίζο .Τους μεγάλωσε όλους η οικονομική κρίση και τα προβλήματα που έφερε. Λίγοι είναι οι φίλοι που με χαλαρώνουν πια. Παντού αγέλαστα πρόσωπα, παντού μιζέρια. Προτιμώ να χάνομαι στον δικό μου κόσμο γιατί ξέρω πως τα ομορφότερα πράγματα στην ζωή ΔΕΝ είναι πράγματα. Προσπαθώ καθημερινά να βρίσκω πράγματα να χαμογελάω όπως έχω ξαναγράψει εδώ


      
            Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά που κάνατε κάτι για να γελάσετε; Μια σαχλαμάρα, έναν τουρτοπόλεμο, ένα μπουγέλωμα ; Πότε τραγουδήσατε δυνατά , πότε χορέψατε, πότε κάνατε μια φάρσα ; Ψάξτε να βρείτε το αγόρι και το κορίτσι που αφήσατε πίσω. Ελάτε να γίνουμε πολλοί !

                                Εξάλλου ακόμα υπάρχουν κουδούνια στις πολυκατοικίες .....



                                                                  Καλή εβδομάδα :)))


























29 σχόλια:

  1. περίμενε να περασουν 3 χρονάκια και μετά θα δηλώνω μόνο Κρητη για δουλειά!
    θα καεί το πελεκούδι χαχαχαχαχαχα
    Κάτω η κατήφεια , Ζήτω η Χαρά!
    φιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε 3 χρόνια θα έχω ενηλικιωθεί βρε Νάσια. Τώρα σε θέλω που είμαι στην εφηβεία !!!!!

      Διαγραφή
  2. Αχ βρε κοριτσάκι! Ολοι κρύβουμε ένα μικρό παιδί μέσα μας αλλά δεν το αφήνουμε να βγει, γιατί σκεπτόμαστε ότι θα μας περάσουν για τρελούς! Μπορούμε όμως να το αφήνουμε ελεύθερο, όταν είμαστε μαζί με τα παιδιά μας ή τα παιδιά των φίλων μας ε; Εχω δει εγώ κινούμενα σχέδια στο σινεμά, υποτίθεται "για τα παιδιά", που έχει πάει σύννεφο! Και μπουγέλο έχω παίξει και κάστρα στην άμμο έχω χτίσει. Κουδούνια δεν έχω χτυπήσει είναι η αλήθεια, αλλά το έχω σκεφτεί χεχεχεεχ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάντο. Αυτό με τα κουδούνια λέω. Κάντο! Όμως όχι μόνη σου, κάντο με φίλους και μετά τρέξτε ! Είναι τόσο χαζά ωραίο το συναίσθημα. Φιλάκια πολλα

      Διαγραφή
  3. Πστ, τα μεγάλα πνεύματα σήμερα ε; Κι εσύ για την εφηβεία και τις αναμνήσεις της; Εμ δεν είμαστε και κοντά να κάνουμε τρέλες μαζί. Γιατί τα διδυμάκια παραμένουμε αιωνίως παιδιά, οπότε καταλαβαίνεις...
    Καλημέρα γλειφιτζουράκι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρε συ δεν είμαι διδυμάκι. Στην πρώτη μέρα του καρκίνου είμαι. Όσο και να το κάνεις , έχω επιρροές :) Πστ και που σαι κάποτε θα βρεθούμε. Πάμε για κουδούνια τότε;

      Διαγραφή
  4. χαχαχα υπάρχουν ακόμα κουδούνια όντως! καλημέρα, καλή βδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ θα ήθελα να ξαναδώ το 17χρονο κορίτσι που έκανε συνέχεια κοπάνα απο τα αγγλικά για να πάει βόλτα με το φίλο της, αλλά δυστυχώς κάπου το έχω χάσει. Μερικές φορές νιώθω να πάει να ξεμυτίσει αλλά και πάλι χάνεται... Ισως είναι η οικονομική κρίση, ίσως η "προσωπική" κρίση που περνάει ο καθένας μας, η ανεργία που χτυπάει πια όλο και περισσότερα σπίτια, ίσως όλα μαζί.
    Προσπαθείς κάθε φορά να χαμογελάσεις, να χαλαρώσεις με πράγματα που σου φτιάχνανε παλιά το κέφι αλλά δυστυχώς δεν μπορεις.... Ειδικά αν περιτριγυρίζεσαι από αγέλαστους, μίζερους και καταπιεστικούς (και καταπιεσμένους) ανθρώπους....
    Θέλει προσπάθεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ψάξε να το βρεις αυτό το κορίτσι Λίνα μου και όταν το βρεις εσύ , τότε θα το δούνε και οι άλλοι. Ξέρεις και κάτι άλλο; Μήπως πρέπει να ξεσκαρτάρεις λίγο από κάποιους μίζερους ανθρώπους που σε περιτριγυρίζουν; Σου εύχομαι να βρεις την άκρη...

      Διαγραφή
  6. Ευχομαι να ειμαστε ολοι παιδια καθε μερα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εδώ στου δρόμου τα μισά
    έφτασε η ώρα να το πω
    άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
    εγώ γι' αλλού ξεκίνησα................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Και εγω δεν το πήρα εκεινο το λεωφορείο Γιωτάκι!!! Μειναμε στη στάση, για πάντα παιδιά:))
    Η αλήθεια ειναι πως παρόλο το μαύρο και το γκρίζο τριγύρω μου, βλέπω πάντα χρώματα, γελάω δυνατά, χορεύω μες το αμάξι με τη μουςική τέρμα, στο σπιτι πανω σε καναπέδες και γενικά κάνω χαζομάρες!! Καμιά φορά νομίζω πως παρόλη τη ηλικία μου, ειμαι λιγο πιο ώριμη απο τα παιδιά μου:)))
    Γιατρέ ειμαι καλά ή πάω για το λευκό στενό μπλουζάκι;;; Να σου πάρω και εσένα ένα;;;
    (Ευτυχώς δεν εχεις το τηλ μου!!! Χα χα χα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δήμητρα να είσαι σίγουρη οτι ήμουν βέβαιη για σένα οτι δεν το είχες πάρει το παλιολεωφορείο. Βασικά σε έψαχνα κάπου εκεί στην στάση που είχα ξεμείνει (χαχαχα) Φιλάκια γλυκό μου τρελοκόριτσο :)))

      Διαγραφή
  9. Ουτε εγω το πήρα το λεωφορείο..Δεν έχουμε και αστικά στην Ιεράπετρα, πάει το έχασα....

    Χαζομάρες ; Πολλές και πολύ συχνα.
    Τραγούδια, μπουγέλο, φαρσες, τρέλες δε μου έχουν λείψει σε καμια φάση της ζωης μου
    Νιώθω παιδί και χαίρομαι για αυτό. Ισως και γι αυτό εχω τόσο καλή σχέση με τους μαθητές μου.
    11 χρόνια δουλεύω και πάντα δενομαι με τα παιδιά. Παίζω μαζι τους, τραγουδάω, χοροπηδαω...παίζω μπουγέλο ( με τα εκτάκια μου)

    Με συγκίνησε η αναρτηση σου

    Πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπράβο βρε Άννα μου που δεν ανέβηκες σε εκείνο το λεωφορείο και τώρα σε χαίρονται τα εκτάκια σου και όχι μόνο :)))

      Διαγραφή
  10. Το κακό όπως είπες είναι ότι δεν βρίσκουμε παρέα... ξέρεις πόσες φορές εκεί που είμαστε παρέα και ακούω ένα τραγούδι σηκώνομαι να χορέψω (από χαρά κυρίως) και κανένας δεν ακολουθεί. Ετσι κάθομαι πάλι σαν τον βλάκα και μετά το ξανασκέφτομαι να σηκωθώ. Τέλος πάντων.. .τουλάχιστον έχω την κόρη μου να δέχεται με χαρά ότι μέσα μου είναι ακόμα ένα παιδί! Σε φιλώ Γιωτάκι μου! Κάλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά όλοι παρηγοριόμαστε με τα παιδιά μας. Αλήθεια όμως, αναρρωτιέμαι τι κάνουν όσοι δεν έχουν ; Μήπως να κάνουμε έναν σύλλογο απανταχού 16αρηδων; Ε μα

      Διαγραφή
    2. Εγώπάλι ξεσαλώνω με την αδερφή μου. Ξερω οτι δεν με παρεξηγει και βγαζω ολη την τρελα μου. Οι άλλοι την κρύβουν πολύ βαθια. Κι οσο κι αν προσπαθω δεν μπορω να βρω ατομα ...όπως λες.
      Kathy by anthomeli

      Διαγραφή
  11. Αααα κι εμένα μ'αρέσουν οι παλαβομάρες! Που να μαζευτούμε δηλαδή.. Χαχαχα!
    Έτσι μας θέλω όμως..και με τα πιτσιρίκια μας παρέα δεν μας παρεξηγεί και κανείς..αμέεεε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πρέπει να γίνει αυτό το μάζεμα. Αμαρτία απ τον Θεό είναι....

      Διαγραφή
  12. Ξέρεις τι γίνεται Γιώτα μου και δεν αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο?Ο φόβος μην παρεξηγηθούμε,που θα μας κοιτάνε όλοι σαν εξωγήινους...Και από τότε που γίναμε και γονείς βάζουμε τα πρέπει για να φαινόμαστε "σοβαροί"και στα μάτια των παιδιών μας.Έτσι σιγά σιγά ξεχνάμε ακόμα κι αυτά που κάναμε κάποτε...Ξέρεις πόσες φορές κάνω κοτσάνες για να γελάμε και μου λένε οι μεγαλύτερες κόρες μου"Μαμά σοβαρέψου"??'Οπως κι αν έχει, εμείς δεν χάνουμε το κέφι μας και την τρέλα μας,αρνούμαστε!!!Φιλιά πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι Λαμπρινή μου. Νίκησαν τα "πρέπει " , τα "νιώθω " και κάπως έτσι χάθηκε ο αυθορμητισμός......

      Διαγραφή
  13. όμορφα τα λες..μπράβο καλή μου... σου εύχομαι παντα νασαι 16!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Χα χα. Κάπως έτσι κι εγώ.. δεν μεγάλωσα ποτέ!
    Δεν αντέχω τους μίζερους ανθρώπους, ζω στον δικό μου κόσμο..
    Καλώς σε βρήκα! :) Χαιρετισμούς από τη μακρινή Μελβούρνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Εγω τέτοιες σκανταλιές δεν έκανα. Αλλά οταν κατέβω Κρήτη θα έρθω να σε δω να τις κάνουμε παρέα! Πάντως ακόμα κάνω πολλά απο αυτά που εκανα παιδι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή