Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2015

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΓΑΠΗΣ ΗΜΕΡΑ 2η

                Άλλη μια ημέρα καλών πράξεων καταγράφηκε στο Χριστουγεννιάτικο Ημερολόγιό μας. Άλλη μια ημέρα που ο σκοπός επιτεύχθηκε και είμαστε πολύ χαρούμενοι γι΄αυτό. Μην περιμένετε να σας περιγράψω κάτι το πολύ ιδιαίτερο ή το εντυπωσιακό. Μόνο μικρές καθημερινές ανθρώπινες πράξεις που σε άλλους μπορεί να φαντάζουν ασήμαντες αλλά για εμάς είναι πολύ πολύ σημαντικές στο να περάσουμε στα παιδιά μας την πραγματική σημασία των Χριστουγέννων.

                Χθές λοιπόν ήταν μια ημέρα από αυτές που είχαν τρομερό τρέξιμο. Μια από αυτές που ξυπνάς νωρίς το πρωί και όταν τελικά πέφτεις σαν τούβλο το βράδυ δεν καταλαβαίνεις πως στο καλό έφυγε έτσι άλλη μια ημέρα... Όταν επιτέλους ξάπλωσα το βράδυ αναρρωτιόμουν αν είχα κάνει κάτι αξιοσημείωτο να αναφέρω εδώ. Πραγματικά το μόνο που είχα κάνει ήταν να δώσω λίγα κέρματα σε έναν ζητιάνο που καθόταν στην έξοδο του super market . Δεν θέλω να σας γράφω ψέματα. Αυτή ήταν η  δική μου καλή πράξη.

                 Αυτό όμως που αξίζει να αναφέρω, είναι αυτό που μου ανέφερε το μικρό μου δευτεράκι όταν γύρισε από το σχολείο. Μου είπε πως ήταν πολύ ευγενικός για το ημερολόγιο ειδικά με ένα παιδάκι. Το βράδυ που τον ρώτησα τι ακριβώς εννοούσε μου απάντησε πως είναι ένα πρωτάκι που επειδή έχει κάποιο..... " πρόβλημα "κάποια άλλα παιδάκια συνεχώς το πειράζουν και αυτό στεναχωριέται. Χθες λοιπόν ο μικρός μου ήρωας σε όλα τα διαλείμματα είχε αναλάβει ρόλο προστάτη και όταν κάποιος πήγαινε να τον πειράξει αυτός τον έδιωχνε και έλεγε στο παιδάκι να μην στεναχωριέται. Και κάπως έτσι φούσκωσα από περηφάνια !!!!!!


                 Χθες λοιπόν συγκινήθηκα ιδιαίτερα με τον μικρό μου superman γιατί τελικά διαπιστώνω πως ότι τους λέμε τόσο καιρό με τον πατέρα τους τελικά πιάνει τόπο. Δεν έχει να κάνει καθόλου με το ημερολόγιο αυτό. Έχει να κάνει με το ότι τόσο καιρό φυτεύουμε σπόρους καλοσύνης και είναι ωραίο όταν τους βλέπεις να ανθίζουν. Ναι! Είμαι περήφανη ! Πολύ περήφανη για την 2η σελίδα αυτού του ημερολογίου.  Συνεχίζουμε λοιπόν και τα καλύτερα έρχονται !

                  Σήμερα 03 Δεκεμβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία και θέλω να σας καλημερίσω με μια εικόνα που με γέμισε αισιοδοξία!




                       Καλημέρα φίλοι μου ! Μόνο 22 ημέρες έμειναν! ΜΟΝΟ !!!!

                                                          Γιώτα


                                                                                                                yiotamar@gmail.com

5 σχόλια:

  1. καλημερα Γιωτα μου!! Μα τι απιστευτος ο μικρος!!! Αλλα ετσι ειναι.. "με οποιον δάσκλαο καθίσεις.. τετοια γραμματα θα μαθεις.." Εισαι φοβερη μαμά...και υπεροχος ανθρωπος!! πολλα πολλα φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Kαλημερα Γιωτα. Απλες μικρες καθημερινες κινησεις ειναι αυτα που μας κανουν χαρουμενους. Καλημερα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιώτα, η εικόνα ξέρεις γιατί σε γέμισε αισιοδοξία? Γιατί οι μισοί από τους θεατές δεν κοιτάνε. Κοιτάνε άλλους δρομείς. Και αυτοί που κοιτάνε δεν κοιτάνε με συγκίνηση, ούτε με εντυπωσιασμό. Γιατί αυτό το παιδί δεν έχει κάποιο "πρόβλημα". Έχει μόνο ένα διαφορετικό πόδι. Δεν ξέρω πως θα το πάρεις και αν θα το καταλάβεις. Τη σημερινή αντίδραση του γιου σου θα σου πρότεινα να την βγάλετε από το ημερολόγιο της καλής πράξης, γιατί ο γιος σου χωρίς να το θέλει διαχώρισε ένα συμμαθητή του. Τον χαρακτήρισε μέσα του "αδύναμο" και πήγε να τον στηρίξει, νιώθοντας ότι κάνει μια καλή πράξη. Αλήθεια, καταλαβαίνει κανείς που είναι το τεράστιο λάθος σε όλο αυτό και που είναι η τεράστια διαφορά της Ελληνικής κοινωνίας από την κοινωνία της παραπάνω φωτογραφίας? Και ότι τελικά δεν είμαστε τόσο καλοί όσο νομίζουμε ότι είμαστε, αφού εμείς χτίζουμε τις διακρίσεις και μετά νιώθουμε περήφανοι που κάνουμε καλές πράξεις. Το ημερολόγιο μου άρεσε, σαν ιδέα από πέρσι, αλλά αν θέλετε να κάνετε μια πραγματικά καλή πράξη στο συγκεκριμένο θέμα μπορείς να πεις στο γιο σου ότι αυτό που έκανε δεν ήταν κάτι για το οποίο θα του πεις μπράβο, ούτε ήταν το ζητούμενο να προστατεύσει ένα συμμαθητή του για μια μέρα. Ούτε να τον προστατεύει γενικότερα. Το ζητούμενο είναι να μη βλέπει διαφορά μεταξύ του εαυτού του και του συμμαθητή του. Και αυτό είναι κάτι που όλοι εμείς οι μεγάλοι πρέπει να του διδάξουμε. Δε γίνεται όμως, αν εμείς θα ήμασταν αυτοί που θα κοιτούσαμε το μικρό δρομέα με έκταση και τεράστια συγκίνηση. Η φωτογραφία είναι τέλεια γιατί δείχνει ότι μια κοινωνία μπορεί να βελτιωθεί, αφού άλλες το έχουν καταφέρει ήδη. Μπράβο στο κοινό του αγώνα δρόμου της φωτογραφίας. Σε εμάς όχι μπράβο. Έχουμε πολύ μέλλον....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελινα μου δεν συμφωνώ μαζί σου παρόλο που καταλαβαίνω το σκεπτικό σου. Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν άνθρωποι που διαφέρουν. Αυτό φυσικά δεν είναι κακό αντιθέτως για μένα όσοι διαφέρουν είναι και αυτοί που κανουν την διαφορά. Το παιδί αυτό δεν είναι σαν ολα τα άλλα απλά με ένα διαφορετικό πόδι. Όχι. Το παιδί αυτό για να του λείπει το πόδι πέρασε κάποιο προφανώς τρομερά τραυματικο ατύχημα ή ασθένεια, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά φυσικά. Αυτό και μόνο τον διαφοροποιεί απο οποιονδήποτε δεν έχει ζήσει κάτι παρόμοιο. Έπειτα η στάση των γονιών του αλλά και του ιδιου καθόρισαν πως θα αντεπεξέλθει σε αυτή την πρόκληση της ζωής. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, θριαμβευσαν. Αυτό απαίτησε τρομερό κοπο, πίστη, δύναμη, πόνο, αναθεώρηση όλης της κοσμοθεωρειας του. Αυτό αυτόματα τον κάνει καλύτερο άνθρωπο από εμας και ναι θα τον κοιτάξω με περισσοτερο θαυμασμό γιατί το αξίζει και με την στάση του έχει ήδη κάνει τον κόσμο καλύτερο. Οσον αφορά την πράξη του γιου της Γιωτας, επίσης δεν συμφωνώ μαζί σου. Υπάρχουν άτομα που για τον άλφα ή βήτα λόγω είναι πιο αδύναμα και χριζουν προστασίας. Και επειδή εν μια νυκτί δεν αλλάζουν οι νοοτροπίες οφείλουμε να τα προστατεψουμε. Αυτό δεν σημαίνει πως υποτιμουμε την αξία τους. Απλά κάνεις ότι θα έκανες αν έβλεπες ενα παιδί να πάει να χτυπήσει ενα μωρό. Το μωρό ειναι πιο αδύναμο, το παιδί πρέπει αυτό να το διδαχθεί. Πρέπει να διδαχθεί πως υπάρχει η διαφορετικοτητα, είναι υπέροχη, οφείλουμε να την σεβόμαστε και στην αναγκη να την προστατεψουμε. Συγνώμη για το σεντόνι, αλλά πάτησες ενα κουμπί μου... Γιώτα μου, ανυπομονώ για την συνέχεια ιδίως από την πλευρά των παιδιών σου.

      Διαγραφή
    2. Ή μπορεί να γεννήθηκε με ατελές αυτό το μέλος του σώματός του και αυτή να είναι η μόνη πραγματικότητα που γνώρισε σαν παιδί. Προφανώς δεν μπόρεσα να περάσω το μήνυμα που ήθελα, γιατί όλα αυτά τα φανταζόμαστε τεράστια στο μυαλό μας, ενώ αν ρωτήσεις ανθρώπους που τα ζούνε για αυτούς είναι απλώς μια καθημερινότητα (αν και στην Ελλάδα έχουμε την τάση οι άνθρωποι να νιώθουμε θύματα ή και ήρωες σε τέτοιες περιπτώσεις). Το ότι είναι κακό να δείχνουμε διαρκώς προστατευτική διάθεση απέναντι στα παιδιά που μας φαίνονται ότι είναι πιο αδύναμα (μας φαίνονται, δεν είναι) δεν ξέρω πάλι αν μπορώ να το κάνω να γίνει αντιληπτό. Είναι κακό, γιατί δεν τους δίνουμε το χώρο να πατήσουν γερά στα πόδια τους και να μετρήσουν τις δυνάμεις τους. Το κείμενο θα το έβρισκα τέλειο αν απουσίαζε η λεπτομέρεια ότι το πρωτάκι "έχει πρόβλημα". Αυτό δε χρειαζόταν να ειπωθεί. Αυτό είναι που μας κάνει να νιώθουμε μεγαλύτερη συγκίνηση και να κάνουμε διακρίσεις, ενώ δε θα έπρεπε. Την ίδια συγκίνηση θα έπρεπε να νιώθαμε αν διαβάζαμε ότι ένα δευτεράκι βοήθησε ένα πρωτάκι που το χρειαζόταν, χωρίς όλες τις άλλες προσωπικές λεπτομέρειες του παιδιού. Δε χρειαζόταν να ειπωθεί για να πάρουμε το μήνυμα. Το ότι ειπώθηκε δείχνει ακριβώς το πως αντιλαμβάνεται η Ελληνική κοινωνία το θέμα αυτό. Στο εξωτερικό είναι αλλιώς. Οφείλουμε μια μέρα να πάψουμε να σκεφτόμαστε έτσι και να σκεφτόμαστε όπως θα σκεφτόμασταν για κάθε άλλο άνθρωπο. Εγώ για το παιδί με το τεχνητό μέλος ή τους γονείς του δεν μπορώ να τους κρίνω από μία φωτογραφία και μόνο και να πω ότι είναι σπουδαίοι, γιατί δεν τους γνωρίζω. Νομίζω ότι το ότι νιώθω ακριβώς το ίδιο για το παιδί της φωτογραφίας με οποιοδήποτε άλλο παιδί και περιμένω να το γνωρίσω πριν βγάλω το συμπέρασμα ότι είναι σπουδαίο, είναι το πιο δίκαιο πράγμα που μπορώ να του δώσω. Ο κόσμος προχωράει. Άλλες κοινωνίες τα έχουν ήδη λυμένα αυτά τα θέματα. Εμείς δυστυχώς είμαστε ακόμη πάρα πολύ πίσω. Και εκεί θα μείνουμε, γιατί μας αρέσει να διαχωρίζουμε.
      (Δεν είναι προσωπική η απάντηση προς εσένα Γιάννα, ούτε προς τη Γιώτα. Είναι προς όλους μας, γιατί όλοι μας κάνουμε τέτοιου είδους διακρίσεις μέσα μας και δεν καταλαβαίνουμε καν που είναι το κακό σε αυτό.)

      Διαγραφή