Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

Μαμάκα μου.....

                        Σήμερα έχω ανάγκη να γράψω. Βασικά αν δεν γράψω δεν μπορώ να ησυχάσω. Λέξεις και συναισθήματα μπερδεμένα ανεβοκατεβαίνουν από το μυαλό στην καρδιά μου πάνω κάτω. Ξεκίνησα κι έγραψα μια παράγραφο και ήταν πολύ δακρύβρεχτη. Την έσβησα χωρίς δεύτερη σκέψη. Σκέφτηκα πως δεν χρωστάνε τίποτα όσοι θα με διαβάσουν να ψυχοπλακωθούν. Κλείνω το notebook . Άστο, σκέφτομαι, θα τα κρατήσω για μένα. Πηγαίνω να ξαπλώσω, παίρνω κι ένα βιβλίο που το παιδεύω από πέρυσι αλλά δεν καταφέρνω (και πάλι) να συγκεντρωθώ. Με το που ανοίγω την σελίδα το μυαλό ταξιδεύει. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις......



                     Κλείνω το βιβλίο (και πάλι ) και ξανανοίγω το notebook. Μα γι' αυτό δεν έφτιαξα το ρημάδι το blog ; Για να μπορώ να γράφω ότι αισθάνομαι και να αδειάζω από μέσα μου ότι με βαραίνει και να μοιράζομαι ότι με ευχαριστεί; Εγώ πάντως προειδοποίησα ! Θα είναι μια κάπως μελαγχολική ανάρτηση.

                        Όταν έχασα πέρσι την μάνα μου, μου συνέβη κάτι το πολύ παράξενο. Το έλεγα σε όλους προσπαθώντας να πάρω μια λογική εξήγηση. Ένιωθα πως το έδαφος δεν έχει πια την ίδια σύσταση . Τι εννοώ;  Ένιωθα (ακόμη το νιώθω) κάτι σαν μια αόρατη κλωστή - δύναμη να με τραβάει προς τα πάνω . Σαν να έγινα μαριονέτα να το πω, σαν να έγινε ελαφρύ το έδαφος σαν σύννεφο ένα πράγμα. Ειδικά στην αρχή θυμάμαι χτυπούσα τα πόδια μου στο έδαφος για να σιγουρευτώ πως πατάω κάτω .Κανείς δεν μου έδωσε ποτέ κάποια λογική εξήγηση, τι να μου εξηγήσει κιόλας δηλαδή ; Την απάντηση την βρήκα μόνη μου ένα από αυτά τα βράδια που ξαγρυπνούσα. Αν υποθέσουμε πως ήμουν ένα δέντρο, η μάνα ήταν οι ρίζες μου. Αυτό ακριβώς αισθάνομαι πως είμαι από τότε. Ένα δέντρο που το φυσάει ο άνεμος και το κουνάει δεξιά κι αριστερά και παλεύει για να σταθεί όρθιο. Σαν ένα σπίτι που έμεινε δίχως θεμέλια και προσπαθεί να γλυτώσει από τον σεισμό. Έναν φονικό σεισμό 10 ρίχτερ επιφανειακό που μετά σου φέρνει κι ένα τσουνάμι ξεγυρισμένο που αποτελειώνει ότι ακόμη έχει απομείνει όρθιο. Αυτό συμβαίνει ακριβώς όταν χάνεις την μάνα σου χωρίς υπερβολές. Αυτό είναι που λένε " έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου ".



                         Στην αρχή και πάνω στην απελπισία μου ρωτούσα όποιον είχε χάσει μάνα να μου πει πότε και πως το ξεπερνάς.  Η απάντηση που παίρνω ακόμη και σήμερα είναι πως απλά " ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΠΕΡΝΑΣ ! ΑΠΛΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΟ.
                         Κάθε μα κάθε πρωί από εκείνη την μαύρη μέρα ξυπνάω με το ίδιο βάρος στο στήθος και κάθε νύχτα ξυπνάω γύρω στις 02:00-04:00  τα χαράματα και ξανακοιμάμαι λίγο πριν χυπήσει το πρωί το ξυπνητήρι.΄Αλλες φορές βλέπω όνειρα που πότε με γαληνεύουν και πότε με τρομάζουν..... Το φως της ημέρας και οι ατελείωτες υποχρεώσεις λειτουργούν πολύ ψυχοθεραπευτικά. Ειδικά οι μέρες με ήλιο είναι σκέτο βάλσαμο. Κάπου μέσα στην ροή της μέρας ξαφνικά μου ξανάρχεται στο μυαλό το τι έχει συμβεί και "πέφτω ". Μπορεί και να ξεφύγει κι ένα δάκρυ που δεν θα προλάβει να δει κανένας. Κι έπειτα συνεχίζω την ζωή μου μέχρι την επόμενη αδύναμη στιγμή. Κάπως έτσι κυλούν οι μέρες από τότε που την έχασα την μάνα μου. Με ένα βάρος στο στήθος κι άλλο ένα φορτίο στην πλάτη και με τη γη χαμένη από κάτω από τα πόδια μου..
                           Το ξέρω πως αυτή είναι η φυσική ροή των πραγμάτων και νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που έγιναν όλα με αυτή την σειρά. Το παιδί πρέπει να αποχαιρετά τον γονιό του.¨Όμως είναι πολύ δύσκολος αυτός ο αποχαιρετισμός και ποτέ δεν είσαι έτοιμος γι αυτόν Η τραγική ειρωνεία είναι πως την ώρα που πονάω αφόρητα για τον χαμό της εκείνη ακριβώς την στιγμή είναι που θέλω να τρέξω να χωθώ στην αγκαλιά της και να με παρηγορήσει.....
                             Αχ ρε μανούλα.....αυτή η αγκαλιά σου που τα γιάτρευε όλα. Όλα ! Κλείνω τα μάτια και γυρίζω το χρόνο πίσω. Γίνομαι και πάλι παιδί και θυμάμαι τα ξενύχτια σου στο κρεβάτι μου όταν ψηνόμουν στον πυρετό να μου βάζεις στο μέτωπο κομπρέσες με ξύδι κι έπειτα θυμάμαι τα βράδια που μου ξεψείριζες το κεφάλι και αποκοιμιόμουν με τα χάδια σου..Μνήμες που προσπαθώ να κρατήσω ζωντανές, που φοβάμαι μην σβήσουν με το χρόνο και σε ξεχάσω για πάντα.
                            Υπάρχεις παντού ! Στις συμβουλές σου, στις συνταγές σου, στα ρούχα σου που κράτησα . Βάζω και ξαναβάζω το τραγούδι της Γαλάνη : Δεν είσαι εδώ δεν υπάρχεις πια μες στη ζωή μου, δεν είσαι εδώ, τώρα η νύχτα μετράει την αντοχή μου, δεν είσαι εδώ, δεν είσαι εδώ ...
                             Σε αναζητώ παντού ! Σε φωτογραφίες, σε φράσεις, σε τραγούδια......Και θέλω να σου πω τόσα πολλά που έχουν γίνει μαμάκα μου . Άραγε με ακούς εκεί που είσαι τώρα; Άραγε βλέπεις;  Βλέπεις που προσπαθώ να σε κάνω περήφανη κάθε μέρα; Βλεπεις τι βάσανα περνάω;
Να ΄ξερες πόσο μου λείπουν τα πρωινά τηλεφωνά μας,πόσο μου λείπουν οι τσακωμοί μας....Αχ πόσο πολύ μου λείπει η αγάπη σου. Η ανιδιοτελής αγάπη σου, το νοιάξιμό σου αν κοιμήθηκα, αν έφαγα, αν πήγα στον γιατρό, αν έχω χρήματα. Κι όταν έρχονται αυτές οι γιορτές...Από όταν έφυγες τις μίσησα. Ναι ναι το ξέρω πως έχω παιδιά και οφείλω σε αυτά και κάνω ότι μπορώ μα.....Σκατά!!!! Αυτό ακριβώς αισθάνομαι και δεν θέλω να μάθω να ζω όπως λένε όλοι με τούτο το απαίσιο συναίσθημα.

           
                             Την Κυριακή αυτή γιορτάζουν όλες οι μανουλες και εγώ θα σου βάλω ένα λουλούδι δίπλα στο αναμμένο καντήλι, εκεί δίπλα από την φωτογραφία σου. Θα σου ανάψω κι ένα κεράκι.Αυτό μόνο μπορώ να κάνω για εσένα. Κι έπειτα θα φορέσω το καλό μου χαμόγελο, εκείνο το Κυριακάτικο και θα συνεχίσω την ζωή μου που πλεον έμεινε μισή χωρίς εσένα ....

Υ.Γ.  Το παρακάτω video δημιουργήθηκε από την μη κερδοσκοπική οργάνωση Grief Encounter στην Μεγ. Βρετανία με αφορμή την Γιορτή Της Μητέρας και με σκοπό να δείξει τον τεράστιο ρόλο της μάνας στην ζωή ενός παιδιού. Ένα παιδάκι  μεγαλώνει μόνο του χωρίς την μητέρα του και κάθε στιγμή της καθημερινότητας δείχνει τόσο τρομακτικά κενή. Διαβάζει μόνο του το παραμύθι του , καληνυχτίζει μόνο του τον εαυτό του κι άλλα πολλά που κρύβουν μεγάλες αλήθειες !!!!




                         
                                            Χρόνια Πολλά μαμάκα μου .
                                                              Γιώτα
                             

17 σχόλια:

  1. Έκλαψα για πολλούς λόγους μέσα από την ανάρτηση σου Γιώτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αχ βρε Γιωτουλα μου.. ποσο πολυ λυπάμαι... κουραγιο και δυναμη!! και μια μεγαλη αγκαλια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιώτα μου καλημέρα! Φαντάζομαι ότι ξέρεις ότι δεν πρόκειται αυτή η ανάρτησή σου να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Τρέμω αυτή την μέρα, τρέμω αυτό το συναίσθημα που περιγράφεις! Αρνούμαι ακόμα και να το σκέφτομαι σαν γεγονός πολλές φορές! Ωστόσο, αυτό που πρέπει να σε κρατάει στη γη είναι ότι πλέον εσύ είσαι η ρίζα για τα παιδιά σου. Το ξέρεις φαντάζομαι και για αυτό παλεύεις! Οπότε δυνατά να πατάς στη γη για αυτούς του δύο! Σε φιλώ πολύ γλυκιά μου! Κάλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γιώτα καλημέρα σου
    Παρόλο που είμαι εξαφανισμένη απο τα μπλογκς,ακόμα κι απο το δικό μου, η ανάρτησή σου ήταν το κουδουνάκι που χτύπησε μέσα μου και δε μπόρεσα ν αγνοήσω.
    Πρόπερσυ, σχεδόν αποτομα έχασα κι εγω τον πατέρα μου. ΣΕ Νοιώθω απόλυτα.
    Οπως νοιώθεις νοιώθω ακόμα και δύο χρόνια μετά και φαντάζομαι μέχρι τέλους
    Οσο κι αν είναι φυσική αυτή η ακολουθία,όσο κι αν είναι αναμενόμενη κάποια στιγμή,ποτέ δνε την περιμένεις,ποτέ δεν συμβιβάζεσαι μαζί της,ποτέ δεν την αποδέχεσαι.
    Την ίδια παρομοίωση κάνω κι εγω με σένα, απο την πρώτη στιγμή,μετά το πρώτο σοκ και τη συνειδητοποίηση του τι έχει συμβεί "είμαστε δέντρα χωρίς ριζες πια".
    Εχω ακόμα τη μητέρα μου και κλαίω απο τώρα,τη στιγμή που το πατρικό μου σπίτι θα ερημωσει και δεν θα ανοίγω την πόρτα να βρω κανέναν. Πώς αντέχεται αυτό;
    Πως συνεχίζεται η ζωή σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα ενω θάχουν αλλάξει τα πάντα;
    Πως θάναι οι γιορτές,οταν οι οικογενειακές μαζώξεις θα μετρούν σημαντικές απουσίες
    Πως μπορέι να καλυφθεί το χάος;
    Είναι ερωτήματα που με ταλανίζουν κι εμένα πολύ
    Οπως καταλαβαίνεις κοριτσάκι μου,κανείς δε μπορεί να σου δώσει παρηγορητική απάντηση. Αλλοι πιο πολύ και άλλοι πιο λίγο βασανιζόμαστε με τα ίδια και ανάλογα τις αντοχές του ο καθένας προχωράει...
    Νάσαι καλά να χαίρεσαι τα παιδάκια σου και να εύχεσαι νάναι καλά και να τα καμαρώνεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αχ γλυκιά μου Γιώτα! Κλαίω μαζί σου! Μακάρι να μπορούσα να σε κάνω μια αγκαλιά! Θα συμφωνήσω απόλυτα με την αδερφή μου που έγραψε παραπάνω. Νομίζω ότι θα έγραφα τα ίδια αν δεν με είχε προλάβει με το σχόλιό της. Σε φιλώ!
    Kathy by anthomeli

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. 17 χρόνια έχουν περάσει κι ακόμα με πληγώνει ο χαμός της και μου λείπει... αχχ! πώς μου λείπει..
    Έχεις δίκιο.. η ζωή μας έμεινε μισή δίχως εκείνες.. καμμιά φορά σκέφτομαι πόσα θα ήθελα να της πω.. να την ρωτήσω..

    Σε νιώθω.. αχχ! πώς σε νιώθω....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αχ βρε Γιώτα μου ένας κόμπος στο στομάχι δέθηκε.... Όπως σου έγραψα και παλιά έχασα τον πατερα μου, αλλά όπως λέει και Χαρά πιο πάνω τρέμω την στιγμή που το πατρικό μου θα ερημώσει. Δεν σε αδίκουμε γι αυτά που νιώθεις, ΜΑΝΑ είναι αυτή, μια και μοναδική.... όπως είσαι εσύ τώρα για τα παιδιά σου. Εννοείται ότι δεν θα την ξεχάσεις ποτέ, και αυτές οι γιορτές αχ αυτές οι γιορτές... αλλά προχωρα μπροστά έστω και με ενα ποδι.. μπορείς. Και ναι καλά έκανες που μίλησες, η ζωή δυστυχως δεν είναι μόνο πανηγύρια και χαρές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Με συγκίνησες..τρέμω μόνο στην ιδέα..η ανάμνηση της θα ζει μέσα σου πάντα...Δεν έχω λόγια που θα απαλύνουν τον πόνο σου.
    Φιλιά Mamareggina

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σου, η μανούλα σου σε ακούει ακόμα, ακόμα σε νοιάζεται και ακόμα- πιο πολύ από ποτέ- σε προσέχει, φύλακας άγγελος ψηλά στον ουρανό. Σε φιλώ γλυκά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Έτσι είναι όταν χάνεις ένα γονιό μαθαίνεις να ζεις με αυτό... κάτι ξέρω κι εγώ...... τον μπαμπά μου τον κρατάω ζωντανό μέσα στην καρδιά μου και φοβάμαι μην μου φύγει (η ανάμνησή του) ....... πάνε 2 χρόνια.... να θυμάσαι πάντα τη μανούλα σου με αγάπη και ο πόνος θα γλυκαίνει με τον καιρό.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σου στέλνω μια αγκαλιά, μόνο αυτό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. πφφφφ κι εγώ κλαίω :-( πόσο δύσκολο να παραδεχτούμε πως έτσι είναι η ζωή μας.. Σου στέλνω κι εγώ μια αγκαλιά βρε Γιωτάκι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Με συγκινησες πολυ! Τρεμω αυτη την μερα οταν θα ερθει και παρακαλω να μην την ζησω ποτε...αλλα δεν γινεται το ξερω! Μια αγκαλια απο μενα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλή μου Γιωτούλα το πιο σημαντικό στην ανάρτηση είναι η απλόχερη και γνήσια μοιρασιά των συναισθημάτων σου μαζί μας. Ο καλύτερος τρόπος για να φύγει η οδύνη και να μείνει η αγάπη ως βάλσαμο για την απώλεια, είναι να δυναμώνεις τις δικές σου ρίζες. Αιωνία η μνήμη της γλυκειάς Σωτηρίας. Ακόμα έχω την χροιά της φωνής της στα αυτιά μου. Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Καλησπέρα Γιώτα μου...δυνατή κι άκρως συγκινητική η ανάρτησή σου! Κουράγιο κούκλα μου, αυτός ο πόνος δεν σβήνει ποτέ! Να ζήσεις πολλά χρόνια και να θυμάσαι τη μανούλα σου με αγάπη! φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Έκλαψα και ακόμα κλαίω με την ανάρτηση σου. Πάνε 6 μήνες απο το χαμό της δικής μου μαμάς και μίλησες στη ψυχή μου. Πονάω πιο πολύ απο ποτέ.Και γω συνεχώς τη ψάχνω ...μου λείπει η φωνή της και η μυρωδιά της.Εχει ραγίσει η καρδιά μου κ στάζει πόνο καθημερινά. Αδειασε το σπίτι ,κρύο και αφιλόξενο. Τη θέλω πίσω , ήταν λίγο δε τη χόρτασα .... μου φυγεωνέα και όμορφη.Εσβησε σα λάμψη. Κοιμήθηκε σα μωρό..θεέ μου ΠΩΣ να σβήσω απο τη σκέψη τη στιγμή του θανάτου.. Μου έδωσε χρόνο και όμως τωρα το κατάλαβα. Κάπως αργά....Μου λείπει αφόρητα.θέλω να της μιλήσω.Πόσο τραγικος αποχωρισμός...Περασε η γιορρή της ,τα γεννέθλια της ,η γιορτή μου τα γεννέθλια του παιδιού μου και αυτο το τηλέφωνο δε χτύπησε ποτε και δε θα ξαναχτυπήσει.Ερχονται και Χριστούγεννα και θυμάμαι τα γλυκά που έκανε ενω εγω έπαιζα με το χιόνι στην αυλή. Σήμερα είμαι 39 κ καμια φορά ανυπομονώ να ρθω κοντά σου μόνο για να ξαναγελάσουμε παρέα...Γιώτα σε ευχαριστώ που έκανες λέξεις και τα δικά μου συναισθήματα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δύναμη και υπομονή... Ο χρόνος βοηθάει πολύ. Είναι νωρίς για σένα ακόμη. ..Μόλις ξεκίνησες να πονάς γιατί η έλλειψή της τώρα είναι αισθητή αρκετά πλέον...Όμως πίστεψε με,σήμερα που σου γράφω όλα είναι καλύτερα. Ο πόνος δεν είναι πια το ίδιος οξύς. ..ευτυχώς . Υπομονή. ..Μόνο αυτός (ο χρόνος ) είναι ο γιατρός . Σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου

      Διαγραφή