ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΤΗΝ ΦΟΡΑ...

             Ο καρκίνος μπορεί να είναι τρομακτικός στο άκουσμα του, μπορεί να είναι άδικος, μπορεί να είναι σκληρός, αλλά σίγουρα είναι μεγάλος δάσκαλος. Το μεγαλύτερο σχολείο. Το ανώτατο Πανεπιστήμιο ! Ω Ναι ! Σίγουρα ναι !  Μέσα από τον καρκίνο μπορεί να πόνεσα, μπορεί να πληγώθηκα, να τρόμαξα και να φοβήθηκα πολύ,αλλά σίγουρα πήρα και πολλά μαθήματα που θα με συντροφεύουν για μια ζωή. Με αυτά τα μαθήματα πλέον πορεύομαι σε όλες τις καταστάσεις της εκτός καρκίνου (ευτυχώς) καθημερινότητας μου, δύσκολες ή εύκολες. Σε κάθε τι που αντιμετωπίζω, έρχονται στο μυαλό μου οι συμβουλές των γιατρών ή οι συζητήσεις με άλλους ασθενείς κατά την δύσκολη δοκιμασία των χημειοθεραπειών... έρχονται όλα αυτά τα μαθήματα που πήρα και αυτόματα με συνεφέρουν και με προσγειώνουν στην ..ουσία. Στο ΤΩΡΑ .

             Κάθε φορά που έκανα εξετάσεις και τρελαινόμουν από την αγωνία για τα αποτελέσματα και τις συνέπειές τους ρωτούσα τον Σωτήρη (ο φοβερός γιατρός μου ): Aν συμβεί αυτό ; Κι αν πάθω εκείνο ; Κι αν μετά γίνει το άλλο; Κι εκείνος πάντα μα πάντα μου έδινε αυτήν την ίδια απάντηση: Ε Ν Α Β Η Μ Α Τ Η Ν Φ Ο Ρ Α !!! Τότε δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω την σημαντικότητα της φράσης αυτής που ήταν πάντα η απάντηση του στις αγωνίες μου που έτρεχαν με 1000 και τον πίεζα να μου πει κάτι παραπάνω σε περίπτωση που ίσως... όμως τώρα πλέον ξέρω...

             Βρισκόμαστε στα τέλη Νοέμβρη . Στο τέλος ενός φθινοπώρου που εδώ στα Χανιά ακόμη και αυτήν την ώρα που σας γράφω ακούγονται ακόμη που και που τζιτζίκια;;; Αλήθεια σας λέω ! Είναι λοιπόν η πρώτη φορά στα χρονικά από τότε που έκανα παιδιά που δεν έχουμε στολίσει ακόμη και δεν είναι ο λόγος τα γλυκούλικα τζιτζικάκια. Είναι πάντα αυτή η φράση του Σωτήρη που μου έγινε πια στάση ζωής. ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΤΗΝ ΦΟΡΑ. ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΤΗΝ ΦΟΡΑ. ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΤΗΝ ΦΟΡΑ......

             Προχθές ο μικρός μου γιος μιλούσε με τον ξάδελφό του στο τηλέφωνο και του είπε πως θα στολίσουν. Με ρώτησε λοιπόν γιατί δεν στολίζουμε κι εμείς και προσπάθησα να του εξηγήσω και νομίζω πως είμαστε σε καλό δρόμο..Του εξήγησα πως παραδοσιακά στην Ελλάδα στολίζουμε του Αγίου Νικολάου και ξεστολίζουμε των Φώτων. Πως τα Χριστούγεννα είναι μια υπέροχη αισιόδοξη και λαμπερή γιορτή αλλά όπως όλα τα ωραία πράγματα έτσι και τα Χριστούγεννα κρατάνε λίγο. Πως δεν μπορουμε να έχουμε Χριστουγεννιάτικα 3 μήνες. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Πως Χριστούγεννα δεν είναι μόνο λαμπάκια και στολισμοί αλλά πολλά παραπάνω. Είναι μια γιορτή αγάπης και συμβολίζουν την ελπίδα μέσα από την γέννηση. Άλλωστε αυτό προσπάθησα να τους περάσω με το δικό μας εναλλακτικό  Christmas advent calendar το δικό μας  ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ. τα προηγούμενα χρόνια.

              Βρε παιδιά μου γλυκά, βρε αγάπες μου όμορφες γιατί να βιάζόμαστε;;; Γιατί να τρέχουμε τον χρόνο λες κι από μόνος του δεν τρέχει ήδη αρκετά;;; Πριν αρρωστήσω και πάρω τα μαθήματα μου ήμουν κι εγώ ψυχαναγκαστική όμως όχι πια ! Ας ζήσουμε τις εποχές όπως μας τις φέρνει ο Ύψιστος. Κατανοώ τους καταστηματάρχες που για εμπορικούς λόγους ΠΡΕΠΕΙ να στολίσουν από αρχές Νοεμβρη και σε σπάνιες περιπτώσεις από τέλος Οκτώβρη αλλά εμείς γιατί ;;; Γιατί τόση βιασύνη;;;  Πως άλλωστε θα διδάξουμε στα παιδιά μας την αξία της προσμονής; Την μαγεία της αναμονής;;;  Ας αρχίσουμε να απολαμβάνουμε την μαγεία του τώρα. Την μαγεία της στιγμής. Μα είναι ακόμη Νοέμβριος. Ας ανάψουμε  το τζάκι μας τα βράδια ή κεριά όσοι δεν έχουμε, ας πιούμε ζεστά ροφήματα ας ανοίξουμε τα παράθυρα να μυρίσει η βροχούλα Ας χαλαρώσουμε κι ας απολαυσουμε την κάθε ημέρα κι ας αφήσουμε τον χρόνο να φέρει τον χειμώνα και τα Χριστούγεννα. Ξέρει αυτός πότε. Δεν κατακρίνω όσους στολίσατε ήδη προς Θεού !!! Απλά αυτή είναι η δική μου πια στάση ζωής γιατί πιστεύω πως καπου εκεί στο "τώρα" βρίσκεται η αληθινή ευτυχία...Προς το παρόν θα απολαμβάνω τις βόλτες με τον σκύλο μου έξω στην φθινοπωρινή φύση που πριν γίνει νεκρή λόγω χειμώνα, μας χαρίζει το Κύκνειο Άσμα της !

                                                  Καλημερα φίλοι μου..

                                                           Γιώτα